Η θεωρία και η πράξη

Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να παίζει με τη... φωτιά ειδικά στην έδρα του, ακόμα και με ομάδες (όπως αποδείχθηκε) εκ των ασθενέστερων του ομίλου, όπως η Μπάμπεργκ. Δεν περιμέναμε, επαναλαμβάνουμε, ένα «χαλαρό» ματς από τους «πράσινους». Περιμέναμε όμως από τον Παναθηναϊκό να ελέγξει το ρυθμό και να μην «υπνωτιστεί» από το ρυθμό των Γερμανών.

Δεν έπαιξε με βάση τα δικά του δεδομένα, ήταν και πάλι προβλέψιμος στην επίθεση ενώ αμυντικά δεν πήρε και τον καλύτερο βαθμό. Θα τονίσω για μια ακόμα φορά ότι ο αγώνας με τη Μπάμπεργκ ήταν πολύ πιο σημαντικός απ' ότι αυτός που ακολουθεί με τον Ολυμπιακό. Αν γινόταν «στραβή» με τους Γερμανούς τέλειωναν όλα σε ό,τι αφορά στον στόχο των πλέι οφ. Το ντέρμπι του ΣΕΦ δεν κρίνει τίποτα ακόμα σε ό,τι έχει να κάνει με στόχο.

Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι ενώ όλοι περιμένουν σημάδια βελτίωσης, ο Παναθηναϊκός ακόμα δεν έχει βελτιωθεί. Κι αυτό σημαίνει ότι όσο ο χρόνος κυλά τόσο θα πρέπει να παρουσιάζει καινούρια πράγματα στο γήπεδο, να βρίσκει περισσότερες λύσεις, να ανεβαίνει επίπεδο στην απόδοσή του. Η στασιμότητα στην πορεία του χρόνου σημαίνει οπισθοδρόμηση κι αυτός είναι κανόνας της ζωής.

Κατά την ταπεινή μου άποψη τα 31 λεπτά που έχει ο Διαμαντίδης τόσο στον αγώνα με τη Ρεάλ όσο και στον αγώνα με τη Μπάμπεργκ είναι ανησυχητικά με δεδομένο ότι ο αρχηγός δεν έχει ρυθμό μετά την πολυήμερη απουσία του. Δεν είναι έτοιμος και με τη συγκεκριμένη διαχείριση δεν μπορώ να γνωρίζω κατά πόσο μπορεί να βοηθήσει την ομάδα. Θα βοηθήσει αν βοηθηθεί ειδικά σ' αυτό το χρονικό σημείο και υπό τις συνθήκες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή.

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται περισσότερες λύσεις, ίσως πιο «φρέσκιες» ιδέες και σαφώς περισσότερη συγκέντρωση προκειμένου να βελτιώσει το αγωνιστικό του πρόσωπο. Ακόμα βρίσκεται εντός στόχων και θα πρέπει να το διατηρήσει αυτό το καθεστώς. Από τα λόγια ως τις πράξεις βέβαια υπάρχει τεράστια απόσταση και τις απαντήσεις θα τις δώσει η ίδια η ομάδα.