Διαχείριση και απειρία

Όλοι μιλούν για το κακό δεύτερο ημίχρονο, όλοι στέκονται στην (κατά τη γνώμη τους) κακή ανασταλτική λειτουργία του «τριφυλλιού». Για μας τα πράγματα είναι απλά. Είναι καθαρά θέμα διαχείρισης και απειρίας. Διαχείρισης αποτελέσματος και απειρίας να «τελειώσεις» μια και καλή τον αντίπαλο, όταν έχεις την ευκαιρία. Το είδαμε σε πολύ μικρότερο βαθμό κόντρα στον ΟΦΗ στην Κρήτη. Πλέον το είδαμε και κόντρα στον Πανιώνιο. Με τη διαφορά ότι τώρα ο Παναθηναϊκός δεν το πλήρωσε, για τον απλούστατο λόγο πως έπαιξε σαφώς καλύτερα σε σχέση με εκείνη την αναμέτρηση στην Κρήτη.

Μιλάμε για το καλύτερο ημίχρονο που έχουμε δει φέτος απ' τους «πράσινους». Με πίεση στον αντίπαλο, με κλεψίματα μπάλας που ανάγκαζαν τους Νεοσμυρνιώτες να κλείνονται ολοένα και περισσότερο. Δεν έγινε Μπαρτσελόνα σε ένα ματς ο Παναθηναϊκός. Και αυτά τα στοιχεία δεν τα έβγαλε σε όλο το πρώτο μέρος.

Απλά ευτύχησε να του έρθουν τα γκολ όταν ο Πανιώνιος έδειχνε να παίρνει κάπως τα πάνω του. Ξεκάθαρα, πάντως, οι «πράσινοι» άξιζαν πέρα για πέρα τη νίκη. Άξιζαν και μεγαλύτερο σκορ αν θέλετε τη γνώμη μας.

Και βρέθηκαν τελικά να παίζουν με τη φωτιά. Γιατί; Επειδή δεν έχουν την εμπειρία ακόμη να διαχειριστούν τέτοιου είδους αναμετρήσεις όπως θα έπρεπε. Όταν θεωρούν πως ο αντίπαλος είναι στο καναβάτσο, σταματούν να τον... χτυπούν. Χαλαρώνουν, ηρεμούν και ουσιαστικά ψάχνουν το κάτι παραπάνω.

Η έλλειψη καθαρού μυαλού και αυτοσυγκέντρωσης, οδηγεί σε φάσεις χαμένες. Και μέσα σε όλα έρχεται και η ατυχία, καθώς ο Πανιώνιος το γκολ το έβαλε απ' το πουθενά. Μια... σκοτωμένη σέντρα που δεν έδιωξε σωστά ο Τριανταφυλλόπουλος, δίνοντας ασίστ στον αντίπαλο που σκόραρε. Δεν φταίει το παιδί σε κάθε αμυντικό μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Για να μην... σταυρώνουμε κόσμο και κοσμάκη χωρίς λόγο και αιτία.

Και στην τελική γιατί να σταυρώσεις μια ομάδα και τους παίκτες της, τη στιγμή που παρουσιάζονται ανεβασμένοι στο γήπεδο, δείχνουν πως μπορούν να ανταπεξέλθουν ως ένα βαθμό και δίχως άλλο δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που είχαμε στο μυαλό μας πριν λίγο καιρό. Δίχως αυτό να σημαίνει πως ο Παναθηναϊκός είναι στα επίπεδα που όλοι θα θέλαμε.

Τέλος, μην ξεχάσουμε και τον ορισμό της βλακείας που κάνει πάλι την εμφάνισή του. Για τα... βουντού του Ρότσα. Ο Αργεντινός έχει βάλει για τα καλά το χεράκι του στην άνοδο του Παναθηναϊκού. Είναι άδικο και ηλίθιο να προσπαθεί κανείς (και μιλάμε για τους ίδιους τους Παναθηναϊκούς δυστυχώς) να μειώσει την δουλειά του, μιλώντας για βουντού και πάει λέγοντας. Με αποκορύφωμα το δεύτερο γκολ του Βύντρα.

Επειδή, λέει, κάνει... βουντού ο Ρότσα, το παστέλωσε ο Λουκάς. Ρε μάγκες, οι παίκτες του Πανιωνίου που έστησαν το τείχος, έχουν πάει μπροστά απ' τον Χριστοδουλόπουλο. Γιατί αυτός περιμένουν να σουτάρει. Τι πιο απλό απ' το να κάνει πάσα στο φάουλ ο Λάζαρος και να σουτάρει ο Βύντρα. Για τον οποίο ότι γνώμη και να έχει ο καθένας μας, είναι δεδομένο πως έχει δυνατό πόδι και δεν διστάζει να το δοκιμάζει όταν έρχεται η ευκαιρία.

Πάμε παρακάτω τώρα... Τότεναμ και μετά Ολυμπιακός. Σαφώς το ιδανικό θα ήταν το απόλυτο. Αν όμως αυτό δεν γίνει κι αν υπήρχε δικαίωμα επιλογής, για μας η επιλογή θα ήταν ξεκάθαρη. Τότεναμ. Όπως ακριβώς είπε ο Ρότσα. Για να γράψεις ιστορία. Το δηλητηριασμένο ελληνικό πρωτάθλημα και η χαρά μιας νίκης επί του αιωνίου, δεν συγκρίνονται με την χαρά του να αλώσεις ένα Αγγλικό γήπεδο, να συνεχίσεις στην Ευρώπη ενώ όλοι σε είχαν ξεγραμμένο και κυρίως να επιστρέψεις στα τεράστια διπλά εκτός των συνόρων.

Ας αφήσουμε όμως τις επιλογές. Έρχεται μια «καυτή» εβδομάδα. Γεμάτη... γλυκιά αγωνία. Ποδοσφαιρική. Κι ας μείνει τέτοια. Ποδοσφαιρική. Για την Τότεναμ θα μείνει εκεί δεδομένα. Για τον Ολυμπιακό αμφιβάλουμε και μάλιστα πολύ.