Αυτή η ευχή τουλάχιστον, μπορεί να πιάσει

Το έθιμο αλλά και η διάθεση όλων μας αυτές τις μέρες, απαιτεί ευχές, αισιοδοξία και αναμονή για κάτι καλύτερο. Να μην αποτελέσουμε εξαίρεση –και σ’ αυτό- λοιπόν και να ευχηθούμε ειλικρινά να ζήσει ο καθένας από μας το 2013 όπως προτιμάει. Και για την ακρίβεια και όπως του… αξίζει του καθένα μας, αφού σε μεγάλο βαθμό και σε όλα τα πράγματα, θα πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε, ότι την τύχη μας την κρατάμε στα χέρια και στο μυαλό μας.

Θα μπορούσα να μείνω απλά και μόνο σ’ αυτή την ευχή και να είναι ίσως και από τις ελάχιστες που έχει ελπίδα να πιάσει. Άλλωστε μην ξεχνάτε. Πολλά απ’ αυτά που ζούμε και δεν μας αρέσουν σε όλα τα πράγματα στην καθημερινότητα και την ζωή μας, είναι γιατί οι περισσότεροι από μας τα ανέχθηκαν, ή έστω δεν αντέδρασαν όπως και όσο μπορούσαν όταν γινόντουσαν.

Τέλος πάντων, μέρα που είναι, ας μην το συζητήσουμε περαιτέρω αυτό και πικραθούμε περισσότερο κι απ’ όσο μας πικραίνει η πραγματικότητα. Καθώς είναι όντως πολύ δύσκολο για τον καθένα μας, να βλέπει και δική του ευθύνη ή έστω… ανοχή, στην κατάσταση που σήμερα τον δυσαρεστεί για να μην πω του κάνει τον βίο αβίωτο.

Τα ίδια πάνω-κάτω για να μην πω και περισσότερο, ισχύουν και στον μικρόκοσμο του ποδοσφαίρου και ειδικά του Παναθηναϊκού, έτσι όπως τον ζούμε τις μέρες αυτές. Από κάποιο σημείο και μετά, ίσως και να μην έχει νόημα πια να κάνουμε ευχές, αλλά να σκεφτούμε λίγο το τι πρέπει να κάνει ο καθένας μας απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα.

Όχι φυσικά πως μπορεί να κάνει και πολλά. Αλλά σίγουρα μπορεί επιτέλους να δει και να αποφασίσει με καθαρό μυαλό και σκέψη και την κατάσταση και τις αιτίες που οδήγησαν σ’ αυτή. Ακόμα κι αυτό να ‘στε σίγουροι ότι θα είναι μια πολύ σημαντική πρόοδος και αν δεν βοηθήσει σημαντικά να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα, τουλάχιστον αφήνει αρκετές ελπίδες πως θα βοηθήσει και πολύ μάλιστα να μην χειροτερέψει.

Να μην λέμε τώρα τα ίδια και τα ίδια και αναλωνόμαστε τζάμπα μέρες που είναι σε αναζητήσεις και συζητήσεις που έχουν προ πολλού ξεπεραστεί από την ίδια την πραγματικότητα.

Τα πράγματα στον Παναθηναϊκό, έχουν φθάσει πια σε τέτοιο σημείο, που ακόμα και το να κουβεντιάσουμε απλά μεταξύ μας χωρίς να… χυθεί αίμα σε εισαγωγικά και χωρίς εισαγωγικά δυστυχώς, να χρειάζεται… ευχή που και πάλι δύσκολο θα είναι να πιάσει.

Γενικότερα είναι δύσκολες εποχές και μέρες για ευχές πλέον, αφού και οι πιο απλές φαντάζουν βουνό για να εκπληρωθούν. Οπότε ας κάνουμε τουλάχιστον το προφανές και το ελάχιστο. Ας προσπαθήσουμε έστω και τώρα, έστω και αργά, έστω και στο… και πέντε, να ξαναβρούμε στοιχειωδώς τις αρχές και τα στάνταρ μας, σαν άνθρωποι που απλά κουβεντιάζουν, διαφωνούν ή συμφωνούν για κάτι που αγαπούν και που στο κάτω της γραφής όχι μόνο δεν είναι το κύριο στην ζωή μας, αλλά μπροστά σ’ αυτά που συνολικά βιώνουμε σαν χώρα και σαν άνθρωποι, μοιάζει τόσο ασήμαντο που ίσως και να μην είναι πια καν άξιο αναφοράς.

Ας το πάρουμε απόφαση άλλωστε και ας μην μαλώνουμε σε φόντο που δεν υπάρχει πια καν. Ο Παναθηναϊκός και συνολικά το ποδόσφαιρο, όπως το ξέραμε, όπως το ζήσαμε και όπως το μάθαμε, πλέον δεν υπάρχει.

Το πώς και το γιατί είναι μεγάλη κουβέντα, την έχουμε κάνει χιλιάδες φορές και δεν υπάρχει λόγος να την ξανακάνουμε και μέρα που είναι.

Ας κρατήσει ο καθένας την γνώμη, την άποψη, τις συμπάθειες και αντιπάθειες που έχει αποκομίσει σε όλη αυτή την ιστορία.

Το θέμα είναι να κρατήσουμε το ελάχιστο πια.

Την αξιοπρέπεια στην ενασχόλησή μας με αυτό σε όλα τα επίπεδα και από οποιοδήποτε πόστο το κάνει ο καθένας.

Την αξιοπρέπεια και την στοιχειώδη ανθρωπιά και νορμάλ συμπεριφορά στην καθημερινότητά μας σ’ αυτόν τον μικρόκοσμο του αθλητισμού, του ποδοσφαίρου και του Παναθηναϊκού ειδικότερα.

Αυτά τουλάχιστον, μπορούμε και να τα ευχηθούμε και να έχουν νόημα και ελπίδες ότι θα πιάσουν.

Στο χέρι του καθένα μας είναι.