Η Εθνική δεν είναι ΚΑΝΕΝΟΣ Σαρρή!

Καλώς ή κακώς ΟΛΗ η Ελλάδα ασχολείται με την Εθνική. Αυτό θα κάνουμε και εμείς, αφού μας δίνεται και η ευκαιρία, αφού πήραμε μια εξαιρετική «πάσα» και από τον πρόεδρο της ΕΠΟ που είναι ξεκάθαρο ότι κάπου τα έχει μπερδέψει τα πράγματα, κάπου μπλέκεται σε ΞΕΝΑ χωράφια.

Καταρχήν μια παρένθεση - επισήμανση, κυρίως για πολλούς φίλους Παναθηναϊκούς που λόγω των «γνωστών» καταστάσεων απαξιώνουν την προσπάθεια και την επιτυχία της Εθνικής. Μάγκες, KANEΙΣ δεν ξεχνάει, αλλά ΜΗΝ ΤΗΝ ΧΑΡΙΖΕΤE αυτή την ομάδα, μην κάνουμε αυτά που κοροϊδεύαμε παλιότερα.

Αυτή η Εθνική δεν είναι κανενός Ολυμπιακού και φυσικά δεν είναι και κανενός Σαρρή. Γι’ αυτό και έχει πετύχει ότι πέτυχε μέχρι τώρα. Γιατί είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση, γιατί είναι μια τρομερή παρέα, γιατί στο πρόσωπό της ΔΕΝ καθρεφτίζεται συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο και οι παράγοντές του, αλλά ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ και η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ.

Πάμε λοιπόν στις «ομορφιές» του Σαρρή. Ο πρόεδρος της ΕΠΟ βγήκε με ύφος χιλίων καρδιναλίων να «καρπωθεί» για λογαριασμό της ΕΠΟ και όσων την αποτελούν την επιτυχία της Εθνικής και τον ιδρώτα των παιδιών. Σε μια κίνηση πανικού βγήκε στην αντεπίθεση να μας τι; Ότι όλα στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι καθαρά και ξάστερα και ότι για όλα φταίνε οι… κονδυλοφόροι;

Προφανώς αυτοί θα έστειλαν προ ημερών τους εισαγγελείς στα γραφεία της Ομοσπονδίας, προφανώς όλα όσα λέγονται, ακούγονται γράφονται είναι ψέματα και τα πάντα είναι αγγελικά πλασμένα. Δεν υπάρχει τίποτα σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, για όλα φταίνε αυτοί που κάνουν εκπομπές και αναδεικνύουν αυτά τα… μικροπράγματα και δεν θέλουν να δουν την «πρόοδό» μας. Sorry, αλλά είναι αυτό που λέμε «πολύ καλό για να ‘ναι αληθινό…».

Για να μην πλατειάζουμε τα ίδια πάνω – κάτω έλεγε και παλιότερα ο Γκαγκάτσης και στο φινάλε πήρε αυτό που του άξιζε. Στη φιέστα του 2004 για την κατάκτηση του ΕΥΡΟ εκατό χιλιάδες άνθρωποι αποθέωσαν στο Καλλιμάρμαρο τους θριαμβευτές και αποδοκίμασαν - εξευτέλισαν τον ίδιο στην απόλυτη επιβεβαίωση ότι το κριτήριο του κόσμου είναι ΑΛΑΘΗΤΟ.

Αν ρωτήσει κανείς τυχαία δέκα ανθρώπους οι… έντεκα θα σου πουν ότι (και) γι’ αυτή την επιτυχία - όπως και για κάθε προηγούμενη - τα μπράβο αξίζουν ΜΟΝΟ στους παίκτες και σε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Αυτό ακριβώς!

Και κάτι τελευταίο γιατί εδώ πρέπει να τα λέμε όλα. Χρόνια τώρα γράφω όπου έχω βήμα για το ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ που λέγεται Γιώργος Καραγκούνης και τον χαρακτηρίζω ως τον καλύτερο εν ενεργεία Έλληνα ποδοσφαιριστή. Σήμερα θα το προχωρήσω ακόμη περισσότερο και θα το πάω γενικότερα μη μπορώντας να βρω σε τι διαφέρει και τι έχει να ζηλέψει αυτός ο ΜΥΘΟΣ απ’ όλα τα ιερά τέρατα των γενιών του παρελθόντος. Πλάκα κάνουμε τώρα; Από εκείνον πρέπει να ζηλέψουν…