Το καλύτερο δυνατό…

Κι εξηγούμαι:

Αδιαφορία (διότι κάποια στιγμή το άκουσα/διάβασα κι αυτό) δεν μπορεί να υπάρχει από τη στιγμή κατά την οποία έζησαν ένα «μακρύ» όσο και «καυτό» καλοκαίρι, το πλέον δύσκολο στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού και κατάφεραν υπό αντίξοες συνθήκες, υπό απίστευτο καθεστώς πίεσης, υπό έντονη αμφισβήτηση αλλά και «λασπολογία» στον πλέον αποκρουστικό βαθμό, να δημιουργήσουν μια ανταγωνιστική ομάδα.

Έδειξαν από την πρώτη στιγμή διάθεση για δουλειά κι αποφασιστικότητα να πετύχουν. Ήταν «ανοιχτοί» στο να… συζητήσουν και τα λάθη που θα γίνονταν (όποιος θυμάται την καλοκαιρινή επιστολή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου αντιλαμβάνεται τι εννοώ) και στο πλέον κρίσιμο σημείο - μετά τις ήττες από Φενέρμπαχτσε, Ίκαρο και Χίμκι - έδειξαν ισχυρά αντανακλαστικά και δεν λειτούργησαν υπό καθεστώς πανικού.

Ασυνέπεια επίσης δεν μπορεί να υπάρξει από τη στιγμή κατά την οποία είχαν ξεκαθαρίσει από το καλοκαίρι ότι «θα έκαναν το καλύτερο δυνατό για τον Παναθηναϊκό»! Αυτή τη στιγμή το πλέον εύκολο είναι να πει κάποιος ότι «έγινε τραγικός σχεδιασμός το καλοκαίρι»!

Ναι, είναι πολύ εύκολο να το πεις αλλά είναι επιδερμική (και ολίγον ως πολύ) εμπαθής προσέγγιση. Ας σκεφτούν πρώτα τις συνθήκες του καλοκαιριού και στη συνέχεια ας το εκστομίσουν. Εκτός κι αν κάποιος εκτιμά ότι σε μια ομάδα που κάνει 10-12 μεταγραφές μπορεί να υπάρξει 100% επιτυχία. Αν το εκτιμά ας πάει να γίνει τζένεραλ μάνατζερ σε μια ομάδα για να μην πάει χαμένο το ταλέντο του.

Ό,τι κι αν έγινε το καλοκαίρι (πάντως) έχει πολλή περισσότερη σημασία ότι το χειμώνα γίνονται κινήσεις ώστε η ομάδα να παρουσιαστεί πολύ πιο ισχυρή στους «16» της Euroleague αλλά και στο πρωτάθλημα. Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι τόσο η διοίκηση όσο και οι προπονητές βρίσκονται σε εγρήγορση, κοιτούν πως θα κάνουν ό,τι καλύτερο για να ενισχυθεί η ομάδα.

Άλλωστε ένα είδος ανθρώπων δεν κάνει λάθος: Αυτοί που δεν κάνουν… τίποτα! Αν δεν κάνεις τίποτα, πως θα κάνεις λάθος; Σημασία έχει να τολμάς. Και στον Παναθηναϊκό τολμούν. Τα υπόλοιπα - κατά την άποψή μου - είναι για λαϊκή κατανάλωση.

Κι επειδή η ζωή μας… κάνει κύκλους τα έφερε η μοίρα έτσι ώστε οι πρώτες επιλογές που είχε ο Πεδουλάκης το καλοκαίρι (Γκιστ- Λάσμε) να γίνουν πράξη τον… Δεκέμβριο! Πλέον και ο προπονητής του Παναθηναϊκού πατάει πιο γερά στα πόδια του κι αισθάνεται περισσότερο σίγουρος. Φαίνεται άλλωστε αυτό και στον πιο «απελευθερωμένο» τρόπο που κοουτσάρει.

Έτσι κι αλλιώς αυτά όλα τα έχει αντιληφθεί και ο περισσότερος κόσμος. Από τη στιγμή άλλωστε που τελείωσαν τα (μπασκετικά, τεχνικά) επιχειρήματα άρχισε να ενοχλεί το… ξεχαρβαλωμένο πουκάμισο του Πεδουλάκη μετά το ματς με την Κίμκι. Λογικό… Όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα ανακαλύπτονται… πουκάμισα, γραβάτες, παπούτσια και διάφορα άλλα.

Για να τελειώνουμε: Ό,τι έλεγα στην αρχή της χρονιάς - με δεδομένο ότι έχουμε να κάνουμε με μεταβατική περίοδο - το επαναλαμβάνω ακόμα και τώρα: Όλα και όλοι θα κριθούν στο τέλος. Θα κριθούν αυστηρά μεν, στο τέλος της χρονιάς δε! Σε πρώτη φάση ο Πεδουλάκης δείχνει αποφασισμένος (με την αμέριστη συμπαράσταση της διοίκησης) να κάνει την ομάδα του ακόμα πιο «σκληρή», ακόμα πιο αθλητική και να προσθέσει ενέργεια. Το αν θα βγει αυτή η ιστορία θα φανεί στην πορεία.

Όπως στην πορεία κρίνονται όλοι…

Και για το τέλος… Μάικ Μπατίστ! Ο Αμερικανός βρίσκεται πλέον κι επισήμως στη «μαύρη λίστα» του Πιανιτζιάνι και οδεύει προς αποχώρηση από τη Φενέρμπαχτσε. Δεν είναι ώρα για πομπώδεις εκφράσεις. Το ότι δύσκολα θα έβρισκε αλλού μια κατάσταση όπως αυτή που έζησε στον Παναθηναϊκό ο Μάικ το γνωρίζουν όλοι. Δεν είναι μυστικό. Αν η Φενέρμπαχτσε το καλοκαίρι απέκτησε τον Μπατίστ για να έχει… 20 πόντους και 20 ριμπάουντ σε κάθε ματς, έκανε τραγικό λάθος. Αν ο ατζέντης του θεωρεί υπεραρκετή τη λογική «σού βρήκα σούπερ συμβόλαιο οικονομικά» για έναν παίκτη της εμβέλειας και της φήμης που έχει πλέον ο Μπατίστ τότε έχει κάνει τραγικό λάθος. Η υστεροφημία - για έναν αθλητή του επιπέδου του Μπατίστ - είναι πολύ πιο σημαντική από 300-400 ή 500 χιλιάδες παραπάνω. Οπότε δεν ήταν σωστό κατά την ταπεινή μου άποψη να αφήνει ο ατζέντης έστω και υποψίες ότι «πάμε για την τελευταία αρπαχτή πριν κλείσουμε την καριέρα μας».

Τον Μάικ Μπατίστ τον θυμόμαστε ως πολεμιστή αλλά σε όσα ματς τον είδα με τη Φενέρ φέτος, μόνο… πολεμιστής δεν ήταν. Περισσότερο μου έμοιαζε… δυστυχισμένος, καθώς βρισκόταν σε μια κατάσταση που δεν του ταίριαζε, δεν του άρεσε, δεν τον εξέφραζε.