Τα μπράβο στον Γλύκο

Για τον Γλύκο, όλοι γνωρίζουμε χρόνια πως έχει εξαιρετικά στοιχεία, αλλά και μία αδυναμία κυρίως στο τάιμινγκ που θα παίξει μακριά από την εστία του. Σήμερα, είχε μία έξοχη απόδοση, αντέδρασε άψογα όποτε χρειάστηκε, ακόμη και στο πέναλτι έπεσε σωστά και αν ο Καλτσάς έβρισκε εστία, κατά πάσα πιθανότητα θα το έβγαζε.

Η περίπτωση Γλύκου, είναι από αυτές που με κάνουν έξαλλο. Το ξέρω και γω πως ο Χακόμπο είναι καλύτερος τερματοφύλακας σήμερα, αλλά δεν χρειάστηκε να θάψω τον Γλύκο στον βωμό της πίεσης προς τον προπονητή για να βάλει τον Ισπανό. Αυτό έκανε σε μεγάλο βαθμό η μάζα που συμμετέχει στα ΜΜΕ, είτε ραδιοφωνικά, είτε μέσω μπλογκ σαν κι αυτό. Ο Γλύκος μετά από μία έξοχη εμφάνιση εναντίον του Ολυμπιακού, έκανε άλλη μία σήμερα και τώρα ο Χακόμπο τρέχει από πίσω του.

Το εκνευριστικό του θέματος, αφορά τους δικούς μας «στόκους» που έχουν φαγωθεί να περνάει το δικό τους, μην υπολογίζοντας πως ο ΠΑΟΚ κρατάει έξι χρόνια αυτόν τον τερματοφύλακα για κάποιον λόγο συγκεκριμένο. Και το κακό, είναι πως οι «στόκοι» θα είχαν αποτέλεσμα αν ο παίκτης δεν έδειχνε μία σχετική αναισθησία στα όσα λέγονται και ακούγονται γι αυτόν. Πάμε παρακάτω.

Η Βέροια έπρεπε να κερδίσει γιατί βρήκε τις ευκαιρίες που της δίνουν το δικαίωμα να δηλώσει άτυχη. Για την ακρίβεια, μάλλον ανίκανη είναι εκτελεστικά και για αυτό βρίσκεται στον πάτο της βαθμολογίας. Καλός ο Μπαρκάν τεχνικά, εξαιρετικός στο ένας με έναν, αλλά δεν πετυχαίνει εστία ποτέ. Ο Ολαϊτάν έχει περισσότερα γκολ, είναι πιο εύστοχος, αλλά σύμφωνα με τα ποσοστά που θεωρούνται καλά, αυτός βρίσκεται πιο κάτω. Ο Κόσλεϊ ενώ είναι παιχτάρα, στη Βέροια δεν έχει ακουμπήσει, ενώ και ο Ιωάννου κάνει μία κακή εκτελεστικά σεζόν. Εγώ αυτή τη Βέροια βλέπω από την αρχή της σεζόν, άρα αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, είναι μάλλον ανίκανη στην επίθεση, παρά άτυχη.

Όσο για εμάς, είμαστε σίγουρα για το γκίνες. Ξεκινάει το παιχνίδι και βρισκόμαστε σε τρεις περιπτώσεις κοντά στο γκολ στο πρώτο δεκάλεπτο. Μόλις σου δίνεται η αίσθηση πως ο ΠΑΟΚ θα πάρει το παιχνίδι, αρχίζουν τα ζεϊμπέκικα στην άμυνα. Οι Κουμαλό και Βιβιάν δεν συναντάνε αντίπαλο, ο Λάζαρ δίνει τετ α τετ στον Ιωάννου, ο τελευταίος χωρίς καμία πίεση βγάζει τετ α τετ τον Ολαϊτάν και αναρωτιέσαι αν αυτή είναι άμυνα ποδοσφαιρικής ομάδας ή φιλανθρωπικός οργανισμός.

Στη φάση δε του 37΄, ναι μεν ο Βιβιάν χάνει τον Καλτσά, αλλά μέχρι να φύγει η μπάλα στο χώρο, δύο παίκτες της Βέροιας την προωθούν με το κεφάλι χωρίς να έχουν πίεση. Αστεία πράγματα.

