Πως άλλαξαν τα πράγματα...

Ήταν παράξενο το κλίμα τότε. Μέχρι κι αποδοκιμασίες είχαν ακουστεί ενώ η αμφισβήτηση είχε γίνει έντονη. Θα έλεγε κανείς ότι δοκιμαζόταν η όλη προσπάθεια καθώς το πρόγραμμα του Παναθηναϊκού (που τότε είχε ρεκόρ 2-3) δεν ενέπνεε και τόση σιγουριά. Πολύ δε περισσότερο δεν ενέπνεε σιγουριά η ομάδα με τον τρόπο που αγωνιζόταν.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν κλείνοντας με αρνητικό ρεκόρ τον πρώτο γύρο της κανονικής περιόδου είχε ν' αντιμετωπίσει κατ΄ αρχήν στο ΟΑΚΑ την πιό φορμαρισμένη ομάδα της Ευρώπης εκείνη την περίοδο (Ρεάλ Μαδρίτης) ενώ στη συνέχεια θα έπρεπε να πάει στην Ιταλία για τον... υπέρ πάντων αγώνα με την Καντού (η οποία είχε ισοπεδώσει με διαφορά 24 πόντων τη Φενέρμπαχτσε την ίδια βραδιά που ο Παναθηναϊκός γνώριζε την ήττα από τη Χίμκι) την οποία είχε νικήσει με διαφορά μόλις δύο πόντων στην Αθήνα.

Τη συνέχεια τη θυμάστε όλοι... Δεν είναι ανάγκη να υπενθυμίζουμε γνωστά πράγματα τα οποία συζητούνται άλλωστε εδώ και μέρες. Η Χίμκι είναι η τελευταία ομάδα που νίκησε τον Παναθηναϊκό. Μετά απ' εκείνη τη βραδιά της 9ης Νοεμβρίου στο ΟΑΚΑ ακολούθησαν 8 σερί νίκες σε Ελληνικό πρωτάθλημα και Euroleague για τους "πράσινους".

Άλλαξαν πολλά... Κατ' αρχήν η άμυνα λειτούργησε υποδειγματικά. Σ' αυτό το σερί των 8 αγώνων ο Παναθηναϊκός δέχεται μόλις 61,5 πόντους ανά αγώνα, αναγκάζει τους αντιπάλους του να κάνουν 16 λάθη (αν και δεν έχει... λύσει το δικό του πρόβλημα λαθών με εξαίρεση το ματς με την Φενέρμπαχτσε), τους υποχρεώνει να σουτάρουν (συνολικά σε δίποντα και τρίποντα) κάτω από 40% και ταυτόχρονα ο μέσος όρος στις τάπες έχει φτάσει στις... 5 ανά αγώνα! Συν όλα τ' άλλα, κατά μέσο όρο έχει 10 ριμπάουντ παραπάνω από τους αντιπάλους του.

Μέσα από τη δουλειά, τη συγκέντρωση, την άμυνα οι "πράσινοι" παίρνουν ενέργεια, ρυθμό κι αυτοπεποίθηση. Αυτό είναι εμφανές. Από τον αγώνα με την Χίμκι και μετά η ομάδα ανέδειξε διαφορετικούς πρωταγωνιστές όχι μόνο ανά αγώνα αλλά κι ανά χρονική περίοδο σε κάθε ματς: Και δεν πρόκειται ν' αναφερθούμε στον ηγέτη, Διαμαντίδη, ούτε στον πιό σταθερό παίκτη της ομάδας, Λάσμε. Η εκτόξευση του Μπράμος, η άνοδος του Πάνκο, η σταθερότητα του Ματσιούλις, η προσθήκη του "τσαμπουκαλεμένου" Μπανκς είναι μερικά από τα στοιχεία που μπορούμε να ξεχωρίσουμε.

Μην ξεχνάτε ότι ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης έχασε τους 5 από τους 8 αγώνες (στο σερί που αναφέρουμε) κι όταν επέστρεψε- με τη Φενέρμπαχτσε- έδειξε πόσο σημαντικός είναι. Μην ξεχνάτε επίσης ότι και ο Ούκιτς είχε (κι έχει, δεν θ' αγωνιστεί με τη Χίμκι) κάποια προβλήματα τα οποία- για να πω την αμαρτία μου- τα περίμενα από τη στιγμή κατά την οποία ο Κροάτης έπαιζε... ασταμάτητα μέχρι τις 5 Σεπτεμβρίου με την Εθνική ομάδα της χώρας του.

Πλέον οι ρόλοι άρχισαν να ξεκαθαρίζουν... Το 7λεπτο-8λεπτο του Τσαρτσαρή είναι υπερποιοτικό (και φάνηκε στο ματς με τη Φενέρ). Το "μυαλό" αρχίζει και καθαρίζει και η ομάδα βγάζει στο παρκέ κάτι στο οποίο ο Πεδουλάκης πόνταρε: Τα αθλητικά προσόντα και την ενέργεια των παικτών.

Η ουσία είναι ότι περίπου 35 μέρες μετά απ' εκείνη τη νύχτα στο ΟΑΚΑ όταν η Χίμκι δημιούργησε προβλήματα στον Παναθηναϊκό, πολλά έχουν αλλάξει. Οι "πράσινοι" βρίσκονται στη Μόσχα αποφασισμένοι να κατακτήσουν (όχι την πρόκριση που φρόντισαν να εξασφαλίσουν νωρίτερα) αλλά την πρωτιά!

Κι αυτό δεν έχει να κάνει με "καλύτερη κλήρωση" στους "16" διότι τέτοια πράγματα δεν... υπάρχουν πλέον! Εχει να κάνει όμως με την αυτοπεποίθησή τους, με την προσωπικότητα της ομάδας ενόψει του "μαραθωνίου" των σκληρών 14 αγωνιστικών της επόμενης φάσης. Γι' αυτό και η προσέγγιση δεν αλλάζει...

Το έχω γράψει από την αρχή της σεζόν και το επαναλαμβάνω: Η συγκεκριμένη ομάδα ψάχνει ακόμα τα όριά της. Αναζητά το που μπορεί να φτάσει. Η αντίδρασή της έχει δείξει ότι... κάτι έχει, κάτι καλό οπωσδήποτε. Όμως οφείλει- για το δικό της καλό- ν' αντιμετωπίζει κάθε αγώνα ως "τελικό", ως "μάχη επιβίωσης"... Να διατηρεί το "πολεμικό πνεύμα" στον απόλυτο βαθμό...

Κι έτσι μόνο κερδισμένη θα βγει...