Οι… ομαδικώς αδιόρθωτοι

Δυστυχώς και το έχουμε πει πολλές φορές, ο Παναθηναϊκός, δηλαδή οι παίκτες του και ειδικά η τεχνική ηγεσία του, έχουν ξεπεράσει προ πολλού ακόμα και το επίπεδο του να έχει νόημα να τους κάνεις οποιαδήποτε κριτική.

Ούτε καν να σηκώσεις ψηλά τα χέρια δεν γίνεται πια. Αυτό που παρακολουθούμε, είναι εντελώς ακατανόητο. Δεν έχει νόημα να μπεις στην διαδικασία να αναζητήσεις αιτίες και λόγους.

Και να ψάξεις δεν μπορείς.

Κι όσο ακούς τις επίσημες εξηγήσεις, έτσι όπως αυτές διατυπώνονται από τα λόγια του Φερέιρα στην συνέντευξη Τύπου, τόσο περισσότερο δεν έχει νόημα να προσπαθείς να καταλάβεις τι εννοεί.

Το λέω και το ξαναλέω. Δεν έχει νόημα. Αφού έτσι πιστεύουν στον Παναθηναϊκό, αφού έτσι πιστεύει ο προπονητής του, τι να πούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι;

Ότι ο Παναθηναϊκός έκανε ένα φανταστικό τακτικά παιχνίδι είδε ο μίστερ στο παιχνίδι με την Λάτσιο.

Και του λόγου το αληθές, την… γιόρτασαν και με ζεϊμπεκιές οι παίκτες στα αποδυτήρια αυτή την… φανταστική τακτική, χωρίς φυσικά να βρεθεί και κανείς να τους βάλει χέρι και να τους υπενθυμίσει τίνος ομάδας τις φανέλες φοράνε.

Ότι ο ΟΦΗ είχε πιο… έμπειρους παίκτες από τον Παναθηναϊκό, είπε επίσης ο μίστερ μετά το παιχνίδι με τον ΟΦΗ.

Ότι πει λέμε και εμείς.

Οπωσδήποτε. Αυτό ήταν άλλωστε το πρόβλημα. Ότι ο ΟΦΗ είχε… πιο έμπειρους παίκτες από τον Παναθηναϊκό.

Αφού έτσι θέλει και πιστεύει ο κόουτς, εμείς θα του χαλάσουμε χατίρι τώρα; Και γιατί άλλωστε; Για να γίνουμε για μια ακόμα φορά οι αποδέκτες ύβρεων και λάσπης;

Από κει και πέρα λοιπόν, ειλικρινά τι να πούμε; Και γιατί να το πούμε;

Αφού αποδεδειγμένα πια, κανείς στον Παναθηναϊκό δεν θέλει, ούτε να ακούει, ούτε να βλέπει.

Απλά για την… ιστορία πια, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε δυο-τρία πραγματάκια απ’ αυτά που είδαμε. Να καταλάβουμε δηλαδή, τι ακριβώς… εμπειρία και… ικανότητα χρειάζεται τέλος πάντων στον Παναθηναϊκό, για να τρέξουν στοιχειωδώς πια οι παίκτες του;

Τι σόι εμπειρία και ικανότητα χρειάζεται επίσης, για να παίξει μια φορά με τακτική που να την καταλαβαίνουν και οι παίκτες που την παίζουν και εμείς που την βλέπουμε;

Να καταλάβουμε στην τελική, τι σόι έμψυχο υλικό έχουν τέλος πάντων ο Πανθρακικός, τα Γιάννινα, ο Ατρόμητος, ο Άρης, ο ΟΦΗ και δεν μπορούμε πια να… ανταπεξέλθουμε στοιχειωδώς απέναντί τους.

Γιατί περί αυτών των αντιπάλων μιλάμε, αν δεν το έχει συνειδητοποιήσει κανείς ακόμα στον Παναθηναϊκό και ειδικά ο Φερέϊρα.

Περί αυτών.

Το σίγουρο πάντως είναι, πως αν τελικά δεν έχει την παραμικρή ευθύνη ο προπονητής –δεν τον είδα άλλωστε και να την αναλαμβάνει- τότε μάλλον θα πρέπει να αναζητήσουμε αλλού την… αιτία και της νέας γκέλας.

Καθώς οι… συνήθεις ύποπτοι και αποκαλούμενοι είτε ως… βαρίδια του παρελθόντος, είτε ως… εγκλήματα του καλοκαιριού του 2010, δηλαδή η τετράδα Βύντρα, Μπουμσόνγκ, Σαριέγκι, Σπυρόπουλος, απουσίαζε… αύτανδρη.

Και κάτι ακόμα, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην το ακούσουμε κι αυτό.

Μην επιχειρήσει λοιπόν κάποιος άμπαλος ή επιεικώς άσχετος, να αναζητήσει ξανά την αιτία στο τι σόι επιθετικούς έχουμε και στον κακομοίρη τον Τοτσέ που έχει γίνει ο… μαγνήτης του κραξίματος από την πλειοψηφία.

Δεν λέω ότι ο Τοτσέ είναι καμιά παιχτούρα, αλλά απ’ την άλλη, τρίτο σερί γκολ βάζει και στην τελική επιθετικά ο Παναθηναϊκός έβαλε δυο γκολάκια.

Τώρα τι έγινε και με αντίπαλους τους… έμπειρους μεσοεπιθετικούς του ΟΦΗ –όπως μας… εξήγησε και ο κόουτς-και δεν κέρδισε και πάλι, σ’ αυτό ας βρουν οι ίδιοι την απάντηση. Στο κάτω-κάτω ας μην τα θέλουν και όλα πια… έτοιμα. Ας βρουν και κάτι… μόνοι τους.

Τελειώνοντας να μην το ξεχάσουμε.

Εντάξει, ο Παναθηναϊκός έχει τα προβλήματα που έχει. Και επί της ουσίας, αγγίζει πια τα όρια του να μην τολμάνε οι φίλοι του να αποκαλούνε Παναθηναϊκό αυτό που παρουσιάζει η ομάδα μέσα στο γήπεδο.

Αλλά ο Ολυμπιακός, είναι δυνατόν ακόμα να επιχειρεί να πείσει ότι είναι ο… Ολυμπιακός, με τρόπο και μεθόδους των πάλαι ποτέ… ηρωικών εποχών του; Είναι δυνατόν να μην έχει ουσιαστικά αντίπαλο στο πρωτάθλημα και για να περάσει από τα πιτσιρίκια του Άρη στο «Βικελίδης» να πρέπει να εκτίθεται κάνοντας όργια ο έρμος ο Αρετόπουλος;

Ήμαρτον Παναγία μου…

Ήμαρτον, πραγματικά.

Τελικά δεν είμαστε οι μόνοι… αδιόρθωτοι εκεί στον Παναθηναϊκό.

Είναι και οι… άλλοι. Κι έκαστος… στο είδος του φυσικά.

Περαστικά μας. Ομαδικώς.