Δικαιούται και τη νίκη και τις εντυπώσεις

Ξαναγύρισε έτσι στις νίκες και λογικά ξαναγύρισε στην καλή ψυχολογία και στην ενασχόλησή του με το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι του, όπως έχει γίνει από την μέρα της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας από τον Ρότσα.

Γενικότερα βοήθησε και το παιχνίδι, έτσι όπως εξελίχθηκε στη Νέα Σμύρνη, Παναθηναϊκός, Πανιώνιος, αλλά και όσοι είδαν το ματς, να μείνουν σε καθαρά ποδοσφαιρική κουβέντα και αναλύσεις.

Το πρώτο θετικό για τον Παναθηναϊκό, που φάνηκε και από το ξεκίνημα του αγώνα, ήταν η καλή ψυχολογία και διάθεσή του. Αυτά μαζί με τη νορμάλ διάταξή του μέσα στον αγωνιστικό χώρο, τον βοήθησαν να πάρει νωρίς τα ηνία του αγώνα και να κάνει θέμα χρόνου το γκολ, με το οποίο θα έμπαινε μπροστά στο σκορ.

Στο διάστημα αυτό, ο άξονας Βύντρα, Ζέκα, Πετρόπουλου, ήταν αυτός που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των «πρασίνων». Με τον ένα να δίνει σιγουριά στην άμυνα, τον δεύτερο να καθαρίζει και να δημιουργεί χώρους ταυτόχρονα στο κέντρο και τον τρίτο να είναι «καλή απειλή» αφ’ ενός και αφ’ ετέρου να βοηθάει με το κράτημα της μπάλας όποτε χρειαζόταν, να ανεβαίνουν σχετικά έγκαιρα οι μέσοι, οι πλάγιοι και τα δύο μπακ.

Αποτέλεσμα, ο Παναθηναϊκός στο διάστημα αυτό να είναι επιθετικός, να μην κινδυνεύει πίσω και ταυτόχρονα να έχει αρκετές εναλλακτικές δυνατότητες στον τρόπο που εκδήλωνε τις επιθέσεις του.

Το ότι τα δύο γκολ που πέτυχε ήρθαν από καθαρά ατομικές προσπάθειες – καθώς σαν τέτοια θα μετρήσουμε και το εκπληκτικό σουτ του Βύντρα - αποδεικνύει απλά, ότι εκτός από καλή κυκλοφορία και οργάνωση, ο Παναθηναϊκός είχε επίσης και σαφέστατα πιο… απελευθερωμένους δύο κατ’ εξοχήν βρισκόμενους υπό διαρκή «πίεση πάσης φύσεως» παίκτες του.

Η αλλαγή της εικόνα και των συσχετισμών μέσα στον αγωνιστικό χώρο στο δεύτερο ημίχρονο, οφειλόταν ουσιαστικά σε ένα λόγο. Στο ότι ο Σισοκό κατέρρευσε εντελώς και όχι μόνο δεν μπορούσε να μαρκάρει, αλλά δεν είχε τα κουράγια να κινηθεί στοιχειωδώς γρήγορα όταν έπαιρνε την μπάλα και έπρεπε να οργανώσει και να δημιουργήσει.

Με δεδομένο ταυτόχρονα ότι ο Χριστοδουλόπουλος δεν πρέπει να ήταν και στην καλύτερή του μέρα, ενώ ο Βιτόλο έπαιζε πολύ κοντά στα στόπερ, απέμεινε εκεί μόνο ο Ζέκα να προσπαθεί και να κόψει και να οργανώσει ταυτόχρονα.

Πράγμα που ακόμα και όταν μπορούσε να το κάνει, όσο περνούσε η ώρα αντικειμενικά σε ήταν σε θέση να ανταποκριθεί και στα δύο παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του.

Αποτέλεσμα στο διάστημα αυτό, ο Παναθηναϊκός να μην μπορεί να «πιέσει» τον Πανιώνιο προς την περιοχή του, να χάνει εύκολα την μπάλα στο κέντρο και το χειρότερο να μην παρουσιάζει σοβαρά εμπόδια και αντιστάσεις, στην προσπάθεια του Πανιωνίου να κινηθεί από το κέντρο και προς την περιοχή του, μεταφέροντας εκεί το παιχνίδι.

Η εικόνα αυτή «φώναζε» από το 60’, περίπου, ότι χρειαζόταν μια «ένεση» στον χώρο αυτό, αλλά η καλή λειτουργία των αμυντικών του Παναθηναϊκού, δεν επέτρεπε ίσως να φανεί ολοκάθαρα το συγκεκριμένο κενό.

Έτσι η «ζημιά» ήταν σχετικά μικρή και τελικά περιορίστηκε στο ένα γκολ του Πανιωνίου και σε κάποια λεπτά «αγωνίας» για το αν θα μπορούσε μετά το 2-1 να κρατήσει ο Παναθηναϊκός την πολύτιμη νίκη, αλλά και τις εντυπώσεις που με το δίκιο του δικαιούταν από την απόδοσή του στο συγκεκριμένο παιχνίδι.