Πώς να γιατρέψεις κάποιον, όταν λες… δεν είναι άρρωστος;
Είναι προφανές πως μια ήττα από την Λάτσιο στο Ολύμπικο με 3-0, δεν θα προκαλούσε τους κραδασμούς και τα ανάθεμα που ακούστηκαν και γράφτηκαν για το Παναθηναϊκό, για καμία μεσαία και όχι μόνο, ευρωπαϊκή ομάδα.
Παρόλα αυτά, όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν για τον Παναθηναϊκό μετά την ήττα από την Λάτσιο, ήταν όχι απλά λογικά, όχι απλά σχετικά ήπια, αλλά και λίγα ήταν.
Καθώς το πρόβλημα δεν ήταν αυτή καθ’ αυτή η ήττα και το σκορ. Αλλά αυτή η αρρώστια και παραίτηση, που βγάζει κατ’ εξακολούθηση και σταθερά πια ο Παναθηναϊκός μέσα στο γήπεδο.
Μια αρρώστια και παραίτηση που δεν είναι μόνο… προνόμιο και χαρακτηριστικό γνώρισμα της ομάδας πια. Αλλά είναι μια κατάσταση που επικρατεί συνολικά στον οργανισμό που λέγεται Παναθηναϊκός και απλά η ομάδα είναι ο καθρέφτης της που βγαίνει και φαίνεται μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.
Το θέμα για τον Παναθηναϊκό δεν είναι ούτε η απόδοση της ομάδας, ούτε η επιλογές και η δουλειά του προπονητή, ούτε τίποτε απ’ όλα όσα θα μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν μια στοιχειώδη απόπειρα να γίνει ποδοσφαιρική κριτική σε όσα βλέπομε.
Το θέμα είναι, ότι ο Παναθηναϊκός εδώ και καιρό, δεν συμπεριφέρεται πια σαν ποδοσφαιρική ομάδα.
Γι’ αυτό και είναι ανούσιες και παραπλανητικές, οι προσπάθειες να εξηγηθεί και αυτή η εμφάνιση του Παναθηναϊκού με βάση νορμάλ ποδοσφαιρικά κριτήρια.
Δεν έχει νόημα για παράδειγμα να συζητάμε για αγωνιστικές αδυναμίες, για κενά στην άμυνα ή στην επίθεση, για νέα παιδιά που τώρα ξεκινάνε και λογικά δεν έχουν δέσει, για παίκτες που δεν έχουν προσόντα ή αξία, για οτιδήποτε απ’ όλα αυτά.
Εδώ πια μιλάμε για ένα πράγμα, που αυτοαποκαλείται ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά μόνο τέτοια δεν είναι.
Μιλάμε για μια εντελώς διαλυμένη και παρατημένη κατάσταση, που δεν προσπαθεί καν πια μέσα στο γήπεδο.
Γιατί είναι άλλο πράγμα να μην μπορείς, να μην έχεις λεφτά για παίκτες, να μην έχεις αν θέλετε παίκτες, να έχεις κενά, να έχεις απουσίες και άλλο πράγμα αυτό που παρουσιάζει σταθερά πια ο Παναθηναϊκός.
Αυτό είναι κάτι που ειλικρινά δεν το έχουμε ξαναδεί ποτέ, όχι μόνο από τον Παναθηναϊκό, αλλά γενικότερα.
Δυστυχώς εδώ και καιρό το λέμε και το ξαναλέμε, αλλά το μόνο που εισπράττουμε είναι μπινελίκια και στημένα sms για… Μίτου και Ραγκουέλ.
Ο Παναθηναϊκός έχει μπει εδώ και καιρό σε μια τροχιά αυτοκαταστροφής, που από κάποιο σημείο και μετά, δεν θα έχει επιστροφή.
