Κάτι παραπάνω από μια… «φάπα»!

OK, επειδή έχουμε πολλά νέα παιδιά στην ομάδα, που δεν τα προσγειώνεις και εύκολα, είναι καλό κάποια στιγμή να πέσουν οι τόνοι. Όχι, ακόμη όμως. Ας το χαρούμε λίγο παραπάνω. Ας το χαρούμε όσο του αξίζει, ας του δώσουμε την πραγματική του διάσταση. Και γιατί ότι γράφει δεν ξεγράφει, αλλά και επειδή υπάρχουν ΧΙΛΙΑΔΕΣ πράγματα που ΠΡΕΠΕΙ να ειπωθούν μπας και γίνει αντιληπτό τι παίχτηκε.

Κάποιοι μπορεί να πουν ότι οι Παναθηναϊκοί πάνε να χάσουν το μέτρο με τους πανηγυρισμούς. Πρόβλημά τους και πρόβλημά μας. Άλλοι είχαν χάσει το μέτρο με τις σαχλαμάρες που έλεγαν και την έλλειψη σεβασμού που έδειχναν απέναντι στο μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο. Και επειδή ο Παναθηναϊκός είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα, έτσι και αυτό που έπεσε το βράδυ της Κυριακής ήταν κάτι παραπάνω από μια… φάπα μεταξύ δύο «γνωστών», αλλά «αιωνίων», αντιπάλων.

Εχει ρίξει κι άλλες φορές και τρία και τέσσερα γκολ ο Παναθηναϊκός στον Ολυμπιακό. Και θα ξαναρίξει. Η διαφορά ήταν ότι πολλές από τις φορές εκείνες το ξέραμε και το περιμέναμε. Είχαμε ομαδάρες και παίκτες φτασμένους. Τώρα ήταν αλλιώς. Τώρα πήγαμε με τα πιτσιρίκια (αν και δεν είδα απέναντι να ‘χουνε ούτε Μπεργκ και Πράνιτς, ούτε Σίλντεφελντ και να σκεφτείτε πως δεν έπαιζαν ο Πέτριτς και ο Μέντες), πήγαμε με τον Ολυμπιακό αήττητο και μετά από νίκη επί της Μάντσεστερ, πήγαμε με κόντρα διαιτησία, πήγαμε μόνοι μας απέναντι σε όλους και σε όλα και ξέρουν όλοι τι εννοώ. Με ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ συνθήκες από τις πρόσφατες φορές που απέφευγαν τις ήττες ή ακόμη και μας κέρδιζαν «διδάσκοντας ήθος» με τους… γνωστούς τρόπους.

Μέσα στη γενικότερη χαρά λοιπόν πολλοί ξεχνούν τι μπορεί να γινόταν αν έμπαινε το μουσαντένιο πέναλτι που ναι μεν το ‘κανε ο «Κούτρου» αλλά είχε προηγηθεί ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ επιθετικό φάουλ. Ξεχνούν τη μη αποβολή του Χολέμπας στο φινάλε, τάχα για να μην δυναμιτιστεί το κλίμα. Ξεχνούν τον Σάββα Θεοδωρίδη να φωνάζει «λήξτο» και να μην παίζονται τα οκτώ λεπτά των καθυστερήσεων για να αποφευχθούν τα «ντόρτια» και η πιθανή διακοπή του αγώνα.

Είπαμε διακοπή και μάλλον κάποιοι δεν έχουν καταλάβει τι θα γινόταν. Σου λένε «και βαθμούς να μας αφαιρούσαν αντί για 25 θα το παίρναμε με 20». Ελα όμως που δεν πάει έτσι. Γιατί «κουβαλάς» και για τη νέα σεζόν. Όπως κουβάλησε ο Παναθηναϊκός πέρσι για την προπέρσινη διακοπή του Κάκου στο ΟΑΚΑ. Σε ματς που δεν πειράχτηκε ούτε τρίχα από τα μαλλιά παικτών και αποστολής του Ολυμπιακού και όλη η ιστορία έγινε επειδή η αστυνομία άνοιξε δίχως λόγο, αλλά όχι τυχαία, βεντέτα με τους Παναθηναϊκούς. Φαίνεται όμως ότι μόνο τα δικά μας τα παιχνίδια διακόπτονται.

