Ο άνθρωπος που δεν απέτυχε ποτέ...

Ο Σούλης Μαρκόπουλος είναι ο πιό παλιός προπονητής που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Τον θυμόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του '80 στον Ηρακλή όταν είχε καταφέρει να σταθεροποιήσει τον "γηραιό" στην πρώτη τετράδα της βαθμολογίας.

Στη συνέχεια- κι αυτό δείχνει τον υγιή τρόπο που σκέφτεται ο συγκεκριμένος άνθρωπος- βρέθηκε ασίσταντ κόουτς (αν και κουβαλούσε χιλιόμετρα στην προπονητική του διαδρομή) του Ντούσαν Ίβκοβιτς στον ΠΑΟΚ. Σε μιά εποχή όπου οι "ασίσταντς" δεν είχαν την προβολή που έχουν τα τελευταία χρόνια με δεδομένη την εσωστρέφεια που επικρατούσε. Για να είμαι ειλικρινής με εξαίρεση τον Ίβκοβιτς (με τον Μαρκόπουλο) και τον Τζούροβιτς(με τον Μίσσα) δεν θυμάμαι να έδιναν οι προπονητές εκείνης της εποχής τοση βαρύτητα στο θέμα του άμεσου συνεργάτη. Και για να λέμε την αλήθεια υπήρχε αυτή η ηλίθια λογική ότι "να βρω έναν βοηθό κολλητό που δεν θα με φάει"!

Ο Μαρκόπουλος λοιπόν, με πολύ καλή και σταθερή πορεία στην Α1 δέχτηκε να εργαστεί ως ασίσταντ του Ίβκοβιτς (και όχι να περιμένει κάποια ομάδα για να... τρυπώσει ως "κόρακας", κάτι που γινόταν κατά κόρον εκείνη την εποχή κι ευτυχώς έχει περιοριστεί τα τελευταία χρόνια). Οταν ο "Ντούντα" και ο ΠΑΟΚ χώρισαν στα μισά της σεζόν 1993-1994 ο Μαρκόπουλος ανέλαβε την τεχνική ηγεσία. Οδήγησε τον ΠΑΟΚ στην κατάκτηση του κυπέλλου Κόρατς, απέκλεισε τον Παναθηναϊκό (3-2) στα ημιτελικά των πλέι οφ κι έχασε το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό (2-3) σε μιά από τις πλέον συναρπαστικές σειρές τελικών που έχουμε δει ποτέ... Το πέμπτο ματς έχει μείνει στην ιστορία ως "ο τελικός με τις κάλτσες"!

Το ότι στη συνέχεια ο ΠΑΟΚ δεν προχώρησε με τον Μαρκόπουλο, καταλογίζεται ως λάθος του. Ευτυχώς αρκετά χρόνια μετά (περίπου 20) το λάθος διορθώθηκε αλλά εξ ανάγκης. Τα τωρινά οικονομικά και η γενικότερη κατάσταση του ΠΑΟΚ δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα που είχε στις αρχές της δεκαετίας του '90. Τότε που ο ΠΑΟΚ ήταν οικονομικά εύρωστος κι αγωνιστικά μιά από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη.

Ο Μαρκόπουλος έγραψε μια επιτυχημένη διαδρομή σε όποια ομάδα βρέθηκε. Δεν πρόκειται να αναφερθώ στον Μακεδονικό (που δεν τον άφησαν ουσιαστικά να δουλέψει) ούτε στην ΑΕΚ που η παρουσία του ήταν βραχύβια, προς τα τέλη μιάς σεζόν κατεστραμμένης.

Όταν ο Μαρκόπουλος ανέλαβε το Μαρούσι (για όσους θυμούνται) η ομάδα βρισκόταν στα μαύρα της τα χάλια με ρεκόρ 1-4 και δεν έστριβε με τίποτα. Έκανε έναν φοβερό δεύτερο γύρο με συνολικό ρεκόρ 9-4, νίκησε τον Παναθηναϊκό μέσα στο ΟΑΚΑ, απέκλεισε τον Άρη (αν και είχε μειονέκτημα έδρας) και στη συνέχεια έβγαλε το λάδι του Ολυμπιακού πριν παραδοθεί με 3-2 στα ημιτελικά. Για όσους θυμούνται στο πέμπτο ματς (64-63 για τον Ολυμπιακό) στην τελευταία φάση η μπάλα είχε... γυρίσει βασανιστικά στη στεφάνη πριν βγει μετά το σουτ του Μιλισάβλιεβιτς.

Τη σεζόν 2008-2009 ο Μαρκόπουλος έβγαλε το Μαρούσι στην Euroleague και πήρε τον δρόμο για τον ΠΑΟΚ. Φέτος παρουσιάζει (με ελάχιστα υλικά, με λίγα λεφτά και με πολλή αγάπη) μιά ομάδα που αξίζει να τη δεις. Αήττητος στην έδρα του, με ομάδα που πραγματικά προκαλεί εντύπωση και σταθεροποιήθηκε στα ψηλά πατώματα της βαθμολογίας.

Κι ερωτώ: Γιατί ο Μαρκόπουλος δεν βρισκόταν καν στις σκέψεις για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής με βάση το έργο και τη συνέπεια ετών; Και για να προλάβω, είμαι απ' εκείνους που δεν "καίγονται" για το αν θα είναι Έλληνας ή ξένος ο προπονητής της Εθνικής ενώ εμπιστεύομαι και τον Τρινκιέρι.