Η αρρώστια δεν έχει νικητή, έχει μόνο χαμένο. Τον Παναθηναϊκό.

Δυστυχώς, ο Παναθηναϊκός κατάφερε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, να επιβεβαιώσει ότι επί της ουσίας, αυτό ήταν και το πραγματικό πρόβλημα. Κι αυτό θα είναι συνεχώς από δω και πέρα.

Η πραγματικότητα δηλαδή, έτσι όπως τη βιώνει με δραματικό πια τρόπο ο σύλλογος, σε όλα τα επίπεδα.

Η ήττα με 2-1 από τον Λεβαδειακό, απλά έδωσε διαστάσεις τραγωδίας στην ήδη τραγική πραγματικότητα. Επί της ουσίας όμως, δεν αλλάζει το φόντο και τη γενικότερη ατμόσφαιρα. Απλά την απογυμνώνει. Την απογυμνώνει από… φανταστικούς εχθρούς και φανταστικά σενάρια και την προσγειώνει στη ζοφερή καθημερινότητα, ενός πραγματικά άρρωστου σε όλα τα επίπεδα συλλόγου αυτή την στιγμή.

Κι αν το Σάββατο το βραδάκι, ήταν ο Μπουμσόνγκ αυτός που με τα δύο λάθη του, έδωσε την… ευκαιρία σε όσους αναζητούν διαρκώς θύματα και πρόβατα επί σφαγή, να ανακαλύψουν ένα ακόμα και να περάσει… ευχάριστα το βράδυ τους, αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα.

Το Σάββατο ήταν ο Μπουμσόνγκ, στη Βέροια… τέσσερις πέντε άλλοι, αύριο θα είναι κάποιος άλλος, την παράλλη ένας… υπάλληλος, την επόμενη ο κηπουρός της Παιανίας και πάει λέγοντας.

Η ουσία δυστυχώς είναι πως πλέον στον Παναθηναϊκό, όχι μόνο έγινε συνήθεια η αναζήτηση ενόχων σε κάθε στραβή, αλλά νομιμοποιήθηκαν κιόλας οι πάσης φύσεως… ανθρωποθυσίες στο βωμό του εξαγνισμού του τέρατος που σφίγγει όλο και περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό της ομάδας και του συλλόγου γενικότερα.

Ας μην έχει κανείς την παραμικρή αυταπάτη. Ο Παναθηναϊκός το Σάββατο, έβγαζε για μια ακόμα φορά αρρώστια σε όλα τα επίπεδα. Κανείς νορμάλ άνθρωπος δεν μπορεί να λειτουργήσει σε τέτοιες συνθήκες. Και φυσικά κανείς άνθρωπος του ποδοσφαίρου δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρει το παραμικρό σε ανάλογες συνθήκες και καταστάσεις.

Δυστυχώς τα παθήματα άλλων ομάδων, μερικών μάλιστα πολύ κοντινών ακόμα και… τοπικά στον Παναθηναϊκό, σε κανένα δεν φαίνεται να βάζουν μυαλό.
Το ποδόσφαιρο έχει διακριτούς ρόλους. Αυτό είναι το άλφα και το ωμέγα στο ποδόσφαιρο. Αλλά και σε κάθε ομαδικό άθλημα, σε κάθε οργανισμό αν θέλετε. Από την στιγμή που οι ρόλοι όχι απλά μπερδεύονται, αλλά χάνονται εντελώς, δεν υπάρχει καμία ελπίδα.

Και στον Παναθηναϊκό αυτό πια φαίνεται πως είναι καθεστώς. Όταν τη διοίκηση την ασκούν επί της ουσίας όλοι οι υπόλοιποι, εκτός απ’ αυτούς που έχουν αναλάβει την συγκεκριμένη ευθύνη, τότε αυτά που είδαμε σε αγωνιστικό χώρο και εξέδρα το Σάββατο, είναι απλά ο… προάγγελος ακόμα χειρότερων καταστάσεων.

Όταν όλοι σε μια ομάδα, από την ηγεσία, μέχρι το προπονητικό τιμ και τους ποδοσφαιριστές, λειτουργούν επί της ουσίας υπό καθεστώς διαρκούς ομηρίας μιας χούφτας ανθρώπων, τότε δεν υπάρχει περίπτωση αυτό να βγάλει σε καλό.

Πολύ περισσότερο, όταν τα κριτήρια αυτής της ιδιότυπης ομηρίας, δεν έχουν να κάνουν στο παραμικρό με την ποδοσφαιρική λογική, αλλά οφείλονται αποκλειστικά και μόνο σε προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες, ή σε ρεβανσιστικές τάσεις και με χαρακτήρα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.
Σ’ αυτή την περίπτωση όμως, καλύτερα να μην μιλάμε καθόλου ούτε για ποδόσφαιρο, ούτε για ομάδα, ούτε για σύλλογο.

Αυτό δεν είναι προσπάθεια μιας ποδοσφαιρικής ομάδας να βρει γιατρειά στα προβλήματά της. Αυτό είναι πόλεμος και μάλιστα πόλεμος πισώπλατος, με βασικό όπλο τη χυδαιότητα και την βία. Και σ’ αυτό τον πόλεμο, νικητής και χαμένος δεν υπάρχει.

Υπάρχει μόνο χαμένος. Κι αυτός είναι ο Παναθηναϊκός. Ο Παναθηναϊκός ως ομάδα, ως σύλλογος, ως υπόσταση, ως ιστορία, ως κουλτούρα και στην τελική ως ύπαρξη.

Ο Παναθηναϊκός και μαζί του η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου του, που πια περισσότερο αηδιασμένος, παρά απογοητευμένος, έχει απομακρυνθεί εντελώς από τα δρώμενα, αφήνοντάς τα εντός και εκτός γηπέδου ως… προνόμιο μιας χούφτας ανθρώπων που ίσως και να αρέσκονται πια να νοιώθουν ηγέτες και κουμανταδόροι της ανυπαρξίας.

Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Καθώς μιλάμε πια για… ανυπαρξία. Για ανυπαρξία και όχι για τον Παναθηναϊκό. Αν αυτό ήταν τελικά και το ζητούμενο απ’ όλη την ιστορία, τότε πάσο. Απ’ αυτή την άποψη ίσως και να τα… κατάφεραν.