Τζάμπα ήττα και πισωγύρισμα

Κάθε απώλεια πονάει, όμως ήττα από ήττα διαφέρει. Κι αυτή από τον Πανθρακικό στη Λεωφόρο πόνεσε πολύ. Ήταν ένα πισωγύρισμα για τον Παναθηναϊκό που είχε βρει το ρυθμό του και τον τρόπο να συνδυάζει ουσία αλλά και καλή απόδοση. 

Είναι πισωγύρισμα γιατί έχασες τρεις πόντους σε ματς που τους υπολόγιζες σαν δεδομένους και γιατί εμφάνισες και πάλι «ασθένειες» που έδειχνες να τις έχεις ξεπεράσει. Όπως αυτή της κακής αμυντικής λειτουργίας δηλαδή (με εξαίρεση τον Μέντες ουδείς άλλος βοήθησε ανασταλτικά) και του «ότι πάει μέσα, γράφει». Εγινε με τον Πανιώνιο, έγινε με τη Βέροια, έγινε με τον Πλατανιά, έγινε ακόμη και με τον Αστέρα Τρίπολης κι ας το γύρισες. Στην πρώτη υποψία φάσης του αντιπάλου, να δέχεσαι γκολ!

Όσο καλός κι αν είσαι επιθετικά, αν ξεκινάς με τέτοιο χάντικαπ και πρέπει να βάλεις τουλάχιστον δύο για να κερδίσεις έχεις «θέμα». Και άμα δεν σε θέλει η μπάλα και η διαιτησία ή και τα δύο μαζί το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Γιατί ο Παναθηναϊκός δεν ήταν κακός την Κυριακή, ειδικά στο πρώτο μέρος. Το αντίθετο. Αμα όμως στο καλό σου διάστημα όχι απλά δεν σκοράρεις αλλά βρίσκεσαι και πίσω στο σκορ, είναι δύσκολο να κρατήσεις τον ίδιο ρυθμό και στο υπόλοιπο διάστημα και να ανατρέψεις την σε βάρος σου κατάσταση.

Όσο για τα της διαιτησίας τα λόγια είναι περιττά. Δεν χρειάζεται να γραφτεί εδώ μέσα για το πέναλτι που πήρε πίσω ο Κουκουλάκης επειδή τον «παραμύθιασε» ο βοηθός για οφσάιντ που δεν υπήρξε ποτέ και ΑΛΛΟΙΩΣΕ το αποτέλεσμα. Ούτε για την ανοχή του στο θέατρο και τις καθυστερήσεις των αντιπάλων από το 30’, ούτε για τα ανάποδα φάουλ, ούτε για τίποτα. Αυτά όποιος έχει μάτια τα βλέπει και μυαλό τα καταλαβαίνει. Δεν γίνεται να ανοίξουμε το κεφάλι κανενός για να του τα βάλουμε μέσα.

Ακόμη και έτσι όμως, ακόμη και με αρκετούς πράσινους να μην βρίσκονται σε καλή μέρα, το ματς μπορούσε να γυρίσει για πλάκα. Αρκεί να υπήρχε μεγαλύτερη συγκέντρωση και όχι αναρχία μετά το 1-1, τότε που ξαναβρέθηκες πίσω στο σκορ και δεν μπόρεσες να επιστρέψεις ποτέ.

Εν κατακλείδι γίνεται σαφές, είχε επισημανθεί από τον Αναστασίου αλλά και σε δύο συνεχή blog εδώ μέσα, ότι η διακοπή έκανε κακό στον Παναθηναϊκό. Η ομάδα είχε βρει το ρυθμό της, φάνηκε αυτό ακόμη και στην… ήττα από τον ΠΑΟΚ και τον έχασε. Τα υπόλοιπα περί της γενικότερης περιρρέουσας ατμόσφαιρας είναι μεν πράγματα που ΔΕΝ έπρεπε να γίνουν, αλλά είναι αστείο να τα επικαλείται κανείς ως αίτια της ήττας. Δεν έμεινε δηλαδή αμαρκάριστος ο Ρομέου ούτε επειδή έγινε φασαρία με τον Δομάζο για τις προσκλήσεις, ούτε επειδή έκανε προσφυγή ο Τοτσέ με τον Βελάσκες. Και η αστειότητα έχει όρια…

Σε κάθε περίπτωση και όσο κι αν τέτοια αποτελέσματα αποτελούν μαχαιριά για κάθε Παναθηναϊκό δεν πρέπει να ξεχνάμε τα… βασικά. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι αυτός που ήταν. Είναι μια νέα ομάδα, που προσπαθεί να χτιστεί μέσα από πολύ δύσκολες οικονομικά συνθήκες και στην προσπάθεια αυτή θα έχει πολλά «πάνω» και «κάτω». Εχουμε ξαναπεί ότι θα χρειαστεί πολύ γερό στομάχι φέτος (πιθανότατα και του χρόνου) αλλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ.

Πάντως, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος η αλήθεια είναι ότι η ομάδα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ για να έχει 11 βαθμούς αυτή τη στιγμή, αλλά για ΠΑΡΑΠΑΝΩ. Και βαθμούς από τη διαιτησία έχει χάσει και από «μούντζα» και γκολ από το πουθενά και αν μη τι άλλο ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ και πολλές φορές ΠΑΙΖΕΙ στρωτό και σοβαρό ποδόσφαιρο.

Σαφώς και δεν είναι για πρωταθλητισμό, όχι όμως και για την απαξίωση και τις ειρωνείες που βιώνει δεξιά και αριστερά από τους διάφορους «ειδικούς», οι εννιά στους δέκα από τους οποίους πάνε τη μπάλα στο τμήμα για βόμβα. Αυτοί φτιάχνουν κλίμα, αυτοί δηλητηριάζουν τον κόσμο και τα παραδείγματα είναι… άπειρα. Ψυχραιμία χρειάζεται και ακόμη μεγαλύτερη συσπείρωση απ’ όσους λένε πως την αγαπούν και όλα θα γίνουν…