Ένας για όλους και όλοι για έναν!

Αυτό είναι κάτι που επιζητούν όλοι οι προπονητές αλλά και οι παίκτες. Να γνωρίζουν δηλαδή ότι έχουν να μπουν στο παρκέ για να κάνουν τη δουλειά τους, απόλυτα συγκεντρωμένοι στο στόχο τους, χωρίς να υπάρχουν δεύτερες σκέψεις στο μυαλό τους σχετικά με το τι θα γίνει σε κάποιο άλλο γήπεδο. Αυτή η ψυχοφθόρος διαδικασία έχει αποκλειστεί κι αυτό συνέβη χάρη στ' αποτελέσματα των "πράσινων" και σε κανέναν άλο συνδυασμό! 

 

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αν δεν υπήρχε εκείνο το "νεκρό διάστημα" των τελευταίων 6'30'' στον αγώνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ, η κατάσταση θα ήταν ακόμα καλύτερη. Με το "αν" δεν γίνεται τίποτα όμως. Διότι υπάρχουν κι άλλα "αν" που δεν είναι τόσο,.. θετικά. Για παράδειγμα, πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν ο Λαβρίνοβιτς είχε ευστοχήσει στο τελευταίο σουτ στο ΟΑΚΑ. Οπότε τα "αν" τα αφήνουμε στην άκρη...

 

Το πλέον εντυπωσιακό, όμως, για τον Παναθηναϊκό δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι βρίσκεται μιά ανάσα από το να ανοίξει την πόρτα των πλέι οφ. Μιάς κι αναφερθήκαμε στο σουτ του Λαβρίνοβιτς, στην πρεμιέρα του Top16 καλά θα ήταν να γυρίσουμε το χρόνο πίσω... Και να διαπιστώσουμε τελικά ότι οι "πράσινοι" έχουν κατακτήσει κάτι πολύ μεγαλύτερο από την πρόκριση στα πλέι οφ (που δεν έχει εξασφαλιστεί αλλά βρίσκεται πολύ κοντά).

 

Ο Παναθηναϊκός "κρατήθηκε" ζωντανός στην πρόκριση αν κι αντιμετώπισε μεγάλα θέματα στη φάση των "16". Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο συντριπτικό μέρος του πρώτου γύρου οι "πράσινοι" είτε δεν είχαν στη διάθεσή τους Διαμαντίδη ή Σχορτσιανίτη (τους δύο καλύτερους δημιουργούς τους) είτε ακόμα κι αν τους είχαν,  βρίσκονταν εκτός ρυθμού λόγω των τραυματισμών που τους ταλαιπώρησαν.

 

Μέχρι ο Διαμαντίδης και ο "Σόφο" να "επιστρέψουν" σε ρυθμό, τον Παναθηναϊκό τον κράτησαν οι υπόλοιποι παίκτες. Κι εδώ όμως υπάρχουν κι άλλα θέματα συζητήσιμα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, ότι στην έναρξη του Top16 ο Πεδουλάκης έπρεπε να βάλει άλλους δύο παίκτες στην ομάδα, τους νεοφερμένους Γκιστ και Καπόνο. Συν τα προβλήματα που προαναφέραμε με τον αρχηγό και τον Σοφοκλή...

 

Παρόλ' αυτά τα υπόλοιπα παιδιά, συν τους νεοφερμένους έκαναν καλή δουλειά. Ο Καπόνο με τους 14 πόντους του σε περίπου 4 λεπτά έβαλε τα θεμέλια με τη Ζαλγκίρις. Ο Γκιστ "καθάρισε" τη Μάλαγα. Ο Ματσιούλις έκανε τη μεγάλη εμφάνιση στο Βερολίνο με την Άλμπα. Ο Μπράμος (που είχε... καθαρίσει την πρόκριση στο Top16 στο Καντού) εξακολούθησε να "οργώνει" κάθε χιλιοστό του παρκέ. Ο Ούκιτς σταδιακά άρχισε να ανεβαίνει με αποτέλεσμα να "εκτοξευτεί" το Φεβρουάριο. Ο Τσαρτσαρής προσέφερε την εμπειρία του με ποιοτικά λεπτά, χρήσιμα και πολύτιμα. Για τον Λάσμε δεν μπορείς να πεις κουβέντα καθώς είναι ο πιό σταθερός παίκτης του Παναθηναϊκού αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά είχαν το σημαντικό τους ρόλο στις προπονήσεις, στην καθημερινή δουλειά, στους αγώνες του πρωταθλήματος! 

 

Σας έλεγα στη διάρκεια του πρώτου γύρου ότι είναι πολύ σημαντικό για τον Παναθηναϊκό να "κλείσει" τα πρώτα 7 ματς με θετικό ρεκόρ, όπως και συνέβη (4-3).

 

Στην πορεία ο Διαμαντίδης και ο Σχορτσιανίτης επέστρεψαν,  οι νεοφερμένοι συνήθισαν, η ομάδα άρχισε να βρίσκει το δρόμο της και να γίνεται "σκληρή" και συμπαγής. Ο Μπανκς που φαινόταν "αδύναμος κρίκος" φάνηκε ότι ξεμπλόκαρε στο ματς με την Εφές καθώς έκανε τα... αυτονόητα, τα απολύτως απαραίτητα και τίποτα παραπάνω (ή... παρακάτω).

 

Είναι πολύ σημαντική η παράμετρος αυτή... Το ότι οι υπόλοιποι παίκτες κράτησαν την ομάδα στο "προβληματικό διάστημα" των Διαμαντίδη και Σχορτσιανίτη δείχνει ομαδικό πνεύμα, αποκαλύπτει τα γερά θεμέλια και ουσιαστικά διατρανώνει το υψηλό κίνητρο και την αποφασιστικότητα μιάς ομάδας που κουβαλάει τεράστιο βάρος από την αρχή αλλά κατά έναν... περίεργο (αλλά όχι ανεξήγητο, καθώς σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση) τρόπο καταφέρνει να κερδίζει σε όλα τα ματς όπου υπάρχει το "πρέπει"...