Είναι τελικός και το ξέρουν!

Με νίκη στο Κάουνας ο Παναθηναϊκός θα πατήσει γερά στα πλέι οφ. Με ήττα θα μπουν πολλά και υψηλά εμπόδια στο δρόμο του, πολύ δε περισσότερο επειδή δεν θα εξαρτώνται όλα από τα δικά του αποτελέσματα αλλά κυρίως από τα αποτελέσματα των αντιπάλων του. Για την ακρίβεια είναι ο πρώτος από τους τρεις τελικούς που έχει συνολικά στις πρώτες αγωνιστικές του δευτέρου γύρου, καθώς ακολουθούν τα ματς με Εφές στο ΟΑΚΑ και με Μάλαγα στην Ισπανία. Όμως κατά την ταπεινή μου άποψη στο Κάουνας κρίνεται κάτι παραπάνω από το 50% της πρόκρισης του Παναθηναϊκού στα πλέι οφ.

Έχει ένα βαθμό διαφορά από τη Ζαλγκίρις, την έχει νικήσει με ένα πόντο διαφορά στο ΟΑΚΑ κι αυτά τα στοιχεία από μόνα τους δείχνουν πόσο στην... πρίζα βρίσκεται ο Παναθηναϊκός. Βάλτε και το πρόγραμμα που ακολουθεί συν την διαμορφωθείσα κατάσταση στον όμιλο και μπορείτε να καταλάβετε πολλά.

Στο Κάουνας, πρωτίστως θα πρέπει να έχει 150% (και όχι απλώς 100%) συγκέντρωση ο Παναθηναϊκός. Η Ζαλγκίρις είναι εξαιρετική ομάδα η οποία αν σε βάλει στο ρυθμό της δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα. Ειδικά στη Zalgirio Arena (σ.σ η Ζαλγκίρις ειναι πρώτη σε εισιτήρια στη διοργάνωση) αν οι Λιθουανοί αρχίσουν και τρέχουν στο ρυθμό τους αρχίζει η κατηφόρα για τον αντίπαλο. Αγωνίζονται σε up tempο, πιέζουν πολύ στη μπάλα ώστε να αναγκάσουν τον αντίπαλο σε λάθος και να βρουν ανοιχτό γήπεδο όπου εκτελούν είτε με λέι απ είτε ακόμα και με τρίποντο.

Μπορούν να χρησιμοποιήσουν σχήμα με τους δύο Λαβρίνοβιτς στην πεντάδα κάτι που σημαίνει ότι και οι πέντε παίκτες που θα βρίσκονται στο παρκέ μπορούν να εκτελέσουν έξω από τα 6,75 μέτρα... Εχουν βάθος, ποιότητα, διαθέτουν κορμιά, έχουν εμπειρία και κυρίως φέτος έχουν καταφέρει να συνδυάσουν το ενθουσιώδες παιχνίδι (που τους χαρακτήριζε πάντα) με αποτελεσματικότητα και ουσία. Αυτό έχει να κάνει με τον εξαιρετικό προπονητή που διαθέτουν αλλά και με το γεγονός ότι η βάση πλέον αποτελείται από Λιθουανούς (και μάλιστα έμπειρους) που "σπρώχνουν" την ομάδα ή από ξένους (όπως ο Πόποβιτς) που έχουν αφομοιώσει τη φιλοσοφία και τις απαιτήσεις του κόσμου. Όχι σαν τις προηγούμενες χρονιές που οι Αμερικάνοι έκαναν ό,τι ήθελαν...

Βεβαίως και υπάρχουν Αμερικανοί μόνο που έχουν ενσωματωθεί στο παιχνίδι της ομάδας και δεν ακολουθεί η ομάδα τα δικά τους... τερτίπια. Ο Λάφαγιετ και ο Ντάρντεν έχουν ποιότητα και συγκεκριμένο ρόλο ενώ είναι τεράστια (κατά την άποψή μου) η απώλεια του Τζάαμπερ ο οποίος αποκαθιστούσε ιδανικά τις ισορροπίες σε άμυνα κι επίθεση. Επίσης σημαντική είναι η απουσία του Γιανκούνας ο οποίος είναι «ατσαλος» και... άμυαλος αλλά είναι «πολεμιστής» κι έχει άγνοια κινδύνου, ενώ ορμάει σαν... αγριογούρουνο στα επιθετικά ριμπάουντ. Θετικό είναι για τον Παναθηναϊκό και το ότι θα απουσιάσει ο Μάριο Ντέλας που επίσης είχε ρόλο στη front line ερχόμενος σταθερά από τον πάγκο, ενώ ο Γιαβτόκας είναι για περιορισμένα πράγματα, περισσότερο σαν σκιάχτρο στην άμυνα αλλά ακίνδυνος επιθετικά και στόχος για βολές...

Είναι μεγάλο πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό πάντως το οτι η Ζαλγκίρις έχει περισσότερα κορμιά (σε... μπόι δεν τη φτάνουν οι "πράσινοι") ενώ υπάρχει κι ένα ακόμα σύνηθες τρικ του Πλάθα καθώς «κατεβάζει» σε θέση «2» τον Κουζμίνσκας ο οποίος είναι σούπερ αλτικός, με τρομερά αθλητικά προσόντα αλλά κάπως «αφελής» στην άμυνα (φάνηκε από τον τρόπο που έπαιξε τον Καπόνο στο ΟΑΚΑ στο... τρίλεπτο πάρτι του Αμερικανού) αν και δημιουργεί μις ματς στην επίθεση.

Ο Παναθηναϊκός οφείλει να αρχίσει από την άμυνα τη φιλοσοφία του, να κόψει το ρυθμό των Λιθουανών, να έχει γρήγορες επιστροφές, να διασφαλίσει τα ριμπάουντ και να αποφύγει τα λάθη γιατί η Ζαλγκίρις τα τιμωρεί. Ο αγώνας είναι εντελώς διαφορετικός με τον αντίστοιχο του ΟΑΚΑ (κι αυτό μπορούν να το καταλάβουν όλοι) και σαφώς πολύ δύσκολος. Το θέμα είναι κατά πόσο θα φανούν έτοιμοι οι "πράσινοι" να απαντήσουν στα πολλα ερωτήματα (αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά) που προαναφέραμε...