Για ποια μπάλα να μιλήσεις;

Τα λέμε με μια μικρή καθυστέρηση κάποιων… ωρών, διότι ο εκνευρισμός δεν είναι καλός σύμβουλος και αν δεν είσαι ήρεμος καλύτερα να μην γράφεις. Υπό κανονικές συνθήκες θα μιλούσαμε για μια γιορτή του αθλήματος, σε ένα γεμάτο γήπεδο και στην ΚΑΛΥΤΕΡΗ ποδοσφαιρικά ώρα. Αυτή που… μάθαμε τη μπάλα, δηλαδή το μεσημέρι.

Για τι παιχνίδι όμως να μιλήσεις και τι ανάλυση να κάνεις όταν όλα όσα έχουν συμβεί το ξεπερνούν; Δεν είναι υποκριτικό να σταθούμε στις χαμένες ευκαιρίες, τα γκολ που μπήκαν ή χάθηκαν, το ελπιδοφόρο ντεμπούτο του Πέτριτς; Αλλωστε και ο ίδιος… τα είδε όλα και το δήλωσε ξεκάθαρα μετά τη λήξη του αγώνα.

Αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός μπορούσε και έπρεπε να καθαρίσει το ματς νωρίτερα. Δεν το έκανε και έμπλεξε. Αν και ποιος λέει πως αν δεν κερδίζεις μέχρι το 60’, το ματς τελειώνει εκεί; Όσο περνούσε η ώρα λοιπόν έπεφτε ολοένα και περισσότερο στην παγίδα του Δελφάκη ο οποίος ανεχόταν τους παίκτες του Εργοτέλη να πέφτουν σαν τα κοτόπουλα με αποτέλεσμα να μην παιχτεί μπάλα στο τελευταίο 25λεπτο. Εκεί όπου υπό κανονικές συνθήκες ο Παναθηναϊκός με την πίεση να έχει αυξηθεί θα το έκανε το γκολ. Και στην τελική ακόμη και αν δεν το έκανε αυτό θα ήταν δικό του πρόβλημα να το λύσει, δεν χρειάζεται να του δημιουργούν έξτρα οι Δελφάκηδες.

Στέκομαι κυρίως στον διαιτητή και λιγότερο στη συμπεριφορά των αντιπάλων, διότι πολύ απλά από δαύτους δεν είχαμε απαιτήσεις. Ξέραμε πως αυτό ΕΠΡΕΠΕ να κάνουν, αυτό έκαναν. Το θέμα δεν είναι αυτός που κάνει κάτι, αλλά αυτός που το ανέχεται. Και ότι συνέβη το απόγευμα της Κυριακής (πέρα από ένα πέναλτι, που άντε να πεις για την οικονομία της κουβέντας ότι του «έφυγε») ήταν ΔΙΚΗ ΤΟΥ ευθύνη.

Προσωπικά για το συμβαίνει γενικότερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο νομίζω πως το έχω εξαντλήσει και όσοι παρακολουθούν χρόνια τώρα την αρθρογραφία μου ξέρουν ότι δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω. Σαφώς και λυπάμαι για τη σημερινή κατάσταση, αλλά τουλάχιστον χαίρομαι που ολοένα και περισσότεροι ΞΥΠΝΟΥΝ και αρχίζουν να βλέπουν το φως το αληθινό. Κάλλιο αργά παρά ποτέ…

Από εκεί και πέρα πάμε και στα σοβαρότερα. Διότι οι δύο βαθμοί που χάθηκαν είναι το λιγότερο μπροστά σε άλλα που μπορούν να χαθούν στο άμεσο μέλλον με τέτοιες συμπεριφορές. Και αναφέρομαι στη στάση της αστυνομίας. Σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα θα έπρεπε να έχει επέμβει εισαγγελέας, να γίνει ΕΔΕ, να δούμε τέλος πάντων ποιος (ξανά) έδωσε την εντολή να αρχίσουν να βαράνε τα ΜΑΤ γυναικόπαιδα, να ρίχνουν χημικά, να, να, να… Και φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω…