Πρωταθλητής… κόσμου!

Το έγραψα στα ψιλά την περασμένη Κυριακή, έψαχνα την ευκαιρία να το επαναλάβω μέσα στην εβδομάδα για να το… εμπεδώσουμε. Αυτό που συμβαίνει φέτος με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού είναι τρομερό, είναι η εξαίρεση στον… κανόνα της «αποχής» από τα γήπεδα ακόμη και φιλάθλων ομάδων που πρωταγωνιστούν.

Και μην μου πει κανείς να δω «ξερά» τα εισιτήρια, γιατί αυτά δεν μου λένε ΤΙΠΟΤΑ. Είναι γνωστό άλλωστε πως ακόμη και οι εφημερίδες μπορεί να δηλώνουν κατά καιρούς περισσότερα φύλλα απ’ όσα πουλάνε, το επονομαζόμενο και «καπέλο». Σημασία έχει αυτό που βλέπεις με τα ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ, στα πέταλα, στις κεντρικές, στις εκδρομές, στη φωνή, στα ΠΑΝΤΑ. Και εκεί ο Παναθηναϊκός είναι μακράν ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ.

Τελευταίο παράδειγμα αυτό στην Κομοτηνή εξ ου και η αφορμή. Πάνω από 1500 άτομα να πρασινίζουν τη Θράκη και να κάνουν το γήπεδο του Πανθρακικού… Λεωφόρο. Μεσοβδόμαδα πριν 15 μέρες  χίλιοι πράσινοι στην Τρίπολη, ακόμη περισσότεροι λίγο πριν στη Βέροια γενικώς ΟΠΟΥ κι αν παίζει ο Παναθηναϊκός και δεν υπάρχει απαγόρευση ο κόσμος της ομάδας είναι ΕΚΕΙ, δίπλα στη μεγάλη του αγάπη. Και ξαναλέω, το σημαντικό για να καταλάβει κανείς τη διαφορά είναι οι ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ. Δείτε πόσοι πάνε οι άλλοι στην Τρίπολη, στην Ξάνθη, στο… γήπεδό τους, στο μπάσκετ, στο βόλεϊ, στον Ερασιτέχνη γενικότερα και θα καταλάβετε τι «μπάλα» παίζουν οι Παναθηναϊκοί.   

Και μιας και πιάσαμε για τον κόσμο να πω και δυο λόγια για το κλειστό στο ΟΑΚΑ. Εχοντας ζήσει εκατοντάδες μικρά ή μεγάλα παιχνίδια από την εξέδρα και όχι από τα δημοσιογραφικά ή τον καναπέ νομίζω πως μπορώ να έχω άποψη. Σαφώς και οι ομάδες - διοικήσεις θέλουν κατάμεστα γήπεδα και sold out αλλά για μένα το ΙΔΑΝΙΚΟ ΟΑΚΑ ήταν αυτό της Πέμπτης. Και το έχω συμπεράνει και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, επιχειρώντας να δω την - ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ - «ποιότητα» μπροστά από την ποσότητα. Κι ας μην είναι στο 100% γεμάτο το γήπεδο.

Κάποιοι λοιπόν προτίμησαν να πάνε να… τσικνίσουν, δικαίωμά τους στην τελική. Οσοι ήρθαν στο γήπεδο λοιπόν πήγαν ΜΟΝΟ για να φωνάξουν. Ούτε «καθίστε κάτω να βλέπουμε» λες και είσαι στο θέατρο, «ούτε εδώ είναι η θέση μου» με το εισιτήριο στο χέρι είκοσι λεπτά μετά το τζάμπολ, ούτε τίποτα. Ολοι ΕΝΑ. Μια γροθιά, να τραγουδούν και να  χορεύουν για τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο. Δεκτές οι διαφωνίες αλλά προσωπικά έτσι το βλέπω το πράγμα και σαν οπαδός έτσι το γουστάρω κιόλας.

ΥΓ: Ρε τι… τσιμπούσι ήταν αυτό; Ένεκα και της ημέρας…

ΥΓ1: Έχουμε «παίξει» σε «σπίτια», «εξοχικά», «γκαρσονιέρες», ΠΑΝΤΟΥ. Τσικνοπέμπτη τίγκα στα λουκάνικα και στις χοληστερίνες δεν είχαμε δοκιμάσει μέχρι τώρα. Να δούμε τι άλλο βίτσιο θα ‘χουν στο μέλλον.

ΥΓ2: Βάλαμε και ξένους διαιτητές λοιπόν. Την επόμενη φορά μπορούμε να παίξουμε και χωρίς διαιτητές και τη μεθεπόμενη ας βάλουν μέσα όποιον γουστάρουν, ακόμα και τα παιδιά με τα «μπλουζάκια». Αλλωστε, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο…