Κερδίζει και το χαίρεται

Θα συνεχίσω και πάλι, να μην αναζητώ θαύματα και μαγικές παρεμβάσεις του Ρότσα μέσα σε δυο βδομάδες. Παρ’ όλα αυτά, θα επισημάνω μια αλλαγή, που φωνάζει από μόνη της και είναι και αυτή που κάνει την διαφορά στον Παναθηναϊκό πλέον.

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ότι πλέον παίζει καλύτερα και κερδίζει.

Το βασικότερο χαρακτηριστικό του στα δύο παιχνίδια με τον Ρότσα, είναι ότι ο Παναθηναϊκός δείχνει να απολαμβάνει αυτό που κάνει.

Παίζει και το χαίρεται. Κερδίζει και δείχνει ότι μεγαλύτερη χαρά και από την νίκη, του δίνει το ότι μπήκε στο γήπεδο και έπαιξε μπάλα. Όση μπάλα έπαιξε, όπως την έπαιξε, ότι και να γινόταν στο τέλος.

Άλλωστε και με την Μάριμπορ ο Παναθηναϊκός δεν έβγαλε μάτια. Και θα ήταν παράλογο να βγάλει μάτια τόσο σύντομα και κυρίως για δεύτερη φορά μέσα σε τέσσερις μέρες. Από πλευράς απόδοσης και εμφάνισης, ο Παναθηναϊκός απλά απέδειξε, πόσο χαμηλά είχε τον πήχη πριν λίγο καιρό και με τι δέος αντιμετώπισε μια ομάδα της σειράς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως ήταν και είναι η Μάριμπορ από την οποία είχε χάσει 3-0 με εντελώς κάτω τα χέρια.

Κι εδώ με την ευκαιρία δεν αντέχω αλλά θα το πω. Πως νιώθουν άραγε τώρα, όσοι λίγο μετά την λήξη του πρώτου αγώνα με την Μάριμπορ, μου την έπεφταν και την έπεφταν γενικότερα σε όποιον έλεγε πως αυτό το πράγμα δεν ήταν Παναθηναϊκός;

Και πως νιώθουν επίσης όσοι στα σοβαρά αναζητούσαν και λάνσαραν μια σειρά αστείες και βλακώδεις δικαιολογίες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα;

Καταλαβαίνετε όσοι στα σοβαρά νοιαζόσασταν και τότε και τώρα για την άποψη του καθενός χωρίς ταμπέλες και εμπάθειες, το πόσο ψεύτικοι ήταν όλοι αυτοί οι τύποι;

Καταλαβαίνετε πόση ζημιά έκαναν επί της ουσίας στον Παναθηναϊκό, κάνοντας το άσπρο-μαύρο και κοροϊδεύοντας χωρίς προσχήματα κάθε νοήμονα οπαδό αυτής της ομάδας;

Αλλά τέλος πάντων, αυτά θα τα πούμε κάποια άλλη φορά. Για να γυρίσουμε λοιπόν στο τώρα και στην διαφορά που επισημάναμε παραπάνω.

Αυτή η διαφορά, στο πως δηλαδή αντιμετωπίζει πια το «παιχνίδι» ο Παναθηναϊκός, είναι κατά την γνώμη και η σημαντικότερη μέχρι τώρα.

Από κει και πέρα, υπάρχουν πράγματα που όντως είναι διαφορετικά προς το καλύτερο και πράγματα που φυσιολογικά επίσης, θέλουν ακόμα προσοχή, αν όχι και διόρθωση.

Στα καλά της ιστορίας κατ’ αρχήν.

Με πρώτο και βασικότερο, το ότι μια σειρά παίκτες, δείχνουν εντελώς μεταμορφωμένοι σε σχέση με την ψυχολογία και την διάθεσή τους μέσα στο γήπεδο. Κι επειδή πολλοί θα βιαστούν να πουν, πως αυτό είναι φυσιολογικό με την αλλαγή προπονητή, ή ακόμα χειρότερα, πως είναι φυσιολογικό γιατί κάποιοι παίκτες δεν γούσταραν ή δεν ένοιωθαν καλά αν προτιμάτε με τον Φερέιρα, ένα θα σας πω.