Εκτός κι αν ο τραυματισμός του Αναστασίου, η φωτοβολίδα στο γκολ του Μπεργκ και οι κουκουλοφόροι πίσω από την εστία του Καπίνο είναι… συνηθισμένα γεγονότα και ρουτίνα. Που ίσως και να είναι σε σχέση με όσα έχουμε ζήσει σε αυτό το γήπεδο, όμως στον πρώτο γύρο κάποιοι μιλούσαν για ζούγκλες και έφερναν τον Δημόκριτο. Την Κυριακή… άφαντοι και μούγκα στη στρούγκα!

Πάμε και στα… δικά μας. Το φοβερό και τρομερό γιουρούσι που έγινε την Κυριακή στο Φάληρο είναι η απόλυτη δικαίωση για όλους όσους στηρίζουν τη φετινή ομάδα του Παναθηναϊκού. Σαφώς και ο θρίαμβος ανήκει σε ΚΑΘΕ Παναθηναϊκό και μακριά από εδώ οι διαχωρισμοί, αλλά τα «κορόιδα» που «τους έφαγε το 50άρικο ο Αλαφούζος», που τρέχουν με χιόνια και με κρύα παντού και πάντα, που στηρίζουν στις χαρές και στις λύπες, αξίζουν ένα μπράβο παραπάνω. Πώς να το κάνουμε;

Είναι αυτοί που αποθέωσαν την ομάδα μετά την ήττα στο ντέρμπι του πρώτου γύρου στο Ναό. Αυτοί που κάθισαν και τραγουδούσαν «στα αστέρια θέλω γήπεδο» για μια ώρα μετά το 1-2 από τον Ατρόμητο. Είναι αυτοί που στο φινάλε του 1-1 με τον Εργοτέλη βρήκαν την ψυχή να φωνάξουν «στο Φάληρο ερχόμαστε…». Αυτοί που κάνουν Λεωφόρο κάθε γωνιά της Ελλάδος καταπίνοντας χιλιόμετρα, αυτοί που πονούσαν και το καλοκαίρι για την εικόνα της ομάδας αλλά το έκρυβαν με τη φωνή και τη συμπαράστασή τους, αντί να κάνουν τους πονηρούς και τους περισσότερο πονεμένους Παναθηναϊκός (σε σχέση με τα «κορόιδα» ντε) στα facebook, στα σχόλια κάτω από άρθρα και σε διάφορους βόθρους.

Και φυσικά αυτοί οι εκατό που πήγαν το Σάββατο μέσα στη βροχή στο Κορωπί και μίλησαν στη… δική τους γλώσσα στους παίκτες. Και φαίνεται πως αυτά που είπαν έπιασαν τόπο. «Πήραν μια χαρά την Τρίτη, βγάλτε τους ξινή την Κυριακή» και «μην μασάτε όσο και να σας προκαλέσουν, δείξτε πάθος και τσαμπουκά, να χώνεστε όλοι μαζί όταν ζητάνε τα ρέστα σε κάποιον και… εδώ είμαστε εμείς το βράδυ της Κυριακής» είπε ένας γνωστός και μη εξαιρετέος αδερφός και τα παιδιά το έπιασαν το νόημα. Και έτσι το βράδυ της Κυριακής στο ΚΑΛΑΦΑΤΕΙΟ δεν ήταν μόνο οι εκατό, αλλά… χιλιάδες!

Πιτσιρικάδες εμπλουτισμένοι με την καλή έννοια της μαγκιάς και της «αλητείας», με ξυρισμένα κεφάλια, μάτια που γυαλίζουν και οπαδικές αντιδράσεις στο φινάλε (Καπίνο με το τριφύλλι), ξένοι παίκτες (Πράνιτς) να χαράζουν στο κεφάλι το «13», γενικά μια ομάδα από καμικάζι και ταλιμπάν, έτοιμους να θυσιαστούν για το τριφύλλι.

ΑΥΤΟΣ είναι ο φετινός Παναθηναϊκός, αυτή είναι και η περίφημη ΥΓΕΙΑ που λέμε από την αρχή της χρονιάς και κάποιοι ακόμη και αυτοαποκαλούμενοι Παναθηναϊκοί την χλεύαζαν. Και φυσικά ακόμη είμαστε μόνο στην αρχή. Τα καλύτερα έρχονται. Απλά τέτοιες νίκες μας βοηθούν να πατήσουμε πιο γερά στα πόδια μας και να φτάσουμε πιο σύντομα στο στόχο μας.

ΥΓ: Ξέφυγα σε λέξεις και μπορεί να μην διαβάζεται το κείμενο, αλλά δεν είναι ούτε τα μισά από αυτά που είχα στο μυαλό μου…