Η πιο ΜΑΓΚΙΚΗ κούπα όλων των εποχών!

Ξεκινάμε από τα… προφανή. Η κούπα αυτή είναι ΜΑΚΡΑΝ η πιο μάγκικη που έχει κατακτήσει ποτέ ο Παναθηναϊκός μας και το θέμα δεν σηκώνει καμία κουβέντα. Και δεν σηκώνει διότι πολύ απλά ο σύλλογος όχι απλά δεν λειτουργούσε υπό κανονικές συνθήκες, αλλά βρισκόταν στη χειρότερη φάση της ιστορίας του. Και αυτό τα λέει όλα. Εχουμε πάρει Κύπελλα και με 4άρες στον Ολυμπιακό, αλλά τέτοιες δυσκολίες δεν υπήρχαν τότε.  

Πάμε παρακάτω. Στον καθαρά αγωνιστικό τομέα τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα πριν από τη σέντρα. Εφόσον και οι δύο ομάδες αποφάσιζαν να παίξουν ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ο Παναθηναϊκός θα έπαιρνε το Κύπελλο και ο ΠΑΟΚ δεν θα είχε ουδεμία τύχη. Τόσο απλά δηλαδή και κάπως έτσι πήγε και το πράγμα. Από τη στιγμή δε που στο τελευταίο δεκάλεπτο του πρώτου μέρους ο Δικέφαλος δεν έκανε γκολ, ήταν φανερό ότι αν μπεις δυνατά και του κάνεις ένα δεύτερο θα τον διαλύσεις. Όπως και έγινε…

Είχε… ψιλοφανεί στην Τούμπα (με το τριφύλλι να μην είναι ακόμη έτοιμο), φάνηκε ξεκάθαρα στη Λεωφόρο όπου τους έβαλες μέσα στα δίχτυα και γλίτωσαν τον διασυρμό, φάνηκε και στο ΟΑΚΑ πως οι ομάδες εκτός από το μπάτζετ δεν έχουν καμία σχέση και στη μπάλα που παίζει η καθεμία – και στη φανέλα φυσικά. Και τις περισσότερες φορές και αν δεν υπάρχουν… αστάθμητοι παράγοντες, ο καλύτερος είναι αυτός που κερδίζει.

Ο Παναθηναϊκός είναι ο ορισμός της λέξης ΟΜΑΔΑ, πλην όμως κάποιες εξαιρέσεις πρέπει να γίνονται. Το Κύπελλο αυτό φέρει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του τεράστιου Μάρκους Μπεργκ. Με δύο γκολ στον ημιτελικό και τρία στον τελικό ο τρελός ο Σουηδός έκανε τη διαφορά και πήρε από το χέρι την ομάδα για την κατάκτηση του τροπαίου.

Πάνω από τον Σουηδό ωστόσο και τον κάθε Σουηδό βρίσκονται και πολλοί άλλοι «πατέρες» αυτής της τεράστιας επιτυχίας. Φυσικά ο Νίκος Νταμπίζας και ο Γιάννης Αναστασίου που έκαναν παπάδες όλη τη χρονιά μα πάνω απ’ όλα ο Γιάννης Αλαφούζος, ο οποίος κόντρα σε όλους και σε όλα πήρε γενναίες αποφάσεις και τις ΣΤΗΡΙΞΕ. Θα το αναλύσουμε αυτό με καθαρό μυαλό μια από τις επόμενες μέρες καθώς και πολλά ακόμη.

Όπως για παράδειγμα ότι η ομάδα αυτή εκτός από ΥΓΙΗΣ είναι μακράν και η πιο ΟΠΑΔΙΚΗ που είχε ποτέ το τριφύλλι. Τέτοιο δέσιμο ομάδας και κόσμου σπάνια συναντάς. Και δεν μιλάμε για συμπεριφορές μετά από νίκες αλλά μετά από ήττες. Φέρτε στο μυαλό σας την αντίδραση έπειτα από την ήττα από τον Ολυμπιακό και τον Ατρόμητο στη Λεωφόρο και θα καταλάβετε. Ομάδα και κόσμος είναι ΕΝΑ και αυτό φαίνεται και από ένα σωρό διοικητικές κινήσεις που γίνονται με σκοπό οι δύο πλευρές να έρθουν ακόμη και πιο κοντά. Ακόμη και με μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.    

Δυο λόγια και για την κερκίδα. Καταρχήν αποδείχτηκε ξανά πως ο Παναθηναϊκός και η Θύρα 13 συγκεκριμένα τα τελευταία χρόνια δεν έχει αντίπαλο. Καλοί σε όγκο (αν και λιγότεροι από τους Αρειανούς και φυσικά από εμάς) οι ΠΑΟΚτσήδες αλλά από φωνή (με εξαίρεση καμιά ώρα πριν της σέντρα όπου μεταξύ άλλων ακούστηκε καμιά δεκαριά φορές και το «σήκωσέ το… δεν μπορώ να περιμένω»!!!) τζίφος. Σε μια αντικειμενικά μέτρια βραδιά για τη «13» και με τον αντίπαλο να έχει φαινομενικά το αβαντάζ ότι έρχεται εκδρομή με πιο «μάχιμο» κόσμο, ήταν η νύχτα με τη μέρα.   

Υπάρχουν επίσης ένα σωρό πράγματα που πρέπει να βάλουμε κάτω και να αναλύσουμε. Θα το κάνουμε αυτό με την πρώτη ευκαιρία, δεν είναι η κατάλληλη ώρα.

ΥΓ: Μου έχετε στείλει διάφορα μηνύματα για κάτι καραγκιοζιλίκια που (ξανά) έγραψε ο Αλέφαντος. Καταρχήν η είδηση θα ήταν να βρίσκαμε κανένα νορμάλ άρθρο του. Από εκεί και πέρα μην ξεχνάτε ένα πράγμα. Ο Παναθηναϊκός είναι ίσως η μοναδική ομάδα που δεν έχει συνεργαστεί ΠΟΤΕ με αυτόν τον τύπο. Δεν πρόκειται λοιπόν να ασχοληθεί (επισήμως) με δαύτον στη μεγαλύτερή του χαρά. Ας το κάνει η Αννίτα άμα θέλει να κάνει και νούμερα. Αφήστε τον στον πόνο του και εμείς στη χαρά μας.