AYTO θα πει ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ!

Ήταν από τα σαββατοκύριακα που γουστάρεις να είσαι Παναθηναϊκός. Που σε γεμίζουν μέχρι εκεί που δεν παίρνει που σε κάνουν περήφανο να υποστηρίζεις αυτή την ομάδα που «είναι τιμή να είμαι οπαδός σου» όπως λέει και το σύνθημα.

Ξέρω ότι αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω δεν είναι για όλους, δεν τα καταλαβαίνουν οι πολλοί, αλλά αυτά που έγιναν το διήμερο που πέρασε είναι επί της ουσίας… ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ. Για όποιον μπορεί και θέλει να αφιερώσει λίγο χρόνο παραπάνω στον ιστορικότερο σύλλογο της χώρας, για όποιον έχει περάσει έστω και μισή φορά από ένα σύνδεσμο της ΘΥΡΑΣ 13 για όποιον  εν πάση περιπτώσει μπορεί να νοιώσει και να αντιληφθεί.

Ξεκινάμε με τα όσα έγιναν στο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Λεωφόρου. Αγωνιστικά μια ομάδα να χαίρεσαι να την βλέπεις, να κάνει σκόνη και θρύψαλα τον ΠΑΟΚ, να τον ισοπεδώνει και να τον σκορπίζει στους πέντε ανέμους. Με πάθος στα όρια της… λύσσας και μάτια που γυάλιζαν, τα παιδιά του Γιάννη Αναστασίου έδωσαν την καλύτερή τους φετινή παράσταση. Εχουν κάνει κι άλλα ματς… κοντά σε αυτό που είδαμε την Κυριακή κι ας μην τα πήραν. Όμως αυτή τη φορά ότι και να γινόταν η νίκη δεν μπορούσε να μας ξεφύγει. Είναι αυτό που λέμε πως είχαν χάσει από τα αποδυτήρια.

Και για να μην παρεξηγηθούμε, σαφώς και ΟΛΟΙ ξέρουμε ότι ο Παναθηναϊκός είναι για να πρωταγωνιστεί, για να σηκώνει τίτλους. Ειδικά τα παιδιά της ηλικίας μου και πάνω καταλαβαίνουν καλά τι λέω. Εδώ ωστόσο μιλάμε για την προσπάθεια αναγέννησης και ανοικοδόμησης όχι απλά από το μηδέν αλλά από το… μείον. Και μόνο που ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ υπάρχει κόσμος που μιλάει για Κύπελλο και για δεύτερη θέση αν μη τι άλλο φαίνεται ότι κάποιοι δουλεύουν νύχτα μέρα σε κάθε τομέα και το πάνε καλά το πράγμα παρότι έχουν ακούσει τα μύρια όσα. Όποιος δεν το καταλαβαίνει… πρόβλημά ΤΟΥ.   

Στις κατάμεστες εξέδρες ένας κόσμος τρελαμένος να παραληρεί, να δίνει ρεσιτάλ φωνής και συμπαράστασης. Με την είσοδο των ομάδων στο πέταλο της 13 χάνεται η μπάλα με μια coreo από αυτό αυτές που θέλεις γυαλιά… 3d για να την δεις, από αυτές που οι αντίπαλοι θα κάνουν κάποια χρόνια για να την αντιγράψουν. Αλλωστε έτσι έγινε και παλιά. Πρώτα τα φέραμε εμείς στην Ελλάδα αυτά τα «παιχνίδια» με τα χαρτόνια που κάποιοι γέλαγαν και μετά από καμιά δεκαετία αποφάσισαν (ή μάλλον προσπάθησαν) να μας αντιγράψουν.

Η εικόνα επίσης με τους ποδηλάτες να κάνουν «παρέλαση» μέσα στο ανοιχτό καβάλα στα ποδήλατα και με την πράσινη σημαία να κυματίζει ψηλά στον ουρανό είναι επίσης από αυτές που τις βλέπεις και δεν τις ξεχνάς ποτέ. Ειδικά το πλάνο μπροστά στη «13»!

