Πείστε τον κόσμο ότι κάτι «χτίζεται»!

Διακρίνει το γεγονός πως αυτός ο Παναθηναϊκός έχει χάσει οριστικά την αίγλη που κουβάλαγε στην Ευρώπη. Με τα ελαφρυντικά σαφώς να υπάρχουν, αλλά να μην αποτελούν μόνιμο άλλοθι. Κυρίως για τους ποδοσφαιριστές και το τεχνικό τιμ αναφερόμαστε. Βλέπετε, ο Παναθηναϊκός όταν μεσουρανούσε στην Ευρώπη (συχνό φαινόμενο για να μην ξεχνιέται ηθελημένα από κανέναν) ποτέ δεν είχε μεγαλύτερα μπάτζετ από τις ομάδες που ταπείνωνε. Το παν είναι η νοοτροπία. Και αυτή φαίνεται πως χάθηκε. Τουλάχιστον σε αυτή την γενιά, διότι να την «ξεριζώσεις» από μια ομάδα δεν είναι τόσο απλό.

Σε μια χρονιά που ουσιαστικά χάθηκε λοιπόν, το ζητούμενο είναι ένα. Να μας πείσει κάποιος ότι κάτι καλό «χτίζεται» στον Παναθηναϊκό. Για το μέλλον. Για το αύριο. Και ξαναλέμε, αυτό δεν είναι δουλειά της διοίκησης. Η οποία, αν θέλετε τη γνώμη μας, απʼ τη στιγμή που πίστεψε σε ένα συγκεκριμένο πλάνο είναι θεμιτό να θέλει να το υποστηρίξει.

Μέχρι σήμερα, κανείς δεν έχει καταλάβει που πάει το πράγμα. Μέσα σε αυτούς είμαστε κι εμείς. Πείτε μας χαζούς, πείτε μας άμπαλους, πείτε μας όπως γουστάρετε. Όμως δυσκολευόμαστε να συνειδητοποιήσουμε που ακριβώς αποσκοπεί αυτή η προσπάθεια.

Θυμόμαστε κι άλλες εποχές τον Παναθηναϊκό να κάνει ανάλογες προσπάθειες. Χωρίς να τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια του. Κλασικότερο παράδειγμα το 1999. Η πρώτη σεζόν του μακαρίτη Γιάννη Κυράστα. Μια ομάδα στηριζόμενη και τότε σε νέα παιδιά και ξένους που δεν ήταν γνωστοί (με εξαιρέσεις τον Φλίπσεν που αποκτήθηκε εκείνο το καλοκαίρι και τον Ασάνοβιτς που ήταν πασίγνωστος αλλά υπήρχε ήδη στο ρόστερ). Ο Κυράστας έκανε τον Μπασινά αμυντικό χαφ (επί Δανιήλ έπαιζε κυρίως δεξί μπακ), ο Κυράστας έβγαλε τον καλύτερο εαυτό του Μίκλαντ, ο Κυράστας στηρίχτηκε στον Πέρσι Ολιβάρες και τον Σιμπνιέφσκι, δύο παιδιά που είχαν αποκτηθεί από άλλους Ελληνικούς συλλόγους. Ο Κυράστας μονιμοποίησε στην ενδεκάδα τον Καραγκούνη (ειδικά μετά τον τραυματισμό του Φλίπσεν). Και όλα αυτά τα έβλεπες, τα κατανοούσες, συνειδητοποιούσες πως κάτι συμβαίνει βρε αδερφέ. Κανείς δεν σου υπογράφει την επιτυχία ενός εγχειρήματος.

Όμως, απαιτείται να διακρίνεται αυτό το εγχείρημα. Θα μας πει κανείς ότι το 1999 ο Παναθηναϊκός είχε παικταράδες. Αλήθεια είναι, όμως ξεχνάμε πως τότε καταλάβαμε όλοι πως πρόκειται για παικταράδες. Ο Λυμπερόπουλος ήταν δύο χρόνια στον Παναθηναϊκό και δεν είχε βγάλει μάτια μέχρι τότε είναι η αλήθεια. Ο Καραγκούνης θεωρούνταν παγκίτης, οι περισσότεροι ξένοι ήταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Αποκορύφωμα ο Χένρικσεν και ο Γκαλέτο. Φέρνουμε αυτό το παράδειγμα μιας ομάδας που «χτίστηκε» με τον καλύτερο τρόπο (θα μπορούσε και καλύτερα αν είχε ενισχυθεί το ρόστερ τότε με ποιο σωστό τρόπο) και οδήγησε σε μια τριετία θριάμβων εκτός των συνόρων. Κατά τη γνώμη μας, ίσως η πιο επιτυχημένη ελληνική ομάδα εκτός των συνόρων, αν αναλογιστεί κανείς και τον βαθμό δυσκολίας που είχαν τότε οι Ευρωπαϊκές διοργανώσεις (σαφώς μεγαλύτερος από τον σημερινό, ειδικά με τον τρόπο που έχει αλλάξει το Champions League προκειμένου να μπουν ομάδες από χώρες που τότε δεν θα ονειρεύονταν καν να κουνήσουν σεντόνι).

Τότε λοιπόν, ο Παναθηναϊκός το έχασε το πρωτάθλημα. Και στην Ευρώπη αποκλείστηκε από την Λα Κορούνια. Όμως σε γέμιζε ως ομάδα. Την γούσταρες. Έβλεπες πως δημιουργείται κάτι καλό. Έβλεπες πως στηρίζεται σε γερά θεμέλια εκείνο το οικοδόμημα. Αγωνιστικά πάντα, μια και δεν μπλέκουμε τις διοικήσεις στην όλη ιστορία (άλλωστε αν τα πράγματα ήταν καλύτερα σε επίπεδο προστασίας της ομάδας, τότε θα είχε κατακτηθεί ο τίτλος που στερήθηκε χυδαία από τον Παναθηναϊκό που ήταν κατά γενική ομολογία η καλύτερη ομάδα). Το παν είναι να γίνει το ίδιο και τώρα. Να καταλάβει ο κόσμος πως κάτι δημιουργείται. Να κατανοήσει ο κόσμος πως αυτή η ομάδα ανεξάρτητα απʼ το τι συμβαίνει στο παρόν, έχει μπροστά της λαμπρό μέλλον. Σαφώς και κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί. Σαφώς και το βλέπουμε δύσκολο να γίνεται. Αυτό απαιτείται να γίνει όμως. Προκειμένου να μη συνεχίσει ο Παναθηναϊκός να είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.