Πέτζα, είσαι τεράστιος!
«Στην Ελλάδα έχω προσφέρει λιγότερα συγκριτικά με όσα μου έχει προσφέρει»! Η ατάκα του Πέτζα Στογιάκοβιτς ουσιαστικά αποτελεί το σημείο αναφοράς στην εκδήλωση του ΠΣΑΤ για την βράβευση των κορυφαίων του 2012.
Δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να σχολιάσω τα αποτελέσματα διότι δεν μου προκάλεσαν και ιδιαίτερη εντύπωση. Ούτε θ' ασχοληθώ γενικότερα με την εκδήλωση έστω κι αν έχω κάποιες απορίες (όπως για παράδειγμα το λόγο που έπρεπε να περιμένουν... δύο ώρες ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ώστε να βραβευτούν όλοι πριν παραλάβουν και οι ίδιοι τα βραβεία τους).
Ούτε επίσης πρόκειται να ασχοληθώ με τις διάφορες «χαριτωμενιές» που περισσότερο απέχθεια μου προκάλεσαν παρά όρεξη για γέλιο (έστω και ειρωνικό). Διότι τελικά ήρθε η στιγμή της βράβευσης του μεγάλου Πέτζα για να χειροκροτήσω αυθόρμητα. Παρά τα όσα προανέφερα στο συγκεκριμένο θέμα οφείλω να δώσω συγχαρητήρια στο ΔΣ του ΠΣΑΤ για την έμπνευση.
Ο δικός μας... Πέτζα, λοιπόν. Έτσι έχουμε συνηθίσει να λέμε και ο ίδιος μας έχει δώσει το δικαίωμα. Δικό μας παιδί. Κυρίως όμως μια τεράστια προσωπικότητα που έχει μάθει να σέβεται. Ν' αναγνωρίζει... Οχι σαν κάτι άλλους που όταν τους γινόταν ερώτηση στα ελληνικά προέτρεπαν "in engish please" (Γιάριτς) ή στη διάρκεια αγώνων του Ευρωμπάσκετ έβριζαν Έλληνες δημοσιογράφους (Γκούροβιτς).
Ο Στογιάκοβιτς ήρθε μικρό παιδί στην Ελλάδα, όταν ο εμφύλιος πόλεμος έτρωγε τα σωθικά και κομμάτιαζε την πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία και ονομάστηκε "Κίνης". Ευτυχώς δεν υιοθετήσαμε το ελληνικό του όνομα. Ο αδερφικός του φίλος και κουμπάρος του, Γιάννης Γιαννούλης μου είχε καταμαρτυρήσει ότι τα βράδια ο νεαρός Πέτζα του έλεγε ιστορίες από την πατρίδα του και πολλές φορές έκλαιγε για φίλους που είχε χάσει στον πόλεμο.
Ο ίδιος ήταν ασφαλής στην Ελλάδα αλλά η ζωή του δεν ήταν εύκολη. Ξέρεις τι είναι να γνωρίζεις ότι δικά σου πρόσωπα βρίσκονται στο κέντρο του πολέμου; Ηταν πολεμιστής όμως... Ακόμα και μετά το σοβαρό τραυματισμό του (στο κλειστό του Περιστερίου αν θυμάμαι καλά) όταν πολλοί είπαν «τέλος το όνειρο», ο Πέτζα επέστρεψε δυνατός. Κι αφού έφτασε με τον ΠΑΟΚ στους ομορφότερους (κατά την ταπεινή μου άποψη) τελικούς πρωταθλήματος που έχουμε δει ποτέ, το 1998 κόντρα στον Παναθηναϊκό, αποχώρησε για να "κυριεύσει" το ΝΒΑ.Και τα κατάφερε μιά χαρά...
Έκανε οικογένεια (με την Αλέκα Καμηλά), διατήρησε τα φιλαράκια του στη Θεσσαλονίκη, βρίσκεται συχνά στην πατρίδα μας, δεν είναι σνομπ (το αντιθετο) και όλοι τον λατρεύουν. Τυχαίο;;; Μπα, δεν νομίζω. Εφτιαξε όνομα, έβγαλε χρήματα, έγινε διάσημος και πλούσιος αλλά δεν ξέχασε τίποτα και κανέναν...
Γι' αυτό είναι τεράστιος ο Πέτζα. Όχι απλώς μεγάλος... ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ
