Η… άλλη προσφορά των Φορναρόλι και Πάπε Σο

Ο λόγος φυσικά για τους Φορναρόλι και Πάπε Σο που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας έκλεψαν την παράσταση στο παιχνίδι με την Προοδευτική.

Ο πρώτος γιατί – επιτέλους - σκόραρε και ο δεύτερος γιατί - επίσης επιτέλους - και έπαιξε και σκόραρε.

Και τα δύο τα είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Και τα είχε ανάγκη όχι μόνο σε σχέση με την χρησιμότητα των δύο συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών.

Αλλά κυρίως, γιατί Φορναρόλι και Πάπε Σο, λογικά θα… επαναφέρουν την κουβέντα και το ενδιαφέρον στον Παναθηναϊκό, ξανά σε καθαρά ποδοσφαιρικό φόντο, μετά τον Αρετόπουλο και όσα ακολούθησαν.

Κι αυτό επίσης είναι κάτι που το είχε ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Καθώς αν αφηνόταν σε εντελώς εξωποδοσφαιρικό κλίμα, να πάει στα τρία κρισιμότατα από κάθε άποψη παιχνίδια που ακολουθούν, με Πανιώνιο, ΟΣΦΠ και Τότεναμ, είναι πολύ αμφίβολο αν θα μπορούσε να «συγκεντρωθεί» απερίσπαστος στην αποστολή του.

Αναγκαστικά λοιπόν, η κουβέντα επιστρέφει μετά το παιχνίδι με την Προοδευτική σε καθαρά ποδοσφαιρικό πλάνο. Κι αυτό ήταν μια αναπάντεχη προσφορά των Φορναρόλι και Πάπε Σο, πέρα απ’ αυτή καθ’ αυτή την αγωνιστική παρουσία τους και τα γκολ που πέτυχαν.

Σε ότι αφορά στο παιχνίδι με την Προοδευτική τώρα, ιδιαίτερη κριτική δεν μπορεί να γίνει. Σε τέτοια παιχνίδι, ακόμα και αν οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν αυτές που ήταν, σπάνια μπορείς να δεις κάτι παραπάνω απ’ όσα έδειξε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο που παίχθηκε άλλωστε και στοιχειωδώς ποδόσφαιρο.

Λίγο πολύ δηλαδή αναμενόμενο είναι, ότι και δεις. Αναμενόμενο να μην βρίσκονται και τόσο εύκολα οι παίκτες, αναμενόμενο τα νέα παιδιά να έχουν το σχετικό τρακ, αναμενόμενο η ποιότητα να μην είναι και η καλύτερη δυνατή, αναμενόμενο ίσως και κάποιο μέτριο ή ακόμα και κακό αποτέλεσμα.

Παρ’ όλα αυτά, ο Παναθηναϊκός έτσι όπως παρατάχθηκε από τον Ρότσα, κατάφερε να ξεπεράσει όλα αυτά τα «αναμενόμενα» και να φτάσει σε μια άνετη και εντυπωσιακή - ως προς τους σκόρερς τουλάχιστον - νίκη.

Για ατομικές επιδόσεις και εντυπώσεις, φυσικά ούτε λόγος, αφού από κάποιο σημείο και μετά δεν παιζόταν ποδόσφαιρο, καθώς δεν ήταν αντικειμενικά δυνατόν να παιχθεί.

Μοιραία λοιπόν, μόνο σε επίπεδο όρεξης και ζωντάνιας γενικότερα μπορεί να κριθούν όλοι όσοι έπαιξαν και απ’ αυτή την άποψη, μια χαρά τα πήγαν σχεδόν όλοι τους.

Βεβαίως και πάλι βεβαίως και ξανά βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να πάρει σαν σαφές δείγμα γραφής όσα είδε στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Και ούτε φυσικά να βγάλει συμπεράσματα για την φόρμα, την αγωνιστική κατάσταση και τα σχετικά και του Παναθηναϊκού συνολικά σαν ομάδα και των παικτών του ατομικά.

Μπορεί όμως άνετα να πει ότι είδε ένα παιχνίδι που το χάρηκε, που τον γέμισε και που του πρόσφερε εικόνες και παραστάσεις από ποδοσφαιριστές που είτε λόγω ηλικίας, είτε κάποιων προβλημάτων, δεν είχε ευκαιρία να τους δει μέχρι τώρα.

Βάλτε και το… σασπένς αν θα συνεχιστεί το παιχνίδι και ορισμένες εντυπωσιακές σκηνές μέσα στο νερό, μια χαρά ήταν το βραδάκι και για τον Παναθηναϊκό και για όσους το είδαν στο γήπεδο ή από την τηλεόραση.

Και τέτοια βραδάκια όλοι στο ποδόσφαιρο τα έχουν ανάγκη. Και οι ομάδες και οι παίκτες και οι φίλαθλοι και όλοι. Τουλάχιστον όσοι πάνε στο γήπεδο ή ασχολούνται με το ποδόσφαιρο γιατί αγαπάνε το άθλημα και την ομάδα τους και όχι για… άλλους λόγους. Και το προσθέτω αυτό στο τέλος, γιατί δυστυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν… και τέτοιοι. Ελάχιστοι ακόμα ευτυχώς, αλλά πάντως αρκετοί ακόμα για να διώχνουν όλο και περισσότερο από τα γήπεδα τον κύριο όγκο των φιλάθλων, οδηγώντας έτσι τις ομάδες τους με μαθηματική ακρίβεια στην… μοναξιά και τον… μαρασμό.