Ένα, που αποδεικνύει ότι αυτή η μεταστροφή στην συμπεριφορά μιας σειράς παικτών του Παναθηναϊκού, αν όχι όλων, δεν είναι  απλά φυσιολογικό και αναμενόμενο γεγονός, αλλά είναι ταυτόχρονο αποτέλεσμα της παρουσίας του Ρότσα και της απουσίας του Φερέιρα.

Κι αυτό είναι ο Ζέκα. Για να μην κρυβόμαστε και δεν το έκρυψε ούτε και ο παίκτης άλλωστε, πιο… Φερεϊκός και παιδί του Πορτογάλου από τον Ζέκα, δεν υπήρχε στην Παιανία. Κι όμως. Ο Ζέκα, είναι μακράν ο πιο βελτιωμένο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, στα δύο παιχνίδια με τον Ρότσα στον πάγκο.

Και προφανώς δεν το κάνει γιατί… είχε άχτι ή δεν πέρναγε καλά με τον Φερέιρα.

Αλλά το κάνει, γιατί πάνω απ’ όλα, νοιώθει τώρα καλά στην ομάδα και αυτό του βγαίνει και στο γήπεδο.

Πάμε παρακάτω.

Εκείνο που φανερά θέλει προσοχή στον Παναθηναϊκό, είναι πια οι απώλειές του σε κάθε παιχνίδι. Γιατί αυτό θα βγει και θα επηρεάσει πολύ την συνέχεια.

Όποιος είδε για παράδειγμα τον Σισοκό, θα διαπίστωσε πως μετά το πρώτο ημίωρο, ο Σισοκό εξακολουθούσε να είναι ποιοτικός, εξακολουθούσε να δημιουργεί, εξακολουθούσε να δείχνει άψογη προσαρμογή στον νέο του ρόλο, αλλά όλα αυτά, τα έκανε από ένα σημείο και μετά… εν στάση.

Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά και απλά η κλάση του τον κράταγε σε παραπάνω από υποφερτό επίπεδο μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Και πάλι καλά που η εμπειρία του Ρότσα ή ίσως και η διαίσθησή του, τον… προειδοποίησε και τον έκανε αλλαγή, όσο και αν ο νεαρός χαφ και λόγω απειρίας και λόγω ενθουσιασμού δεν καταλάβαινε ότι έτσι έπρεπε να γίνει και έδειξε να στεναχωριέται για την συγκεκριμένη επιλογή.

Και πάλι όμως εδώ. Όποιος είδε προσεκτικά τα πλάνα στην τηλεόραση, θα διαπίστωσε την αλλαγή κλίματος στον Παναθηναϊκό. Από τον Βασίλη Οικονομίδη που ανέλαβε σε πρώτη φάση τον… παρηγορητή του Σισοκό μόλις αυτός πήγε με μουτράκια στον πάγκο, μέχρι τον Ρότσα που μετά την λήξη του αγώνα, τον είχε πάρει κατά μέρος και του εξηγούσε υπομονετικά γιατί τον άλλαξε και τα σχετικά.

Τέλος πάντων για να καταλήγουμε για σήμερα.

Παραπάνω από δίκαιη η νίκη του Παναθηναϊκού. Λίγο αργά πια για να προλάβει και το τρένο της πρόκρισης, αλλά μέχρι τότε έχουμε καιρό. Εκείνο που τώρα προέχει, είναι να κρατήσει το τέμπο, την απόλαυση και την ρέντα του και ταυτόχρονα να συνεχίσει να έχει επίγνωση ότι ακόμα είναι δύσκολα τα πράγματα και κυρίως πως ακόμα, συνολικά είναι πολύ πίσω από αυτά που θα μπορούσε να έχει και να διεκδικεί σαν Παναθηναϊκός.