Το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να δώσουν εξηγήσεις
Ο Κώστας Γκόντζος γράφει στο Onsports για την τραγική εικόνα του Παναθηναϊκού και την ήττα στη Βέροια αλλά και τα βαθύτερα αίτια της κατρακύλας των «πρασίνων» σε ένα ακόμα ματς πρωταθλήματος με υποδεέστερο αντίπαλο…
Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, τα παιχνίδια του ξανάγιναν… εύκολα και απλά στην ανάγνωση και την κριτική τους. Λες ένα «ήταν όλοι τραγικοί και απαράδεκτοι» και έχεις δώσει ήδη όλη την εικόνα του αγώνα και το πώς έφτασε στο 3-0 που ήταν και λίγα για την Βέροια που αδικείται από το σκορ.
Δεν έχει περισσότερα να επισημάνεις για το παιχνίδι. Όταν αναζητάς, αναζητάς κάτι που να ξεχώρισε, κάποιον που να διακρίθηκε και η αναζήτηση αρχίζει και τελειώνει στον Ζέκα, επειδή απλά προσπαθούσε και δεν ήταν παρατηρητής στο παιχνίδι, τότε δεν έχει νόημα να προσθέσεις οτιδήποτε.
Αυτοί που πια πρέπει να «προσθέσουν» οτιδήποτε, είναι ο προπονητής, οι παίκτες και συνολικά ο Παναθηναϊκός σαν διοίκηση και οργανισμός, σε μια προσπάθεια να δώσουν μια αληθοφανή εξήγηση γι’ αυτό τον διασυρμό.
Από κει και πέρα, αν επειδή συνηθίζεται και μόνο, πρέπει να πεις και μερικά πράγματα για το παιχνίδι, εκεί πραγματικά δεν έχεις από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις.
Από τον Βελάσκεθ που έκανε την απουσία του Τριανταφυλόπουλου να μοιάζει σαν να έλειπε ο… Βίντιτς ή ο Τέρι;
Από τον Βύντρα που δεν ήξερε που βρισκόταν και που πάταγε και αντί για εμπόδιο στους αντίπαλους επιθετικούς ήταν η… ασφαλέστερη δίοδος προς την εστία του Καρνέζη;
Από τον Σπυρόπουλο που τον αναζητάς στις φάσεις του γκολ και δεν υπάρχει στο πλάνο, λες και ήταν κάπου… έξω στον πεζόδρομο της Βέροιας στις καφετέριες και στα μπαράκια;
Από τον Σισοκό που φάνηκε μόνο όταν πήρε την κάρτα εκεί προς το τέλος για τις αψιμαχίες του με τους παίκτες της Βέροιας;
Από τον σε διαρκή ανυπαρξία ευρισκόμενο Λάζαρο, που μόνο από το… στιλ θυμίζει πια πως είναι ποδοσφαιριστής;
Δεν έχει τελειωμό αυτή η ιστορία.
Δεν υπήρχε στο γήπεδο ομάδα που να λέγεται Παναθηναϊκός.
Τώρα αν αναζητήσουμε και τυχόν ευθύνες του Ρότσα, ή τι διαφορετικό θα μπορούσε να είχε κάνει για να αλλάξει την εικόνα της ομάδας του κι εδώ δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πεις.
Συμμετέχει κι αυτός στο ποσοστό που του αναλογεί σ’ αυτή την μαύρη βραδιά για τον Παναθηναϊκό κι εκεί λογικά αρχίζουν και τελειώνουν όλα.
Αν κάτι μπορούμε να πούμε για πριν το παιχνίδι, είναι το ότι μάλλον δεν αντέδρασε στις σαφέστατες ενδείξεις από τα τρία τουλάχιστον προηγούμενα παιχνίδια, του ντεφορμαρίσματος σε βαθμό «απουσίας από το γήπεδο», των Σισοκό και Χριστοδουλόπουλου.
Κι αν κάτι αναζητήσουμε από την στιγμή της έναρξης του παιχνιδιού μέχρι την λήξη του, ήταν το ότι για μια ομάδα που ήταν τραγική και έχανε με 2-0 από το ημίχρονο, οι όποιες αλλαγές ή διορθωτικές παρεμβάσεις θα έπρεπε να είχαν γίνει νωρίτερα.
Μέχρι εκεί όμως. Καθώς αν θέλουμε να το ψάξουμε ακόμα περισσότερο το πράγμα και να αναζητήσουμε μια πιο πιθανή εξήγηση γι’ αυτό που είδαμε από τον Παναθηναϊκό στην Βέροια, θα πρέπει να κινηθούμε και σε άλλα πράγματα.
Ένα απ’ αυτά, είναι για μια ακόμα φορά η ρημάδα η επικοινωνία.
Όταν μια ομάδα, εντελώς αδούλευτη σχεδόν ενάμιση χρόνο, με μεταγραφές που δεν βοηθάνε και γενικότερα βρισκόμενη σε κατάσταση αποσύνθεσης, προσπαθείς να την παρουσιάσεις σαν να γιατρεύτηκε οριστικά και έγινε ξανά ομαδάρα, με μια δυο καλές εμφανίσεις ακόμα και σε ανεπιτυχή αποτελέσματα, τότε μοιραία θα έρθει η στιγμή που η πραγματικότητα θα σε προσγειώσει.
Θα έρθει η στιγμή που ο αντίπαλος δεν θα είναι «θεωρητικά ανώτερος ή μεγαθήριο» και η εξήγηση «παρά την ισοπαλία ή την ήττα, παίξαμε καλά και τα σχετικά», δεν θα μπορεί να σταθεί. Ούτε στο μυαλό, ούτε στην ψυχολογία, ούτε στην προσοχή και αυτοσυγκέντρωση της ομάδας, ούτε φυσικά σαν δικαιολογία που μπορεί να ελαφρύνει το αίσθημα ευθύνης της ομάδας και το πιθανό άγχος που προκαλείται απ’ αυτή.
Θα πρέπει εκεί να ξετυλίξεις προσπάθεια και ικανότητες, να παίξεις μπάλα, με τον κίνδυνο αν δεν τα καταφέρεις να μην υπάρχει ορατή δικαιολογία. Κι αυτό αρχίζει και φαντάζει βουνό αξεπέραστο, με αποτέλεσμα αν σου στραβώσει κιόλας νωρίς το παιχνίδι, να μην ξέρεις που βρίσκεσαι και που πατάς σαν ομάδα.
Κάπως έτσι κατά την γνώμη μου ήρθε η κατάρρευση για τον Παναθηναϊκό στη Βέροια. Αλλά αυτό εξηγεί μόνο το «3-0 και λίγα ήταν» μετά το πρώτο γκολ της Βέροιας. Η κατάρρευση δηλαδή.
Τα υπόλοιπα και συγκεκριμένα η τραγική εικόνα από την αρχή του παιχνιδιού μέχρι το τέλος του, θέλουν και γενικότερο ψάξιμο και πειστική εξήγηση.