Λίγο πριν τα παιδιά της Πάλης πήραν μετά από… μισό αιώνα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Το γεγονός ανακοινώθηκε εν μέσω αποθέωσης στη διάρκεια του αγώνα της μπάλας, ενώ αργά το βράδυ στη γιορτή που στήθηκε στον Τάφο του Ινδού (παρουσία και του Νάνο παρακαλώ!!!) έγινε το έλα να δεις, έγινε χαμός πραγματικός.

Τα ωραία όμως είχαν αρχίσει από το πρωί του Σαββάτου. Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ Γιάννης Αϊδινιώτης άνοιξε ξανά τον Τάφο του Ινδού για αγώνες Πυγμαχίας και συγκεκριμένα για το πρώτο Κύπελλο Πραβατζή. Όσοι βρεθήκαμε στο ΝΑΟ μας πήραμε μια γεύση για το απόλυτο restart ΚΑΙ του συγκεκριμένου τμήματος και καταλάβαμε ότι τα καλύτερα έρχονται. Το βράδυ επίσης στον ορισμό της ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ η ομάδα βόλεϊ των αντρών γύρισε ένα χαμένο για πολλούς ματς κόντρα στον ΠΑΟΚ αποδεικνύοντας πως στη ζωή και τον αθλητισμό τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

Και φυσικά η ανθρωπιστική βοήθεια προς τους ανθρώπους της Κεφαλονιάς. Μπορεί άλλοι που δίνουν από τα «έτοιμα» να θέλουν να τις διαφημίζουν τις κινήσεις αυτές και προσωπικά δεν με αφορά, ωστόσο η κίνηση των παιδιών της «13», του Ερασιτέχνη και του ΠΑΝΚΙ ήταν… ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ κι ας μην ήταν λεφτά αλλά κούτες με τρόφιμα που μαζεύτηκαν με κόπο και ιδρώτα.

Χωρίς παρεξήγηση άφησα τελευταίο το τμήμα μπάσκετ γιατί έκανε το προφανές, αυτό για το οποίο μας έχει συνηθίσει και μας έχει κάνει υπερήφανους. Η μεγαλύτερη ομάδα που έχει υπάρξει ποτέ στον Ελληνικό Αθλητισμό σήκωσε μία ακόμη κούπα στο καταπράσινο Ηράκλειο, εκεί όπου χιλιάδες Παναθηναϊκοί ξεπέρασαν τις αστειότητες των διοργανωτών και βρέθηκαν δίπλα στην καψούρα τους.

ΑΥΤΟΣ είναι ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ λοιπόν και αυτή είναι η διαφορά στο αποτέλεσμα όταν υπάρχει αγάπη και μεράκι. Πράγματα απλά και αυτονόητα που τα είχαμε στερηθεί διότι πολύ απλά έλειπε το συναίσθημα. Αυτή η ΥΓΕΙΑ και η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ που βγάζει ο Ερασιτέχνης, η μπάλα ξανά φέτος και το μπάσκετ… χρόνια πολλά, είναι η σπίθα που έχει ανάψει και που σίγουρα θα ξανακάνει αργά ή γρήγορα τον… «σύλλογο μεγάλο»… «πρωταθλητή σε όλα τα σπορ παντοτινό»! 

ΥΓ: Πολλά μπράβο στον κόουτς Πεδουλάκη για την αφιέρωση που έκανε μετά το ματς. Και δεν το ανέφερε έτσι για την «υποχρέωση» επειδή του είπε κάποιος να το πει. Τον έχει γνωρίσει από κοντά τον Στάθη, ξέρει τι ΜΑΓΚΑΣ Παναθηναϊκός είναι, τι ζόρι τραβάει και πως τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς, όπως η συγκεκριμένη ψυχούλα!