Μεταξύ συγγενών και φίλων...
Αποτελεί κοινή διαπίστωση και πλήρως επιβεβαιωμένη, μετά από τη διεξαγωγή επτά αγωνιστικών στη Super League, ότι το φετινό είναι μακράν το χειρότερο πρωτάθλημα των τελευταίων ετών και πιθανότατα θα πάρει περίοπτη θέση στην ιστορία, ως ένα από τα πρωταθλήματα που κανένας δεν θα έχει κάτι να θυμάται, στο τέλος της κανονικής περιόδου.
Εξαίρεση αποτελούν, φυσικά, οι οπαδοί του Ολυμπιακού, καθώς το δικό τους ενδιαφέρον θα εστιαστεί -λογικά- στο μέγεθος της διαφοράς που θα γράψει το... ταμείο σε σχέση με τον Παναθηναϊκό, η οποία θα κινηθεί σε επίπεδα ιστορικού ρεκόρ, αν οι δύο ομάδες εξακολουθήσουν να παρουσιάζουν την ίδια εικόνα (αντιστρόφως ανάλογη) στα ελληνικά γήπεδα.
Τo φετινό είναι το πρωτάθλημα της άμυνας και της αδυναμίας της πλειοψηφίας των ομάδων να παίξουν ποδόσφαιρο δημιουργικό και να βρουν λύσεις στο σκοράρισμα. Ως εκ τούτου, πρώτο τους μέλημα αποτελεί το να μη δεχτούν γκολ και αν κατορθώσουν να σκοράρουν, να κλέψουν ένα παιχνίδι εις βάρος του αντιπάλου.
Και μόνο το γεγονός ότι ο Αστέρας Τρίπολης είναι σήμερα, μετά τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ η τρίτη - και μόνο - εκ των 16 ομάδων που έχει πετύχει διψήφιο αριθμό τερμάτων (10), είναι ενδεικτικό για να κατανοήσουμε όχι το πόσο στραβά αρμενίζει η φετινή Super League, αλλά και το πόσο... στραβός είναι ο γυαλός.
Και γεννάται το ερώτημα που βασανίζει τους οπαδούς του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ κατά κύριο λόγο... Αποτελεί η οικονομική κρίση τη βασική αιτία για την τραγική εικόνα που εμφανίζουν οι δύο εκ των βασικών πυρήνων του ελληνικού ποδοσφαίρου; Και αν για την ΑΕΚ τα δεδομένα ήταν πραγματικά τραγικά (τέτοια παραμένουν ακόμα και σήμερα), γιατί πρέπει να προσφέρεται και στον Παναθηναϊκό ένα άλλοθι που δεν ισχύει, από τη στιγμή που οι αριθμοί τον θέλουν να διατηρεί το δεύτερο πιο ακριβό ρόστερ στη Super League μετά τον Ολυμπιακό;
Η μιζέρια είναι ο χειρότερος εχθρός των ελληνικών ομάδων και κυρίως του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ που πλέον αρχίζουν και κάνουν βίωμα το αίσθημα της κατωτερότητας και προσαρμόζονται οι παίκτες των δύο ομάδων σε δεδομένα που δεν ταιριάζουν στο μέγεθος της ιστορίας και το βάρος της φανέλας που φοράνε.
Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, τεράστιες είναι και οι ευθύνες του Φερέιρα και από αυτή εδώ τη στήλη τις έχουμε καταγράψει, για το γεγονός ότι βλέποντας στάσιμη μια ομάδα εδώ και τρεις μήνες, όφειλε τουλάχιστον να βγάλει άσους από το μανίκι, ακόμα και με τη μαζική προώθηση παικτών από την ακαδημία. Δεν είμαι βέβαιος ότι αν έπαιζαν οι πιτσιρικάδες του Παναθηναϊκού δεν θα κατόρθωναν να κάνουν μια εντός έδρας νίκη σε τέσσερα παιχνίδια πρωταθλήματος...
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχει χάσει σε απόλυτο βαθμό την εμπιστοσύνη του προς το πρόσωπο και κατ' επέκταση τις προπονητικές ικανότητες του Πορτογάλου. Ο Φερέιρα δεν είναι κακός προπονητής.
Προφανώς, όμως, είναι κακός διαχειριστής της οικονομικής και αγωνιστικής κρίσης που διέρχεται ο Παναθηναϊκός και ακόμα χειρότερος, των αντιδράσεων του κόσμου προς το πρόσωπό του. Δεν γίνεται να γελάς μετά από την τέταρτη σερί εντός έδρας αποτυχία του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα σε ισάριθμα ματς. Ακόμα και αν σε έχουν δεμένο και σε γαργαλάνε. Δεν γίνεται... Απλά τα πράγματα. Και ακόμα πιο απλή η επίλυση του προβλήματος, από τη στιγμή που ο Αλαφούζος αποφασίσει να επαναφέρει τον Πορτογάλο στην τάξη.
Σεβαστή η ασπίδα προστασίας που του προσφέρει, είτε λόγω εμπιστοσύνης, είτε λόγω αδυναμίας καταβολής αποζημίωσης και αναζήτησης άλλης λύσης, αλλά ως πρόεδρος της ΠΑΕ, πλέον, πρέπει να δράσει αποτελεσματικά και προς αυτό το μέτωπο. Προφανώς δεν αρκεί η αποπομπή του Κατσουράνη για να γυρίσει ο πράσινος... ήλιος και να τον δουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού να περνάει και από ΟΑΚΑ μεριά...
Γιατί δεν θα αργήσει η ώρα που και οι τελευταίοι των πιστών οι οποίοι εξακολουθούν να ξεγελούν τον εαυτό τους και παίρνουν το δρόμο για το γήπεδο, σίγουρα με βαριά καρδιά, θα γυρίσουν την πλάτη στην ομάδα και θα την αφήσουν στο έλεος του Θεού, να αγωνίζεται μεταξύ συγγενών και λιγοστών φίλων.
Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη αποτυχία του φετινού Παναθηναϊκού, ακόμα μεγαλύτερη και απ' την απώλεια της δεύτερης θέσης...