«Τρίμπαλο» για να μάθουν να ΣΕΒΟΝΤΑΙ!

Να με έχει ο Θεός γερό και δυνατό και παράπονο δεν «παίζει». Είτε ως οπαδός είτε ως δημοσιογράφος – οπαδός έχω ζήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ με την αγαπημένη μου ομάδα νοιώθοντας ευλογημένος γι’ αυτό. Και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και σε όλα τα σπορ και όπου μπορεί να φανταστεί κανείς, «μέσα» ήμουν και θεωρώ τον εαυτό μου αν μη τι άλλο χορτάτο.

Αυτό το πράγμα ωστόσο που βιώσαμε στον Πειραιά είναι από τα δυνατά συναισθήματα. Είναι από αυτά που θα λέω με καμάρι στον 8μηνών γιο μου τον Μανωλάκη πως «ήμουν και εγώ εκεί», όταν συντόμως θα σταματήσουμε τα «μπα, μπα, μπα, μπα, μπα» και θα αρχίσουμε τις… σοβαρές, τις αντρικές συζητήσεις. Δεν είναι τυχαίο, χωρίς πλάκα, ότι το κείμενο αυτό γράφεται τρεις το πρωί, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, με αλάρμ στο σμαρτ επειδή απλά … δεν μπορώ να περιμένω να φτάσω σπίτι που βρίσκεται δέκα λεπτά πιο κάτω!

Τα λέγαμε λοιπόν και στην προηγούμενη επικοινωνία, τα λέμε γενικώς από την αρχή και κάποιοι γέλαγαν και δεν το ‘παιρναν στα σοβαρά. Με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια ο Παναθηναϊκός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από αυτόν τον Ολυμπιακό. Μην τρώτε παραμύθι από τις βαθμολογικές διαφορές. ΟΛΟΙ γνωρίζουν τα τι και τα πως. Στη Λεωφόρο μπορεί να το ‘σκασαν όπως το ‘σκασαν αλλά την ΤΙΜΩΡΙΑ δεν θα την γλίτωναν. Τους τη φυλάγαμε.

Και ξέρετε γιατί; Γιατί δεν έχουν μάθει να σέβονται. Τίποτα και κανέναν. Και η μπάλα είναι άτιμο πράγμα. Και τιμωρεί. Για τεσσάρες διαβάζαμε πάλι σήμερα και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες; Από τους ίδιους που το καλοκαίρι μας είχαν για φούντο και για βήτα. Ε και είπαν και ευχαριστώ που μείναμε στο «καλώς τα παιδιά 3-0» και δεν έγραψε παραπάνω το κοντέρ. Δεν το άφησε και ο Σιδηρόπουλος. Το έληξε αμέσως. Ασε ρε άνθρωπέ μου να πέσουν και τα ντόρτια να γουστάρουμε κι άλλο…

Είμαι λίγο σκληρός, ίσως και υπερόπτης ίσως για ορισμένους δεν θα έπρεπε με τη βαθμολογική απόσταση που έχουμε αλλά δεν πειράζει. Διότι αφενός ξέρουμε καλά πως χτίστηκε αυτή και αφετέρου γιατί εκείνοι προκάλεσαν το ξέσπασμά μας αυτό. Με την ειρωνεία, την απαξίωση και το παραμύθι που μας πουλούσαν τόσο καιρό.

Δεν είναι για να λέμε περισσότερα. Χρόνο έχουμε άλλωστε, δεν θα χαθούμε. Αυτή η νίκη, αυτό το ισοπέδωμα αν θέλετε καλύτερα, εκτός από ένα σκληρό μάθημα στον αλαζόνα Ολυμπιακό είναι και μια τρανή απόδειξη πως τα καλύτερα έρχονται. Είναι μια ευκαιρία και για κάποιους οπαδούς του Παναθηναϊκού για να αγαπήσουν περισσότερο την ομάδα τους, για να πειστούν στην τελική ότι αυτοί οι άνθρωποι που την «τρέχουν» αυτή τη στιγμή υπερβάλουν καθημερινά τους εαυτούς τους σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.

Και είναι επίσης και το ευχαριστώ του ποδοσφαιρικού τμήματος για τη γενικότερη στήριξη του πράσινου λαού μα πάνω απ’ όλα για το χειροκρότημα μετά την ήττα του πρώτου γύρου στη Λεωφόρο. «Είναι το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε για τα παιδιά στην κερκίδα» μου έλεγαν οι περισσότεροι παίκτες κι αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Χωρίς αυτό τον κόσμο και χωρίς αυτή τη ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ όσων έρχονται στο γήπεδο τίποτα δεν θα είχε γίνει τόσο γρήγορα…

YΓ: Α και κάτι τελευταίο. ΑΚΡΙΒΩΣ όπως το έλεγε το σύνθημα στο Κορωπί. "Οοο εεε αήττητο πρωτάθλημα δεν παίρνετε ΠΟΤΕ"!