H (πράσινη) Ανάσταση ήρθε νωρίτερα!

«Περιμένει τη δική του Ανάσταση». Αλήθεια πόσες φορές τέτοια εποχή έχετε διαβάσει αυτόν τον τίτλο; Πιο κλισέ… πεθαίνεις που λένε. Και αφορά συνήθως ταλαιπωρημένες ομάδες που ψάχνουν να βρουν μια σανίδα σωτηρίας.

Ετσι και… χειρότερα ήταν και ο Παναθηναϊκός. «Κλινικά νεκρός» και παρατημένος από τους πάντες και τα πάντα ο μεγαλύτερος ελληνικός σύλλογος πήγαινε με σπασμένα φρένα στο γκρεμό και στη διάλυση. Στη χειρότερη κρίση της ιστορίας του. Όχι επειδή δεν είχε ξαναμείνει εκτός Ευρώπης κλπ, αλλά γιατί δεν φαινόταν να υπάρχει ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ. Όλα αυτά μέχρι που εμφανίστηκε η Παναθηναϊκή Συμμαχία και μέσα από πολύ κόπο, σκληρή δουλειά, πόλεμο και αμφισβήτηση κατάφερε να του δώσει το φιλί της ζωής.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν δεν περιμένει καμία Ανάσταση διότι η δική του έχει έρθει πολύ νωρίτερα. Πιο γρήγορα απ’ ότι θα περίμενε ακόμη και ο… Γιάννης Αλαφούζος. Που λέει ο λόγος φυσικά καθώς ο συγκεκριμένος το πίστευε και το παραπίστευε γι’ αυτό και βρισκόταν διαρκώς στο στόχαστρο. Επειδή επέμενε και χαλούσε τα σχέδια διάφορων φίλων και εχθρών.

Και να που το τριφύλλι έγινε ξανά ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (σχεδόν) με την πρώτη. Αν θεωρήσουμε ότι πέρσι έγιναν όλα κάτω από αφόρητη πίεση, ότι οι επιλογές τουλάχιστον στο ξεκίνημα ήταν «ξένες» και μετά (με τα πολλά λάθη βεβαίως, αφού σε θέσεις κλειδιά βρίσκονταν άνθρωποι που δεν έπρεπε να περνάνε ούτε απ’ έξω) το πράγμα δεν μαζευόταν, ήρθε φέτος το καλοκαίρι η ώρα να μπει σε εφαρμογή το πλάνο της Παναθηναϊκής Συμμαχίας.

Με προπονητή και τεχνικό διευθυντή χαρακτηριζόμενους στην καλύτερη για την πλειοψηφία «μαθητευόμενοι μάγοι». Με επιστροφή στη Λεωφόρο (που σε κάποια μυαλά θα μίκραινε κι άλλο τον σύλλογο). Με τον κόσμο αποστασιοποιημένο πλην της «13» και μιας ακόμη μικρής μερίδας. Με αποχώρηση από την Παιανία και μετακόμιση σε μια νύχτα στο Κορωπί που μπορεί να ήθελε και να θέλει «δουλειά» είναι όμως ΔΙΚΟ ΤΟΥ.

Με προετοιμασία που ελλείψει μεταγραφών θύμιζε «σχολική εκδρομή» και εν συνεχεία με μεταγραφές που στήθηκαν στο στόχαστρο και λοιδορήθηκαν από τους «ειδικούς» ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε τον δικό του δρόμο. Με τα σενάρια «τρόμου» και τα «θα γίνουμε ΑΕΚ» να δίνουν και να παίρνουν, με τα χαμόγελα «δικαίωσης» μετά τις ήττες ακόμη και από φίλους της ομάδας να δίνουν και να παίρνουν.

Και φτάσαμε πλέον προς το τέλος του Απρίλη: Με τον κόσμο του Παναθηναϊκού να βλέπει και να ελπίζει πως πραγματικά κάτι πολύ καλό γεννιέται. Ακόμη και οι «σιγά μην δώσω το 50άρικο στον Αλαφούζο» έχουν πλέον πειστεί και βάζουν λυτούς και δεμένους για ένα εισιτήριο του τελικού, για ένα απόγευμα στη Λεωφόρο. Με την υγεία, μια λέξη που τόσο χλευάστηκε από τους πάσης φύσης κομπλεξικούς, να περισσεύει σε εξέδρα και αποδυτήρια.

Με την ομάδα να παίζει την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα και να θεωρείται πια από πολλούς μέχρι και φαβορί για την κατάκτηση του Κυπέλλου και της δεύτερης θέσης. Και πάνω απ΄ όλα με αυτά να έχουν κατακτηθεί με ΑΙΜΑ. Χωρίς «φιλικά», χωρίς «σπρωξίματα», χωρίς κανείς να σου έχει χαρίσει τίποτα. Αλήθεια, το τελευταίο πόσοι άλλοι μπορούν να τα πουν; Και συνεχίζουμε…

Με την Ευρώπη να ετοιμάζεται να υποδεχτεί ξανά τον Παναθηναϊκό αφού η άδεια που κατά πολλούς ήταν αδύνατον να παρθεί ελήφθη. Με τα οικονομικά τακτοποιημένα και διακανονισμένα. Με μια διοίκηση που μπορεί να μην έχει την οικονομική άνεση του παρελθόντος αλλά είναι ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗ, σέβεται τον κόσμο και του επιστρέφει την αγάπη που της δίνει. Και με πολλά ακόμη που μπορεί να μοιάζουν απλά και προφανή, όμως επειδή δεν μιλάμε για μια ομάδα που λειτουργούσε υπό κανονικές συνθήκες κατακτήθηκαν με κόπο και ιδρώτα. Κάπως έτσι αναστήθηκε ο Παναθηναϊκός, κάπως έτσι τα καλύτερα έρχονται…