Μεταγραφική... άπνοια και ευκαιρίες!

Η εποχή της λιτότητας που έχει απλωθεί πάνω από τη χώρα σε όλα τα επίπεδα ζωής των πολιτών της, δεν θα μπορούσε να αφήσει εκτός... παιχνιδιού το ποδόσφαιρο και φυσικά τα υπόλοιπα κομμάτια του ελληνικού αθλητισμού. Γιατί μπορεί το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ να αποτελούν τη μεγάλη «βιτρίνα» και σε υψηλό επίπεδο να έχουμε ακόμα να επιδείξουμε σημαντικά πράγματα, όμως από εκεί και κάτω -κυριολεκτικά- επικρατεί το χάος και ήδη είναι δεκάδες οι ομάδες ή ακόμα και ολόκληρες ομοσπονδίες που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της διάλυσης και που θεωρείται εξαιρετικά αμφίβολη η επιβίωσή τους μέσα στο 2013.

Επιστρέφοντας, όμως, στο ποδοσφαιρικό μεταγραφικό παζάρι, μοιάζει εξαιρετικά πιθανή και για ορισμένες ομάδες αποτελεί και μια λύση - μονόδρομο, η εκμετάλλευση των «εγχώριων προϊόντων». Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία του ελληνικού ποδοσφαίρου για να αναδείξει τα ταλέντα του, από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ακόμα και ο «πλούσιος» Ολυμπιακός, έχουν πλέον αποδεδειγμένα στραφεί προς τους Έλληνες ποδοσφαιριστές.

Το... χτένισμα της ελληνικής αγοράς πραγματοποιείται πλέον σχεδόν υποχρεωτικά από τους ισχυρούς που τα «χρυσά» χρόνια απαξιούσαν να περιοριστούν στα ντόπια «προϊόντα».

Όμως, από την άλλη πλευρά είναι και οι παράγοντες των μικρομεσαίων ομάδων που έχουν την τύχη να διαθέτουν ταλέντα προς πώληση, που έχουν προσγειωθεί στη σκληρή πραγματικότητα και δεν απαιτούν τον ουρανό με τ' άστρα για να συναινέσουν στην ολοκλήρωση μιας μεταγραφής.

Σήμερα, όποιος είναι σε θέση να προσφέρει «ζεστό» χρήμα θα κατορθώσει να εξασφαλίσει την αφρόκρεμα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δείχνει ο Παναθηναϊκός με μεθοδικές ενέργειες και δίχως να έχει αυτή τη στιγμή την οικονομική ευχέρεια παρελθόντων ετών, να κινείται σε ένα κομμάτι που τα τελευταία χρόνια έδειχνε να είχε ξεχάσει. Η συμφωνία με την Παναχαϊκή για τον Ντίνα και εκείνη με τον Σπυρόπουλο πιστοποιούν αυτή την αλλαγή πλεύσης από το πράσινο «κυβερνητικό» και τεχνικό επιτελείο. Η ΑΕΚ δεν μπορεί να δράσει διαφορετικά, ο ΠΑΟΚ οφείλει να μην παρασυρθεί και ο Ολυμπιακός να αποφασίσει το τελικό μοντέλο που θα εφαρμόσει, διότι η υπερβολική συγκέντρωση Ελλήνων παικτών και η «απενεργοποίησή» τους, στα πιο πολύτιμα για εκείνους χρόνια, με φυσικό επακόλουθο το δανεισμό τους σε άλλες ομάδες, δεν δείχνει να ωφελεί καμία από τις δύο πλευρές, παρά μόνο τις ΠΑΕ που τελικά αποκτούν ως δανεικούς παίκτες όπως ο Μήτρογλου, ο Φετφατζίδης (ενδεχομένως) κ.α.

Ας είναι, λοιπόν, το 2013 το έτος του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Μια χρονιά που θα αναδειχθεί το ταλέντο που αποδεδειγμένα υπάρχει και θα εστιαστεί η προσοχή των ισχυρών προς τα παιδιά εκείνα που περιμένουν να αρπάξουν μια ευκαιρία από τα μαλλιά. Μόνο κέρδη θα προκύψουν από μια τέτοια αλλαγή πολιτικής. Και για τις ΠΑΕ που θα την εφαρμόσουν και για τους ποδοσφαιριστές, αλλά και για την εθνική ομάδα.