Να μας έχει ο Θεός γερούς…

«Να μας έχει ο Θεός γερούς πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε…» που τραγουδάει και ο Σαββόπουλος. Και εμάς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και πάει λέγοντας. Γιατί όλοι μια μέρα θα φύγουμε μα ο μεγαλύτερος ελληνικός σύλλογος, ο Παναθηναϊκός μας, θα είναι ΠΑΝΤΑ εκεί με την πράσινη σημαία να κυματίζει ψηλά και περήφανα.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να καταλάβει κανείς σε τι αναφέρομαι. Η γιορτή που διοργάνωσε ο Ερασιτέχνης για τα 106 χρόνια ιστορίας του τριφυλλιού είναι από αυτές που θα μείνουν αξέχαστες σε όλους όσους βλέπουμε αλλιώς την ομάδα αυτή, σε όσους βάζουμε πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο την αγάπη, το συναίσθημα, την λατρεία. Για τους υπόλοιπους δεν μας νοιάζει κιόλας. Αλλωστε, σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε ή αν θέλετε καλύτερα και πιο τραγουδιστά «η θύρα 13 είναι αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς αν δεν το ζεις».

Ήταν πραγματικά μαγικά και ονειρεμένα να βλέπεις ΟΛΟ τον Παναθηναϊκό μέσα στον Τάφο του Ινδού. Να μυρίζει παντού τριφυλλάρα, να βλέπεις το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας μαζεμένο στον απόλυτο Παναθηναϊκό τόπο. Σε μια γιορτή από αυτές που άπαντες θα θέλαμε να βλέπαμε συχνότερα και που τελικά οι μόνοι που το τόλμησαν και το πέτυχαν είναι οι οπαδοί. Και ακριβέστερα η ΘΥΡΑ 13. Τα «πρεζάκια», όπως ακούμε δεξιά και αριστερά (ακόμη και από αυτοαποκαλούμενους Παναθηναϊκούς), οι «μπαχαλάκηδες», οι «αλήτες», δεν άφησαν (ούτε) τον Ερασιτέχνη να βουλιάξει.

Σήκωσαν και σηκώνουν το βάρος, όχι επειδή, όπως λένε διάφορες αστείες και θλιβερές φιγούρες, θέλουν να διοικούν, αλλά επειδή δεν γινόταν αλλιώς. Κάποιος έπρεπε να το κάνει και όταν δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ δουλειά του οπαδού είναι να αναλαμβάνει δράση, να βοηθήσει αυτό που αγαπάει και δεν θέλει να το δει να πεθαίνει. Σαφώς και σε κάθε άλλη περίπτωση η θέση του οπαδού είναι στην εξέδρα. Και αυτό το ξέρουν, το επιβεβαιώνουν και το φωνάζουν καλύτερα από τον κάθε ανύπαρκτο οι ίδιοι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Τελεία και παύλα.

Από το καλοκαίρι λοιπόν κατάφεραν ήδη να μαζέψουν σε μεγάλο βαθμό το πράγμα, να αρχίσουν και πάλι να λειτουργούν αξιοπρεπώς τα τμήματα βάζοντας μέσα ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥΣ με μεράκι για το σύλλογο, μέχρι που φτάσαμε στο απόγευμα της Δευτέρας σε αυτές τις μαγικές στιγμές που ζήσαμε στο ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ.

Ένα ευχαριστώ είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε όλοι οι ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΙ από τον πρώτο ως τον τελευταίο που βοήθησαν να γευτούμε αυτό το απόγευμα. Και όπως είπαμε και στον πρόλογο; Να μας έχει ο Θεός γερούς πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε. Με το τριφύλλι στην καρδιά. Χρόνια μας πολλά και πάλι!