Ας γίνει κάτι για τα παιδιά...
Το πρόβλημα που σήμερα αντιμετωπίζουν τα παιδιά που ανήκουν στον Ναυτικό Ομιλο Σύρου, με το κλείσιμο της πισίνας λόγω οικονομικής κρίσης, σαφέστατα και δεν είναι το μοναδικό.
Σε ολόκληρη την Ελλάδα είναι πολλά τα καταγεγραμμένα περιστατικά που για λόγους αδυναμίας συντήρησης και λειτουργίας των αθλητικών εγκαταστάσεων, οι διοικήσεις τους προχωρούν στην αναστολή της λειτουργίας τους.
Τι ακριβώς θα γίνει με όλα αυτά τα παιδιά που από τη μια στιγμή στην άλλη καλούνται να διακόψουν (προσωρινά ή μόνιμα θα φανεί στο μέλλον) τον αθλητισμό και να αναζητήσουν άλλων ειδών τρόπους αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου τους, δεν το γνωρίζει κανείς.
Πρόσφατα, είχε αναφερθεί σε αυτό το ευαίσθητο κομμάτι ο Γιάννης Ιωαννίδης, τονίζοντας ότι θα πρέπει να υπάρξει ειδική μέριμνα από την πλευρά της Πολιτείας για τον παιδικό αθλητισμό, προκειμένου να υπάρξει η μικρότερη δυνατή προσβολή του από την οικονομική κρίση.
Δέχομαι τις ενστάσεις, συμμερίζομαι τις διαφορετικές απόψεις και ταυτίζομαι με εκείνους που τονίζουν ότι υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία, επειδή δεν έχουν να φάνε.
Τεράστιο κεφάλαιο που επίσης πρέπει -επιτέλους- να το ανοίξει το ελληνικό κράτος (υπάρχει ακόμα, σωστά;) και να επιληφθεί πριν να είναι αργά.
Τα παιδιά είναι το μέλλον αυτού του τόπου που σήμερα δεν μπορεί να βεβαιώσει κανένας ότι με τα υπάρχοντα δεδομένα θα είναι και ιδιαίτερα ευοίωνο. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να προκύψει μια πολιτική ικανή να εξασφαλίσει στα παιδιά μας τη δυνατότητα να μεγαλώνουν ακριβώς με όλα τα «εφόδια» που απαιτούνται, ναι, χωρίς υπερβολές, ώστε εκείνα να διεκδικήσουν και μακάρι να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα δικά τους παιδιά...
Ποιος θα αρνηθεί την όποια περικοπή στο όνομα της Παιδείας, της σίτισης των παιδιών στα σχολεία, αλλά και της προόδου του παιδικού αθλητισμού;
Ποιος, όμως, θα βρεθεί να ορθώσει ανάστημα για την περικοπή ποσοστού που θα πρέπει -βάσει μνημονίων- να πηγαίνουν στα ταμεία των τραπεζών και των δανειστών, ώστε να εφαρμοστεί αυτή η οικονομική πολιτική υπέρ των παιδιών των Ελλήνων;
Δύο ερωτήματα που θα πρέπει να μας βασανίσουν και να μας κάνουν να ανησυχούμε για τις πραγματικές προθέσεις όλων όσοι μέχρι σήμερα έχουν γίνει «ειδικοί» στο να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια, επικαλούμενοι ότι είναι αυτοί οι σωτήρες της χώρας που θέλουν να μας σώσουν από την καταστροφή...
Το «δόγμα του σοκ» δεν μπορεί να αφορά το μέλλον αυτού του τόπου.
Δεν μπορεί, απαγορεύεται, να συμπεριλαμβάνει τα παιδιά της Ελλάδας.
