Είναι θέμα εκτίμησης του «γιατί»

Εξακολουθούν τα πράγματα να είναι απλά σε γενικές γραμμές για τον Παναθηναϊκό. Αν η εκτίμηση ήταν πως ο Φερέιρα ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος για την κατάσταση στην οποία έχει φτάσει η ομάδα, τότε θεωρητικά η δουλειά τελείωσε.

Μένει μόνο να πετύχει η επιλογή του Ρότσα και όλα να πάρουν τον δρόμο τους ήσυχα και ωραία, έστω και μέσα από δυσκολίες.

Αν όμως η εκτίμηση ήταν πως ο Φερέιρα ήταν μέρος του προβλήματος, τότε ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να αντικρύσει κατάματα την αλήθεια και να δει τι θα κάνει και με τα υπόλοιπα που συνέθεταν το πρόβλημα.

Σ΄ αυτή την περίπτωση, αν ο Παναθηναϊκός μείνει μόνο στην αλλαγή προπονητή, τότε είναι προφανές ότι η δουλειά έμεινε… μισή. Και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, τα όποια προβλήματα θα εμφανιστούν ξανά με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο. Και μάλιστα αυτή τη φορά, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να δοθεί λύση - έστω και προσωρινή - με την αλλαγή προπονητή.

Το θέμα λοιπόν, είναι τι ακριβώς εκτιμούν στην ηγεσία του Παναθηναϊκού. Αν εκτιμούν δηλαδή πως ο Φερέιρα απέτυχε παταγωδώς, γιατί απλά ήταν κακός προπονητής, μυρωδιάς ή δεν ξέρω ΄γω τι άλλο, τότε έχει καλώς.

Αν όμως εκτιμούν, ότι ο Φερέιρα απέτυχε γιατί οι συνθήκες μέσα στις οποίες κλήθηκε να εργαστεί ήταν προβληματικές, ή γιατί ο ίδιος αποδέχθηκε αυτές τις συνθήκες μόνο για να εξασφαλίσει - όπως αφελώς νόμιζε - την αιώνια ασυλία τύπου και οπαδών, τότε το πράγμα αλλάζει.

Κι αυτό γιατί είναι προφανές, πως όχι τον Ρότσα, αλλά και τον Μουρίνιο να επέλεγαν σαν διάδοχο του Φερέιρα, είναι θέμα χρόνου να έχει την ίδια ακριβώς κατάληξη.

Γι’ αυτό και εξακολουθώ να επιμένω, πως όλα είναι θέμα εκτίμησης. Ποδοσφαιρικής και συνολικής εκτίμησης. Εκτίμησης, του γιατί έφτασε ο Παναθηναϊκός να είναι έτσι και γιατί επίσης ένας προπονητής έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να πείσει ούτε τον εαυτό του ότι πρέπει να συνεχίσει στον πάγκο του Παναθηναϊκού.

Κι εδώ θα αναγκαστώ για τρίτη σερί φορά, να επικαλεστώ τον τίτλο του προ-προηγούμενου άρθρου μου. Το ό,τι δηλαδή, δεν μπορείς να γιατρέψεις κάτι, αν επιμένεις να εκτιμάς ότι δεν είναι άρρωστο.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν πρέπει να δει σε βάθος και με καθαρό μάτι το ποδοσφαιρικό του τμήμα. Να καταλάβει γιατί ο Φερέιρα έφτασε σε σημείο αυτογελοιοποίησης, Να καταλάβει γιατί ένας θεωρητικά γνωστός προπονητής έφτασε σε σημείο να μην καταλαβαίνει κανείς, όχι μόνο το τι κάνει, αλλά και το τι λέει τελικά.

Αν παραμείνουν όλες οι υπόλοιπες παράμετροι λειτουργίας του Παναθηναϊκού και του ποδοσφαιρικού τμήματος, τότε είναι θέμα χρόνου να γίνουν τα ίδια και με τον Ρότσα.

Κι εδώ είναι σημαντικό επίσης, να έχει επίγνωση ο Παναθηναϊκός τι ακριβώς ζητάει και τι περιμένει από τον Ρότσα. Για να μην τον βάλει κι αυτόν με το καλημέρα μέσα στις δαγκάνες μιας αδυσώπητης και αντιποδοσφαιρικής λογικής, που θα τον οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια και αυτόν σε αποτυχία.

Λίγο πολύ, είναι γνωστά τα πράγματα. Κι όσοι έχουν ελάχιστη σχέση με τον Παναθηναϊκό και το ποδόσφαιρο, εύκολα μπορούν να κατανοήσουν. Ο Χουάν είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος της ψυχολογίας. Αυτό είναι το ατού του. Το ότι μπορεί και απελευθερώνει θεωρητικά πάντα τους παίκτες και την ομάδα και τους εμφανίζει πιο μαχητικούς και πιο άνετους μέσα στο γήπεδο.

Αυτό είναι λογικά μια άμεση ανάγκη για την ομάδα του Παναθηναϊκού. Και σαφέστατα θα είναι θετική εξέλιξη αν γίνει δυνατόν να της βγει όσο γίνεται πιο σύντομα αυτή η εξέλιξη.
Από κει και πέρα όμως, υπάρχουν μια σειρά άλλα πράγματα. Τα οποία θέλουν και ποδοσφαιρική λογική και πάνω απ’ όλα ανάλογο περιβάλλον.

Κι εδώ είναι το πρόβλημα και το στοίχημα για τον Παναθηναϊκό της επόμενης μέρας. Το να αντιληφθεί δηλαδή, πόσο αρνητική επιρροή είχε πάνω στον Φερέιρα όλο το περιβάλλον που υπήρχε και υπάρχει στον Παναθηναϊκό και επηρέαζε άμεσα επιλογές και λογικές. Και να το αντιμετωπίσει και αυτό. Αλλιώτικα και αν πιστεύει, πως θα εξακολουθήσει να τα κρατάει όλα ίδια και απλά με το να αλλάξει προπονητή θα αλλάξει και την μοίρα της ομάδας, τότε σύντομα θα βρεθεί μπροστά σε ανάλογες με την σημερινή καταστάσεις.