Δεν έγιναν ούτε τα… προφανή!

Καταρχήν αν διαφέρουμε σε μερικά πράγματα από τους υπόλοιπους οπαδούς εμείς οι Παναθηναϊκοί είναι ότι ΒΛΕΠΟΥΜΕ. Τουλάχιστον οι περισσότεροι έτσι; Από την στιγμή λοιπόν που αυτό που είδαμε στα Χανιά… δεν βλεπόταν δεν μπορούμε ούτε να κάνουμε το άσπρο – μαύρο, ούτε τίποτα.

Δικαιολογημένα ο κόσμος στηρίζει βλέποντας μια παρατημένη (από τους απόντες, όχι από τους παρόντες) ομάδα να προσπαθεί μετά κόπων και βασάνων να πατήσει ξανά στα πόδια της, δικαιολογημένα «χαλιέται» κιόλας όταν βλέπει τέτοιες εικόνες σαν την τελευταία που σε γυρίζουν πολύ πίσω, που σε ξενερώνουν. Άλλο η στήριξη (που πρέπει και θα συνεχίσει να υφίσταται) και άλλο η… τύφλωση. Μακριά από εμάς…

Η εμφάνιση λοιπόν του Παναθηναϊκού στα Περιβόλια ήταν η χειρότερη φετινή. Τελεία και παύλα. Μέχρι και στη Νέα Σμύρνη (ως το 2-0) η ομάδα ήταν ανώτερη, την ένοιωθε ο αντίπαλος, έψαχνε με αξιώσεις το γκολ και γενικώς δεν σου έδινε την εικόνα ότι δεν κάνει ούτε τα… προφανή μέσα στο γήπεδο. Ποια είναι αυτά; Να βγάζει πάθος, τσαμπουκά και θέληση, να απειλεί, να δικαιολογεί ρε αδερφέ το βάρος της φανέλας που φοράει. Ακόμη κι αν αυτή δεν είναι πράσινη ή άσπρη, αλλά μπλε. Ε λοιπόν με εξαίρεση το τελευταίο 20λεπτο και συνολικά την «τρέλα» 1-2 «μικρών» αυτά τα στοιχεία δεν τα είδαμε... ποτέ κι αυτό πρέπει να διορθωθεί!

Για να μην τα μπερδεύουμε: ΦΥΣΙΚΑ και δεν ζήτησε κανείς Παναθηναϊκός πρωτάθλημα φέτος. Ολοι έχουν συνειδητοποιήσει την τρομερά δύσκολη κατάσταση που βιώνει ο μεγαλύτερος ελληνικός σύλλογος, μακράν την πιο δύσκολη της ιστορίας του. Μετά όμως από τη διακοπή, αλλά και το καμπανάκι της Πάτρας θα περίμενε κανείς να δούμε στην Κρήτη ένα Παναθηναϊκό με έντεκα καμικάζι που θα καταθέτουν και την ψυχή τους μέσα στο γήπεδο. Κι ας χάσουν.

Κάτι τέτοιο δεν το είδαμε με αποτέλεσμα στο τέλος να λες ότι έσωσες και την παρτίδα με τον βαθμό που πήρες ή καλύτερα που δεν έχασες. Η ομάδα παρότι δέχτηκε πάλι ένα γκολ από το… πουθενά δεν έδειξε να αντιδρά τουλάχιστον στο βαθμό που το περιμέναμε. Σαφώς και το πάλεψε περισσότερο, σαφώς και δεν κατέθεσε τα όπλα αλλά και πάλι δεν ήταν Παναθηναϊκός. Δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ζητάει ο κόσμος έστω και στα μέσα Σεπτέμβρη, έστω και εν μέσω σωρού προβλημάτων. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές, όχι όμως και για τα πάντα.

Εννοείται πως δεν ήρθε και η καταστροφή, εννοείται πως ο στόχος να βγεις τουλάχιστον Ευρώπη και βλέπουμε, δεν χάνεται επειδή πήρες πέντε πόντους σε τέσσερις αγωνιστικές, αλλά πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα. Και βασικά εκτός από πάθος, δύναμη και τσαμπουκά να έρθουν ΝΙΚΕΣ. Τα νικηφόρα αποτελέσματα είναι που σου δίνουν αυτοπεποίθηση, χρόνο και ψυχολογία, οι γκέλες σε γυρνάνε πίσω.

Ακολουθούν τρία συνεχόμενα ματς (μαζί με του Κυπέλλου) στη Λεωφόρο, είναι ευκαιρία να κάνεις ένα σερί, να ανακάμψεις, να ξυπνήσεις. Κρατάς την όρεξη του Ατζαγκούν (από τους λίγους που παίζουν συνέχεια «μπροστά» και δεν φυλάγονται), την κατάθεση της ποιότητας του Πράνιτς (όσο είχε δυνάμεις), την εξαιρετική παρουσία του Μαρινάκη, διορθώνεις τα ατομικά σου λάθη, ψάχνεις περισσότερο τον Μπεργκ και περιμένεις να ξυπνήσουν και οι υπόλοιποι.

