Τα λόγια είναι περιττά…

Είναι από τις στιγμές που θα τις θυμάσαι για πάντα, από αυτές που δεν θα σβήσουν ποτέ. Κάποια λεπτά που έμοιαζαν με… αιώνες, μέχρι να πάει επιτέλους η καρδιά μας στη θέση της. Να τα έχεις δει κυριολεκτικά ΟΛΑ.

Μην περιμένετε να μιλήσουμε για μπάλα σήμερα, μην περιμένετε να διαβάσετε και κανένα κείμενο με πολλές λέξεις γιατί δεν υπάρχει διάθεση για γράψιμο, δεν μου «βγαίνει». Εντάξει, το ήθελε και το πήρε το διπλό ο Παναθηναϊκός, ήταν αρκετά καλός μετά το πρώτο 25λεπτο που μπήκε με τραγική και μπλαζέ νοοτροπία, αλλά αυτό είναι και το τελευταίο που μπορώ να σκεφτώ τέτοια ώρα. Έχουμε αρκετές μέρες να μιλήσουμε για τα αγωνιστικά, υπάρχει άλλωστε και η διακοπή.

Γράφω από το δωμάτιο του ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη, έχοντας μόλις γυρίσει από το Διαβαλκανικό Κέντρο. Ευτυχώς ο Νίκος Μαρινάκης είναι καλά. Πήγε μια «βόλτα» και είναι και πάλι εδώ μαζί μας. Ένα νέο παιδί, ένα παλικαράκι 20 χρονών παραλίγο να «φύγει» από το πουθενά. Από το πάθος του να διεκδικήσει τη μπάλα βρέθηκε στο έδαφος με τη γλώσσα γυρισμένη και τα πάντα γύρω του «παγωμένα».

Από την κερκίδα που καθόμασταν βλέπαμε τις αντιδράσεις των συμπαικτών του, τρέμαμε και λέγαμε «έγινε». Ο Καπίνο να ξεσπάει σε λυγμούς, ο Κλωναρίδης γονατιστός να κοιτάζει τον Θεό, ο Τριανταφυλόπουλος να τρώει… χαστούκια για να συνέλθει, οι πάντες γενικώς να τα έχουν χαμένα και ακόμη και το ασθενοφόρο να μην μπορεί να μπει στο τερέν. Απίστευτα πράγματα, τα σκέφτεσαι ξανά και ανατριχιάζεις.

Δεν υπάρχουν λόγια για την ανακούφιση που νοιώθεις βλέποντας αυτό το μαγκάκι να σηκώνεται ξανά στα πόδια του και έστω και υποβασταζόμενος να μπαίνει στο νοσοκομειακό. Όπως δεν υπάρχει και το συναίσθημα να το βλέπεις λίγο αργότερα στο δωμάτιο του νοσοκομείου να χαμογελάει ξανά. Να σε έχει ο Θεός καλά παλικάρι μου, να είναι το τελευταίο κακό που σε βρήκε.