Γιατί είναι «πετυχημένη» η χρονιά!

Επιτρέψτε μου να πω ότι για τον Παναθηναϊκό η πρόταση «ήδη επιτυχημένη» μάλλον περιορίζει το πεδίο με το οποίο πρέπει όντως ν' ασχοληθούμε. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το μεγάλο διπλό στη Μαδρίτη ή με την κατάκτηση του κυπέλλου...

Ξεκαθαρίζω την άποψή μου λοιπόν: Η χρονιά του Παναθηναϊκού είναι όντως επιτυχημένη! Κι αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με την κατάκτηση του κυπέλλου, ούτε με το διπλό στη Μαδρίτη, ούτε με την παρουσία στην οχτάδα της Euroleague όπου η ομάδα θα παλέψει για την πρόκριση στο φάιναλ φορ. Εντάξει, πιθανότατα με μειονέκτημα έδρας κόντρα στη Μπαρτσελόνα θα το διεκδικήσει το εισιτήριο. Δεν είναι το φαβορί. Επιτρέψτε της όμως να παλέψει. Κι αυτό το λέω γιατί πολύς κόσμος ήδη... μαραζώνει και μιζεριάζει λόγω του ότι χάθηκε το πλεονέκτημα έδρας!

Δεν πρόκειται να πάω σε συγκρίσεις του στυλ «ούτε το 2011 είχε πλεονέκτημα έδρας». Άλλη ομάδα ήταν τότε, άλλη είναι η τωρινή. Η τότε ομάδα ήταν «περπατημένη» και βρισκόταν πολλά χρόνια μαζί ο βασικός κορμός της. Η τωρινή αποτελείται από ελάχιστους έμπειρους παίκτες αλλά η πλειοψηφία όσων απαρτίζουν το ρόστερ δεν διαθέτει εικόνες από υψηλό επίπεδο. Το ίδιο ισχύει και για το τεχνικό τιμ.

Ο Παναθηναϊκός είναι πετυχημένος για ΕΝΑ λόγο τον οποίο συνθέτουν βέβαια τα προαναφερόμενα αλλά αυτός ο ΕΝΑΣ λόγος περιέχει και όλη την ουσία: Διότι απέδειξε ότι υπάρχει συνέχεια. Διότι απέδειξε ότι η παρένθεση μετά το δυσκολότερο καλοκαίρι των τελευταίων δεκαετιών είναι μικρή. Κι αυτό είναι το σημαντικό: Η ομαλή μετάβαση στη νέα εποχή. Μετάβαση που αναμφίβολα θα είχε και θα έχει κόστος αλλά το θέμα ήταν εξ αρχής ν' αποφευχθούν όσο το δυνατό περισσότεροι κραδασμοί.

Ο κόσμος βλέπει μιά ομάδα που παλεύει, μιά ομάδα που δουλεύει στο γήπεδο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Άλλες φορές δεν της έχει βγει... Όμως στα παιχνίδια που μπαίνει το "πρέπει" παρά τη μικρή εμπειρία σε υψηλό επίπεδο, τα έχει καταφέρει μιά χαρά. Διεκδίκησε πρόκριση στο Top16 με... μισή ομάδα και την πήρε. Διεκδίκησε πρόκριση στα πλέι οφ μετά από συνεχόμενα "στραβά αποτελέσματα" (ένα δικό της στη Μάλαγα και... δύο σκορ της Μάλαγα που δεν την συνέφεραν) και τα κατάφερε με νίκη στη Μαδρίτη.

Διεκδίκησε τον πρώτο τίτλο της χρονιάς- το κύπελλο- απέναντι στον Ολυμπιακό και τον κατέκτησε. Ο κόσμος αυτά- εκτιμούμε- ότι ήθελε να βλέπει στη «νέα εποχή»:  Θέληση, πίστη, μάχη μέχρι το τέλος. Και τα βλέπει.

Το θετικό είναι άλλο όμως και δεν αφορά το παρόν αλλά το μέλλον. Το μεγάλο στοίχημα για τον Παναθηναϊκό ήταν να μη χαθεί η «επαφή» που είχε με τον κόσμο. Κι όπως φαίνεται αυτό το στοίχημα έχει «κλειδώσει»... Το αποδεικνύουν αυτό οι φίλοι της ομάδας που φέτος (σε πολύ δύσκολες εποχές και με τους «μύθους» να μη βρίσκονται στο ΟΑΚΑ) έχουν καταφέρει να παρουσιάζει η ομάδα καλύτερο μέσο όρο εισιτηρίων συγκριτικά με πέρυσι τέτοια εποχή. Το κάνουν γιατί πιστεύουν...Το κάνουν γιατί αγαπούν... Και το κάνουν επειδή δεν ξεχνούν... Όπως επίσης κι επειδή βλέπουν μιά ομάδα που παλεύει, που μάχεται.

Από τη στιγμή κατά την οποία η σχέση αγάπης με τον κόσμο παραμένει σε υψηλό επίπεδο και η ομάδα διατηρείται στα «πάνω πατώματα», υπάρχει μέλλον. Κι αυτό είναι πολύ πιό σημαντικό απ' όλα.

ΥΓ: Το πως μπορεί το παρελθόν να καθοδηγήσει το παρόν και το μέλλον φαίνεται στον Κώστα Τσαρτσαρή, τον παλαιότερο παίκτη της ομάδας. Αυτό και μόνο αρκεί, πιστεύουμε.