Δεν βλέπω τίποτα, δεν ακούω τίποτα!
Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει στο Onsports για τον τρόπο με τον οποίο «εξαφανίζονται» επεισόδια και αμφισβητούμενες φάσεις από τα «αντικειμενικά» ΜΜΕ.
Για το τι έγινε το Σάββατο στη Λεωφόρο τα είπαμε. Το θέμα ωστόσο δεν είναι να τα λέμε μόνο εμείς (και κάποιοι λίγοι), αλλά και οι υπόλοιποι. Διότι τα ΒΛΕΠΟΥΝ, τα ΞΕΡΟΥΝ, μα δεν μιλάνε. Και αυτά και πολλά ακόμη. Και κάπως έτσι διαμορφώνεται άποψη, κλίμα και εν τέλει εικονική πραγματικότητα.
Πάμε στα φρέσκα. Μάθατε όλοι τι έγινε στη Λιβαδειά έτσι; Αλλά τι ρωτάω και εγώ; Από που να μάθετε; Εδειξε κανείς τίποτα; Είπε κανείς τίποτα; Δέκα λεπτά καθυστέρησε να ξεκινήσει το ματς γιατί στις εξέδρες και έξω από το γήπεδο έπεφτε το ξύλο της αρκούδας. Εκτός κι αν τα καθίσματα πέταγαν στον αέρα επειδή είχε… πολλά μποφόρ. Μπορεί να μας το πούνε και αυτό. Ο παρατηρητής έγραψε τίποτα; Θέμα τιμωρίας θα τεθεί;
Θυμίζω ότι δυο χρόνια πριν ο Παναθηναϊκός έχασε το πρωτάθλημα στη Λιβαδειά. Εκεί ήταν η αρχή του τέλους. Με μια δίλεπτη ένταση (με σπρωξιές και ΤΙΠΟΤΑ άλλο) προερχόμενη 100% από προκλήσεις συγκεκριμένης διμοιρίας οι άνδρες της οποίας πέταξαν ΜΕΣΑ στην εξέδρα δακρυγόνο και διεκόπη το ματς για 1-2 λεπτά. Τον τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί, τον τελείωσαν. Το θέμα μας όμως σήμερα δεν είναι απλά τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά σε ότι αφορά τις αποφάσεις των αρμοδίων. Αυτό άλλωστε το γνωρίζουν και οι πέτρες και ξέρουν πως παίζεται το παιχνίδι.
Το θέμα είναι το «πνίξιμο» τέτοιων ειδήσεων από τα αυτοαποκαλούμενα αντικειμενικά ΜΜΕ. Αυτοαποκαλούμενα διότι ο χαρακτηρισμός «αντικειμενικό ΜΜΕ», «αντικειμενικός δημοσιογράφος» είναι το μεγαλύτερο ανέκδοτο που κυκλοφορεί στις μέρες μας. Μόνοι τους τα λένε, μόνοι τους τα πιστεύουν. Αντε να βάλεις και 5-10 πρόβατα που τους πιστεύουν, τους αναπαράγουν κιόλας, τους έχουν ψηλά.
Και δεν μιλάμε μονάχα για τις εφημερίδες. Με το συνδρομητικό δεν βλέπετε τι γίνεται τα τελευταία χρόνια; Που θα πάει αυτή η ιστορία; Μούγκα στη στρούγκα. Και δεν φταίνε οι δημοσιογράφοι γι’ αυτό. Εντολές παίρνουν να παίζουν το «δεν βλέπω τίποτα, δεν ακούω τίποτα», άρα και… «δεν λέω τίποτα». Έγινε ότι (μάθαμε πως) έγινε στη Λιβαδειά και δεν είδαμε ΤΙΠΟΤΑ. Τον Λεμονή να χαριεντίζεται στη φυσούνα με κάτι Ολυμπιακούς και ψάξε βρες τα υπόλοιπα.
Τα ίδια και χειρότερα με ΟΛΕΣ τις αμφισβητούμενες φάσεις. Απαγορεύεται διά ροπάλου να πει λέξη ο σπίκερ, με αποτέλεσμα οι συνάδελφοι να βγάζουν το… άχτι τους στα ξένα πρωταθλήματα που περιγράφουν και να σχολιάζουν ακόμη και τα ανάποδα πλάγια. Εκεί όμως δεν βλέπουμε να ευαισθητοποιείται ούτε κανένας Σύνδεσμος ούτε καμία Ένωση δημοσιογράφων. Συμφωνούν δηλαδή με αυτές τις πρακτικές;
Γιατί πέρα από το ποιος ευνοείται και ποιος αδικείται (είναι ΞΕΚΑΘΑΡΟ ότι η πολική αυτή βοηθάει τον… ευνοούμενο και «τρώει» τον αδικημένο) το θέμα πάει και στη γενικότερη απαξίωση του επαγγέλματος. Ευνουχίζουν τον δημοσιογράφο εξαντλώντας τις αρμοδιότητές του στο ποιος δίνει τη μπάλα σε ποιον, πόσο είναι το σκορ και τι σύστημα παίζουν οι ομάδες. Διαφωνεί μήπως κανείς; Αν ναι, με επιχειρήματα, όχι με τις συνηθισμένες σαχλαμάρες που γράφετε και τα copy – paste που «τρολάρετε».
ΥΓ: Σε όποιον δεν αρκούν αυτά, μπορεί να ανατρέξει και σε ένα άρθρο μου στο paoworld μετά τον τελικό (http://www.paoworld.gr/bloggers/nikolas-vasilaras/item/1798-gi-afto-sas-ftynei-o-kosmos).