Σήμερα δε μου άρεσαν και οι εμπνεύσεις του Δώνη. Κυρίως, αυτή του να ξεκινήσει τον Φωτάκη πίσω από τον Κλάους και τον Σαλπιγγίδη δεξιά. Νομίζω πως ο τελευταίος, σε αυτή τη λίμνη, θα μπορούσε να γίνει πιο απειλητικός στο έντεκα με έντεκα. Επίσης, στο ημίχρονο θα έβγαζα τον Κλάους και θα κρατούσα τον Ρομπέρ, κυρίως γιατί ο Αθανασιάδης δεν πατούσε καλά σε αυτό το τερέν, ενώ είχε και κίτρινη κάρτα. Θα πήγαινα δηλαδή με ένα 4-4-1, αν και νομίζω πως στο διάστημα που παίξαμε με παίκτη λιγότερο, ήμασταν καλύτεροι απ ότι στο έντεκα με έντεκα. Ή τουλάχιστον, απειληθήκαμε λιγότερο.

Εννοείται πως η ομάδα είχε διάθεση. Τον Λάζαρ που τον έχω κατηγορήσει φέτος ουκ ολίγες φορές, τον είδα να τρέχει παντού και να τα δίνει όλα, κάνοντας και λάθη βέβαια αλλά θα ήταν ηλίθιο να πιστεύεις κανείς πως υπάρχει πιθανότητα να μη συμβεί κάτι τέτοιο σε αγωνιστικό χώρο σαν κι αυτόν.

Και πάμε στα εξωαγωνιστικά. Ο Σπάθας έπαιξε επιτέλους έναν αγώνα του ΠΑΟΚ, σε μία επιλογή υψηλού ρίσκου από την ΚΕΔ που ο ΠΑΟΚ την χαρακτήρισε ανεύθυνη δικαιολογημένα.

Ο ΠΑΟΚ και η Βέροια, έκαναν τεράστια προσπάθεια για να μη συμβεί το παραμικρό και τα κατάφεραν. Έβλεπα τα παιδιά της σεκιούριτι του ΠΑΟΚ να τρέχουν δεξιά κι αριστερά συνεχώς και το μόνο που έχω να πω είναι ένα μπράβο.

Τελικά δεν άνοιξε μύτη, σε αντίθεση με άλλα γήπεδα που δέχτηκαν επίθεση ποδοσφαιριστές και αναφέρομαι στο Άρης – Ατρόμητος. Σε όσο δύσκολη θέση να βρίσκεται μία ομάδα, δεν δικαιολογείται αυτό, ούτε βέβαια το να πέφτουν οι παίκτες της κάθε έξι δευτερόλεπτα για να κερδίσουν χρόνο ή κάποια κάρτα από τον αντίπαλο.

Θα πρέπει επιτέλους οι αρμόδιοι φορείς να προστατέψουν το προϊόν. Υπάρχει μία nova που πληρώνει τα κέρατά της για να διατηρήσει την ταμπέλα του προϊόντος, ελληνικό πρωτάθλημα. Και οι παίκτες, οι ομάδες και οι παράγοντες, κάνουν ότι μπορούν για να της πούνε πως δεν πρέπει να ξαναδώσει τα καλά της λεφτά.

Και πάμε σε κάτι που αφορά εμάς τους δημοσιογράφους αν και σπάνια με πιάνει κάποιος συνδικαλιστικός νταλκάς.

Πάμε στη Βέροια να κάνουμε τη δουλειά μας. Τα δημοσιογραφικά μπουθ ελάχιστα, κάποια από αυτά κλειστά, οι θέσεις για τους δημοσιογράφους πιασμένες από οπαδούς. Η ΠΑΕ Βέροια, μέχρι μισή ώρα πριν το παιχνίδι δεν υπάρχει πουθενά.

Το να δουλέψει το WIFI ισούται με θαύμα και τελικά κάνουμε μίτινγκ, μοιραζόμαστε σε μπουθ και αρκετοί μένουμε απ έξω. Οι παραδοσιακοί παράγοντες, τύπου Αρβανιτίδη, δεν έχουν και κανά ιδιαίτερο νταλκά για τους δημοσιογράφους, αλλά υποτίθεται έχουν θεσπιστεί κανόνες από τη Λίγκα για τα Μίντια. Τις εταιρίες τους προβάλουμε στη τελική και όσο μας γράφουν εκεί που δεν χωρά μελάνι, μάλλον χαμένοι θα βγούνε στο τέλος.