Το ότι ο Φερέιρα όχι απλά έχει αποτύχει παταγωδώς στα δυόμιση χρόνια που βρίσκεται στον Παναθηναϊκό, δεν αποτελεί πια καν αντικείμενο συζήτησης. Εδώ το θέμα πια είναι, ότι κοροϊδεύει τον κόσμο. Κι όχι μόνο αυτός.
Εδώ το θέμα πια είναι, ότι πια δεν έχει νόημα να συζητάμε για ευθύνες του προπονητή. Εδώ πια η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη ακόμα και αν γίνει αλλαγή προπονητή.
Η ομάδα δείχνει πια εντελώς κατεστραμμένη από κάθε άποψη.
Δεν μπορεί πια κανένας σχεδόν σ’ αυτή να συμπεριφερθεί στοιχειωδώς ποδοσφαιρικά.
Κι αυτό δεν είναι θέμα ικανότητας, ποιότητας και τα σχετικά.
Είναι και αυτά, αλλά δυστυχώς πια δεν είναι μόνο αυτά και δεν είναι κυρίως αυτά.
Είναι πάνω απ’ όλα, το ότι όλα δείχνουν πως έχει φθάσει σε σημείο, που να είναι ορατός ο κίνδυνος, ότι πια δεν παίρνει και γιατρειά.
Κι εδώ, ας έρθουν τώρα όλοι αυτοί, που τόσο καιρό έκαναν το άσπρο-μαύρο, που έμαθαν την ομάδα να ζει με τις δικαιολογίες, που την έκαναν να μην νοιώθει την ανάγκη να δουλέψει αλλά απλά να έχει την στήριξη των ΜΜΕ και των οργανωμένων και από κει και πέρα δεν τρέχει τίποτε, να βρουν την γιατρειά.
Να έρθουν αυτοί.
Και να εξηγήσουν στον κόσμο.
Πώς να γιατρέψεις κάποιον που τον οδηγούσες με χίλια στην αρρώστια και όταν ολοφάνερα εμφάνιζε τα συμπτώματα, εσύ του έλεγες… μην ανησυχείς καλά είσαι απλά κάποιοι σε λένε άρρωστο γιατί σου κάνουν πόλεμο ή γιατί είναι νοσταλγοί του Μίτου και του Ραγκουέλ;
Πώς να την γιατρέψεις όταν την έμαθες ότι η αρρώστια όχι μόνο δεν υπάρχει ό,τι και να κάνει, αλλά είναι και φυσιολογική και δικαιολογημένη;
Να πει τι τώρα πια σε κάποιον που ήταν ετοιμοθάνατος, αλλά εσύ επέμενες να του λες ότι… καλύτερα να είσαι έτσι παρά και τα γνωστά και αρνιόσουνα να του δώσεις την παραμικρή ιατρική βοήθεια κρύβοντας την αλήθεια και από τον ίδιο και από τους… συγγενείς του;
Να του πεις τώρα πια που ούτε με ορούς δεν μπορεί να συντηρηθεί, σήκω και περπάτα γιατί οι… συγγενείς κατάλαβαν ότι είσαι ετοιμοθάνατος και άρχισαν να στεναχωριούνται και να θυμώνουν;
Ή να του πεις θα σου φέρω άλλο γιατρό, την στιγμή που τον προηγούμενο γιατρό, όχι απλά δεν τον ανάγκαζες να κάνει κάτι για να γιατρέψει τον άρρωστο, αλλά του έλεγες, μην ανησυχείς δεν τρέχει τίποτε είσαι μεγάλη γιατρουδάρα κι όλα καλά πάνε αρκεί να κάνεις ότι σου λέμε ή ακόμα χειρότερα αρκεί να μην κάνεις τίποτε;
Πλάκα κάνουμε τώρα;
Αυτό ακριβώς έχει γίνει με τον Παναθηναϊκό και σ’ αυτή την κατάσταση είναι σήμερα.
Τώρα πια, λοιπόν λυπάμαι που το λέω, αλλά πολύ λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν.
Δυστυχώς. Πολύ-πολύ λίγα. Πραγματικά.