Το ντέρμπι αργεί ακόμα…

Βγήκαν και τα εισιτήρια για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό σήμερα, στα οποία αφενός επιβραβεύονται οι Σύμμαχοι και αφετέρου στόχος είναι να ενισχυθεί οικονομικά η ομάδα. Όμως αυτή την Κυριακή δεν παίζουμε με τους ερυθρόλευκους. Ούτε καν την άλλη. Επομένως διαφορετικό πράγμα το με τι ασχολείται ο κόσμος και άλλο το τι κάνει η ομάδα.

Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού μπορεί να ζουν και να αναπνέουν για τη μάχη της Λεωφόρου, το ίδιο και αυτοί του Ολυμπιακού, το ντέρμπι ωστόσο ΑΡΓΕΙ ακόμα. Εχεις ένα ματς με τον Πανθρακικό και δύο με τον Εργοτέλη – στο δεύτερο μάλιστα παίζεις την πρόκριση στο Κύπελλο.

Με λίγα λόγια καλά θα κάνει ο κόσμος να σπεύσει και να εξαντλήσει από τώρα τα εισιτήρια του μεγάλου ματς, καλά θα κάνει ακόμη και να το συζητάει με φίλους και «εχθρούς» σε επίπεδο προσμονής ή πλακίτσας, πλην όμως η ομάδα οφείλει και πρέπει να μείνει συγκεντρωμένη στην… κανονική σειρά των αγώνων και να μην ανοίξει από τώρα καμία «συζήτηση» για το ντέρμπι.  

Όχι, πως αμφιβάλω για το παραπάνω, δεν έχω τέτοια δείγματα, απλώς το επισημαίνω. Διότι αν δεν πάρεις τα ματς που προηγούνται το ντέρμπι θα είναι περισσότερο… γοήτρου παρά ουσίας η αναμέτρηση στις 2 του Νοέμβρη. Λάθος;

Το καλό είναι ότι η ομάδα έχει μπει σε μια σειρά, έχει σταθεροποιηθεί σε ένα αξιοπρεπές στάνταρ απόδοσης και προσπαθεί από εκεί και πέρα να γίνεται ολοένα και πιο καλή. Αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει μέχρι και στις ήττες (Τούμπα) ή ακόμη και στα φιλικά (Κόρινθος). Μέρος της δουλειάς αρχίζει να βγαίνει, όμως φυσικά και υπάρχουν ακόμη πολλά πράγματα που δεν έχουμε δει και τα αναμένουμε με ενδιαφέρον.

Μα το μεγαλύτερό κέρδος κι αυτό το έχω γράψει αρκετές φορές από την αρχή της σεζόν είναι ότι με τον ζήλο που δείχνει η ομάδα και την προσπάθεια που κάνει έχει αρχίσει να κερδίζει σημαντικό μέρος του κόσμου, να τους φέρνει με θετική διάθεση είτε στις εξέδρες είτε έστω μπροστά στις τηλεοράσεις.

Κόσμος που καταλαβαίνει ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, που δεν αρκείται σε νοσταλγίες του στιλ «πως ήμαστε… τότε και πως τώρα;» (βάλτε όποια εποχή θέλει ο καθένας στο «τότε»…), αλλά κοιτάει το ΤΩΡΑ, το προφανές πρόβλημα της αγαπημένης του ομάδας και το πως θα την βοηθήσει ή έστω δεν θα την εμποδίσει, να το λύσει και να σηκώσει ξαν ά κεφάλι.

ΥΓ: Μου είπαν, γιατί δεν παρακολουθώ αναλυτικά τα εδώ σχόλια και καθόλου στο facebook, ότι προκάλεσε «αντιδράσεις» το προηγούμενο άρθρο μου για το μπάσκετ. Η πλάκα είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς που θίχτηκαν είναι και οι ίδιοι που κάνουν ΣΗΜΑΙΑ ανάλογα (και ΠΟΛΥ χειρότερα) κείμενα «δικών τους» και μετά ζητάνε «επίπεδο». Τα «δικά μας, δικά μας και τα δικά σας, δικά μας» δηλαδή. Κύριοι, όταν μιλάμε για μπάλα, μπάσκετ, γενικά για αγώνες Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός θα πρέπει να μάθετε ότι όπως κάνετε και λέτε διάφορα θα πρέπει να τα ΔΕΧΕΣΤΕ κιόλας. Ετσι πάνε αυτά, Αλλωστε, ούτε κανένα ψέμα γράφτηκε στο προηγούμενο blog, ούτε καμιά προσωπική προσβολή υπήρξε. Πάμε παρακάτω λοιπόν, στα φρέσκα κουλούρια…