Επαναλαμβάνω ότι το ρόστερ του Παναθηναϊκού μπορεί να μην είναι για κούπα, είναι ωστόσο αξιοπρεπέστατο και υποδεέστερο (στα χαρτιά) μόνο από του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού. Και μην ακούμε σαχλαμάρες περί «τι μπάτζετ έχει η Καλλονή;» κλπ γιατί μιλάμε για ομάδες που παίζουν χωρίς κανένα άγχος, χωρίς καμία πίεση.

Σε κάθε περίπτωση όσο στενάχωρο κι αν ακούγεται είναι ξεκάθαρο ότι ο οπαδός του Παναθηναϊκού θα χρειαστεί γερό στομάχι τη φετινή σεζόν. Για να αντέξει και τα σκαμπανεβάσματα που θα έρχονται μέχρι να σταθεροποιηθείς κάπου, αλλά και τον βομβαρδισμό σαχλαμάρας για Β’ Εθνική κλπ που θα σκάσει μύτη από τους γνωστούς – άγνωστους. Το αν έπεσε η ΑΕΚ είναι δικό της πρόβλημα. Αλίμονο αν μας συγκρίνουν κάποιοι μαζί τους. Είναι αυτό που λέμε… καμία σχέση! Μα καμία…

Εκείνο δε που δεδομένα υπάρχει, ακόμη κι αν δεν βγαίνει μέχρι τώρα, είναι συγκεκριμένο πλάνο και άνθρωποι για να το υλοποιήσουν. Ισως χρειαστεί λίγος χρόνος ακόμη (η ομάδα λόγω καθυστέρησης των μεταγραφών μοιάζει σαν να κάνει τώρα προετοιμασία), αλλά με την βοήθεια όλων πιστεύω πως ο στόχος θα επιτευχθεί. Αρκεί να μην αργήσει το σερί που λέγαμε και πιο πάνω και αυξηθεί κι άλλο η πίεση…

ΥΓ: Έγραψα πέντε πράγματα στο προηγούμενο μπλογκ και όπως… αναμενόταν βασικά θίχτηκαν εκείνοι που δεν είχαν σχέση με το θέμα, αν κρίνω από τα μηνύματα που με πληροφόρησαν πως ήρθαν. Για να τελειώνει η ιστορία και για να μην λέμε τα ίδια: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ να απαντάω όποτε έχω χρόνο και σε ερωτήσεις και σε παρατηρήσεις και σε οτιδήποτε λογικό απασχολεί τον καθένα. Με ύβρεις, ειρωνείες, προσωπικές προσβολές και πάνω απ’ όλα ψέματα δεν πάτε πουθενά όμως. Τουλάχιστον σε αυτή εδώ τη γωνία. Αλλού μπορείτε να πάτε. Μπορώ να γίνω και εγώ και τέτοιος και χειρότερος, αλλά δεν είναι αυτή η λογική του μπλογκ. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, πρόβλημά του. Και ξαναλέω πως ούτε υποχρεωμένοι να συμφωνείτε είστε, ούτε να… διαβάζετε τη συγκεκριμένη στήλη.

ΥΓ1: Α και κάτι τα τελευταίο γιατί «παίζει» και αυτή η κασέτα. Για το ποιος ζει «από» και «για» τον Παναθηναϊκό αλλάξτε πλευρό. Το αν δουλεύω αυτή τη στιγμή στην ομάδα και πληρώνομαι είναι ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ και σε κανέναν δεν έχω να απολογηθώ. Τα δουλεύω τα λεφτά, δεν μου τα χάρισε κανένας και είναι στο αντικείμενό ΜΟΥ. Ούτε παράγοντας είμαι, ούτε θέλω να γίνω. Ούτε επηρεάζω αποφάσεις όπως κάποιοι βλακωδώς νομίζετε. Αν έχετε κανένα παράπονο σε θέματα Τύπου και θεωρείτε ότι κάτι δεν επικοινωνήθηκε σωστά το συζητάμε, αν και αυτό βασικά αφορά τους δημοσιογράφους και όχι τον κόσμο. Τα υπόλοιπα λοιπόν ΑΛΛΟΥ. Το τι έχω πληρώσει για τον Παναθηναϊκό και σε χρήματα (σε ΟΛΑ τα σπορ, με το εισιτήριό ΜΟΥ) και σε προσωπικό κόστος (πολλαπλές «ετσιθελικές» απολύσεις, τραμπουκισμούς, στοχοποίηση, κλπ) και σε οικογενειακή φθορά, πολλούς δεν σας παίρνει καν να το σκεφτείτε.