Εκεί που (δεν) έχω ταξιδέψει εγώ…
Ο Νικόλας Βασιλαράς θυμάται στο Onsports ένα από τα λίγα ματς που δεν έζησε live, το ΕΠΟΣ του Άμστερνταμ
Μέρα που είναι και ελλείψει σοβαρής επικαιρότητας ας πιάσουμε τα ρετρό κι ας θυμηθούμε τα παλιά. Είναι στιγμές άλλωστε που δεν ξεχνιούνται με τίποτα, που φουσκώνουν με υπερηφάνεια κάθε πράσινο οπαδό, που στοιχειώνουν σαν εφιάλτης τους αλλόθρησκους.
Και επειδή κάποιοι πάνε να κάνουν μόδα τα «ξένα κόλλυβα», ας θυμηθούν καλύτερα ποιοι είχαν βγει το ‘96 και ξεσάλωσαν στο Πασαλιμάνι και μετά να αρχίσουν τα… σκίτσα στις και καλά αντικειμενικές εφημερίδες ή τα πρωτοσέλιδα «Μόνο εσύ» που δεν θα έκανε ούτε θαμώνας της Αννίτας και όχι κανονικός δημοσιογράφος.
Πάμε λοιπόν στο θέμα μας. Στο τεράστιο διπλό στο Αμστερνταμ, στη μεγαλύτερη νίκη ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη. Μέχρι την προηγούμενη που και πάλι δική μας είναι, όπως τόσες και τόσες ακόμη. Αλλοι έχουν τις μεγάλες ενεργητικές στιγμές άλλωστε και άλλοι τις παθητικές στην Ευρώπη. Ας την γυρίσουμε όμως την κουβέντα στην εποχή που φωνάξαμε και το σύνθημα «δεν ξενερώνουμε ποτέ» και που… ακόμα δεν έχουμε ξενερώσει.
Καταρχήν δεν είμαι αχάριστος. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο για όσα έχω δει live με τον Παναθηναϊκό έχοντας πάει σχεδόν ΠΑΝΤΟΥ. Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω, πόσες χαρές, πόσες λύπες, πόσα συναισθήματα, πόσα πέταλα, πόσο δημοσιογραφικά θεωρεία… Αυτό το διπλό όμως μου λείπει ρε αδερφέ. Και τι δεν θα έδινα για να το ζήσω.
Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω λοιπόν. Σε μια μαγική περίοδο για την τριφυλλάρα σε μπάλα και μπάσκετ. Με το ποδόσφαιρο να φτάνει ένα βήμα από τον τελικό της Ρώμης («ΠΑΟ ζούμε στη Ρώμη να σε δούμε» κλπ) και την παρέα του Ντομινίκ να προβάρει (και να βάζει) το πρώτο της αστέρι. Το είχαμε πει άλλωστε και στο Τελ Αβίβ και στη Σαραγόσα πως «το πρώτο ευρωπαϊκό ο ΠΑΟ θα το πάρει…» (με τη γνωστή συνέχεια), έτσι δεν είναι;
Είχα ξεκινήσει την «περιπέτεια» στη δημοσιογραφία 1-2 χρόνια πριν, αλλά όπως καταλαβαίνετε τα λεφτά που έβγαιναν δεν έφταναν ούτε για τις… βενζίνες στα «πήγαινε – έλα». Στο γήπεδο φυσικά και συνέχιζα να πηγαίνω σε κάθε ευκαιρία οπαδικά-συνδεσμιακά (και τώρα έτσι πάω βέβαια, πλην ποδοσφαίρου που είναι η δουλειά μου), άρα έπρεπε να επιλέξω. Χρήματα και για τις δύο εκδρομές δεν «έπαιζαν», επομένως;
Επομένως διάλεξα το φάιναλ φορ στο Παρίσι, καθώς οι ημερομηνίες ήταν πολύ κοντινές και «κάβα» δεν υπήρχε. Όχι, πως με χάλασε. Μαγικά και ονειρεμένα περάσαμε πάνω από δέκα χιλιάδες άτομα στο Μπερσί, αλλά αυτό που έγινε στη μπάλα ήταν ΕΠΟΣ. Και ποιος δεν θα ήθελε να λέει «ήμουν και εγώ εκεί»; Κι ας την έχει δει την Πανάθα στο κάθε πιθανό και απίθανο μέρος. Και ποιος αλήθεια δεν θα ήθελε να χοροπηδάει στα τσιμέντα, να ανάβει καπνογόνα και να κλαίει από χαρά με χιλιάδες ομοϊδεάτες, από το να ακούει το «ο Βαζέχα παγώνει το Αμστερνταμ» από τον Σωτηρακόπουλο; Μεγάλη περιγραφή, έγραψε ιστορία, όμως άλλο πράγμα το live!
Η αλήθεια φυσικά είναι πως δεν το πίστεψα (ποιος το περίμενε άλλωστε;). Για την ακρίβεια δεν το πίστεψα όσο το μπάσκετ γι’ αυτό και πήγα στη Γαλλία, που το «έβλεπα» περισσότερο. Θυμάμαι πάντως σαν τώρα ένα σκηνικό στο υπόγειο πάρκινγκ του Παλέ ντε Μπερσί και ανατριχιάζω. Να «σκάει» το πούλμαν της οδικής από το Αμστερνταμ και να βλέπεις τα παιδιά να βγαίνουν εμφανώς καταπονημένα, αλλά με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Και καπάκι οι ίδιοι άνθρωποι να σηκώνουν live την ευρωπαϊκή κούπα και να γυρίζουν πίσω από την ΑΠΟΛΥΤΗ ΟΠΑΔΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ, μετά από 13 μέρες αν δεν κάνω λάθος. Αλήθεια, τι έζησαν ρε μάγκες τα «αδέρφια» μας; Τι πράγμα ήταν αυτό;
Και κάτι τελευταίο αντί επιλόγου. Επειδή σε κατά καιρούς επετείους ακούγονται από αυτοαποκαλούμενους Παναθηναϊκούς που τρολάρουν δεξιά και αριστερά αστείες ατάκες του στιλ «εσείς που δεν θέλατε την τότε διοίκηση, τι πανηγυρίζετε;» και διάφορες άλλες σαχλαμάρες: Αν κάποιοι αναγνωρίζουν μόνο τις τότε επιτυχίες και τους «χάλασε» το Μιλάνο, η Βρέμη, η Ρώμη, το νταμπλ του ’10, ακόμη και οι κούπες του μπάσκετ (!!!)… ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥΣ. Εγώ το ίδιο πανηγύρισα και το ’10 και το ’04 και όποιος ήταν και είναι δίπλα μου ξέρει.
Με άλλα λόγια: ΟΛΕΣ οι επιτυχίες είναι ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ και την χαρά του κόσμου ουδείς μπορεί να την καπηλευτεί. Για το αν ο κόσμος του Παναθηναϊκού (οργανωμένος και μη) είναι απαιτητικός, δεν συμβιβάζεται και ζητάει τα… προφανή ειδικά όταν διοικείται από επιχειρηματικούς κολοσσούς δεν θα απολογηθεί σε κανέναν και φυσικά δεν θα το μετανιώσει ΠΟΤΕ.
