Δεν έχει (αγωνιστικά) να φοβηθεί κάτι…

Κοντοζυγώνει το ντέρμπι λοιπόν και ως την Κυριακή το βράδυ σε αυτούς τους ρυθμούς θα κινείται (σχεδόν) όλη η χώρα.

Γνώμη μου είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει να φοβηθεί κάτι σε ότι αφορά τα αγωνιστικά, όπως επίσης και θεωρώ ότι η βαθμολογική διαφορά δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική εικόνα των δύο αντιπάλων. Για τα «τι», τα «πως» και τα «γιατί» δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε. Μεγάλα παιδιά είστε οι περισσότεροι…

Θέλω να πω με λίγα λόγια ότι ο Παναθηναϊκός θα κατέβει και θα το ΠΑΙΞΕΙ το ματς, όπως το έπαιξε και στον πρώτο γύρο παρότι ηττήθηκε στις καθυστερήσεις. Και αν συμβεί αυτό, αν είσαι δηλαδή αυτός που πρέπει, σαφώς και μπορείς να φύγεις με θετικό αποτέλεσμα από τον Πειραιά.
Όπως φυσικά μπορείς και να χάσεις γιατί έτσι (πρέπει να) είναι το ποδόσφαιρο.

Επαναλαμβάνω λοιπόν πως η όποια ανάλυση αφορά ΚΑΘΑΡΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ κριτήρια. Τα υπόλοιπα δεν μπορώ να τα προβλέψω. Λογικά θα τα γνωρίζει ο Σιδηρόπουλος, οι βοηθοί του, οι επιτροπές υποδοχών, γενικότερα οποιοσδήποτε άλλος δεν θα έπρεπε να έχει θέση αλλά συχνά ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΙ σε τέτοιου είδους αγώνες και εύχομαι να μην πρωταγωνιστήσει ετούτη τη φορά.  

Οι υπερβολές που ακολούθησαν της νίκης επί των παικτών που κατέβηκαν φορώντας τις φανέλες της Μάντσεστερ μπορεί να βγουν και σε καλό στον Παναθηναϊκό. Δικαίωμά τους να νομίζουν ότι μας έχουν για πλάκα, δικαίωμά τους να πιστεύουν ότι πέτυχαν τη μεγαλύτερη νίκη ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη.

Μα πάνω απ’ όλα δικαίωμά μας να ΓΕΛΑΜΕ, με όλα αυτά, να μετράμε άσους, διπλά και φάπες σε ευρωπαϊκά μεγαθήρια, να τραγουδάμε «το εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ μαζί με τον Παναθηναϊκό» και να βάζουμε Τερλέγκα στο εμπνευσμένο άσμα «τι να μας πεις και εσύ απ’ τη ζωή σου, μια νύχτα απ’ τη δική μου ολόκληρη η δική σου». Αν δεν υπάρξει κάτι έκτακτο τα λέμε μετά το ντέρμπι…