Μάθημα πρώτο...

Επιτρέψτε μου να μην κάνω διαχωρισμό ως προς τη σοβαρότητα ή μη, το σημαντικό ή μη των συζητήσεων που διεξάγονται την ώρα που οι εκλεγμένοι από το λαό «άρχοντες» ξεκουράζονται στο καφενείο της Βουλής. Διότι δεν υπάρχει οτιδήποτε που συζητείται εκεί που να θεωρείται ασήμαντο, από τη στιγμή που η εφαρμογή του αφορά έστω και έναν πολίτη αυτής της χώρας.

Η εβδομάδα που προηγήθηκε, για όσους έτυχε να παρακολουθήσουν τις διαδικασίες στο κοινοβούλιο, πρέπει να αποτελέσει «οδηγό επιβίωσης πολίτη» και ταυτόχρονα «τιμωρία» που θα πρέπει άπαντες οι Ελληνες ψηφοφόροι να γράψουμε καμιά εκατοστή χιλιάδες φορές, μήπως και -επιτέλους- κάποια στιγμή συνειδητοποιήσουμε ότι εισπράττουμε αυτό που μας αξίζει, κατά το... «ό,τι πληρώνεις παίρνεις».

«Ο,τι ψηφίζεις παίρνεις...», λοιπόν, η τιμωρία μας, για να βάλουμε μυαλό ώστε την επόμενη φορά να γνωρίζουμε το «μάθημα»... νεράκι και να μπορέσουμε να το περάσουμε και σε εκείνους που θα επιλέξουμε να μας εκπροσωπήσουν. Θα πείτε ότι εδώ και πολύ καιρό η έννοια της εκπροσώπησης του λαού στη Βουλή μοιάζει με απαγορευμένη ζώνη, αλλά εις το όνομα του λαού και της σωτηρίας του, σπεύδουν οι «εθνοπατέρες» να μας σώσουν, για μια ακόμη φορά και εμείς οφείλουμε να τους παρακολουθούμε, ευτυχώς όχι, πλέον, διακριτικά.

Γιατί, λοιπόν, να μην είναι οι βουλευτές στο «καφενείο» την ώρα της συζήτησης του προϋπολογισμού; Εδώ, λίγο έλειψε να χάσουν (που την έχασαν δηλαδή, άσχετα αν κινήθηκε άλλου είδους διαδικασία για να σημάνει ο συναγερμός) την ψηφοφορία για την αντισυνταγματικότητα ή μη του μνημονίου 3. Και όλα αυτά επειδή κατά τις 10, 11 το πρωί που ξεκίνησε η συζήτησή του, οι περισσότεροι δεν βρίσκονταν καν στο καφενείο της Βουλής, διότι αν βρίσκονταν εκεί, τότε δεν θα περνούσαν 70 λεπτά για να μαζευτούν και να διεξαχθεί ονομαστική ψηφοφορία.

Και μπάλα θα βλέπουν οι «εκπρόσωποι» του λαού και μπάσκετ και οτιδήποτε θέλουν θα κάνουν, αρκεί να μην τους ενοχλούμε από το έργο της «σωτηρίας» της χώρας.

Της δικής μας «σωτηρίας».

Με ξύλινους πολιτικούς λόγους από όλες τις πλευρές, για μια ακόμη φορά, χωρίς καμία ουσιαστική και πραγματικά εφαρμόσιμη λύση χωρίς να χρειαστεί να «ματώσει» η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών και με την «ταμπακιέρα» για τη βιωσιμότητα ή μη του ελληνικού χρέους να μην την ακουμπάει -πραγματικά- κανένας. Τη... δόση μας να πάρουμε, σαν τους τοξικομανείς, χρόνο να κερδίσουμε και μετά όλα καλά... Μέχρι την επόμενη φορά. Θα βγούμε, είπε ο Πρωθυπουργός, στο εξωτερικό, εκείνος θα βγει και θα πάει να φέρει τις επενδύσεις. Την ώρα που φεύγουν οι ελληνικές εταιρίες από τη χώρα, λόγω της φορολογίας, θα έρθουν οι ξένοι; Μακάρι να το καταφέρει, τού το εύχομαι ολόψυχα, αλλά -ειλικρινά- απορώ.  Απορώ και με τον εαυτό μου, πλέον, που εξακολουθώ να τους παρακολουθώ, γιατί δεν μπορώ να δεχτώ έτσι... αμάσητα, όλα αυτά που μας αραδιάζουν.

Οπως δεν μπορώ, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εδώ και... χρόνια να βλέπω την ελληνική διαιτησία να βελτιώνεται. Φτάνει, κύριοι της ΚΕΔ, δεν χρειαζόμαστε άλλη βελτίωση.

Μόνο ένα σεμινάριο απαιτείται προς τους διαιτητές όλων των κατηγοριών και είναι έτοιμοι για Μουντιάλ. Γνωρίζετε, σίγουρα, ποιο είναι και καλό είναι να το προγραμματίσετε άμεσα. Και όταν το προγραμματίσετε, να απευθύνετε μια πρόσκληση και στους 300 της ελληνικής Βουλής. Δεν μπορεί κανένας να την αρνηθεί.

Μάθημα πρώτο... «Ανεξαρτησία, ισοτιμία, καθαρή συνείδηση»!