Είναι άρρωστος βαριά και το δείχνει

Ε λοιπόν πραγματικά. Μόνο αν στον Παναθηναϊκό συνεννοούνται πια μεταξύ τους με… ζωγραφιές και… παντομίμα για τα πλάνα και το τι πρέπει να κάνουν στο παιχνίδι, μπορεί να βγει τέτοιο αποτέλεσμα και τέτοια εικόνα.

Διαφορετικά δε γίνεται. Δεν μπορεί δηλαδή κανονικοί ποδοσφαιριστές και κανονικός προπονητής, να δουλεύουν νορμάλ και να μιλάνε κανονικά μεταξύ τους για τα πλάνα κάθε παιχνιδιού και μετά να παρουσιάζεται στο γήπεδο αυτό το τουρλουμπούκι. Δεν γίνεται.

Καθώς εδώ πια, ο Παναθηναϊκός και κυρίως ο Ζεσουάλδο Φερέίρα, ξεπέρασαν (εδώ και καιρό) ακόμα και το επίπεδο στοιχειώδους κριτικής που μπορεί να τους γίνει. Πλέον δεν αντέχεται ούτε καν κριτική να κάνεις.

Κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Για να κάνεις κριτική σε κάτι, θα πρέπει να… υπάρχει. Ναι, να υπάρχει. Να υπάρχει, να προσπαθεί, να παίζει - έστω και λανθασμένα - να κάνει οτιδήποτε τέλος πάτων μέσα στο γήπεδο.

Αλλά ο Παναθηναϊκός ΚΑΙ στο παιχνίδι με τον Άρη, δεν υπήρχε σαν οντότητα και ομάδα μέσα στο γήπεδο. Κι αν είχαν μείνει αμφιβολίες σε κάποιους γι’ αυτό, ήρθε η συμπεριφορά του ακριβώς με το που προηγήθηκε, για να πειστεί και ο πιο άσχετος με το ποδόσφαιρο ή αν προτιμάτε και ο πιο… ανεκτικός και καλοπροαίρετος, ότι αυτή η ομάδα μπαίνει εντελώς χύμα και χωρίς καμιά προετοιμασία και πλάνο στο γήπεδο.

Μόνο τις εντολές του πάγκου προς την ομάδα που μετέφερε από την οθόνη ο ρεπόρτερ αγωνιστικού χώρου να άκουγες, καταλάβαινες ότι εδώ δεν υπάρχει αρχή και τέλος.

Ο Άρης να έχει κλατάρει εντελώς, να είναι πίσω στο σκορ, να παίζει με δέκα παίκτες, να πρόκειται γι’ αυτόν, τον φετινό, τον συγκεκριμένο Άρη και οι εντολές να μην είναι «τελειώστε το παιχνίδι», να είναι «κρατήστε την μπάλα, μην πανικοβάλλεστε, ηρεμήστε και παίξτε με καθαρό μυαλό».

Αλλού γι’ αλλού εντελώς μιλάμε. Να παίξουν ήρεμα και να κρατήσουν μπάλα. Οι παίκτες της μεγάλης υποτίθεται ομάδας., που παίζουν με παίκτη παραπάνω, που παίζουν στο γήπεδό τους, που αντιμετωπίζουν κάτι πιτσιρίκια που με το ζόρι μάζεψε και έκανε ομάδα φέτος ο Άρης.

Και σαν να μην… έφταναν αυτά, να τρώνε και γκολ κιόλας.

Ειλικρινά δεν χωράει καν κριτική αυτό το πράγμα. Δεν έχει και νόημα άλλωστε.
Καθώς θα το ξαναπώ και ας θυμώσει όποιος θέλει και ας στείλουν όσα μηνύματα θέλουν οι εντεταλμένοι του είδους και φέροντες τεράστια ευθύνη για την όλη κατάσταση στον Παναθηναϊκό.

Δυστυχώς το πρόβλημα πια δεν είναι καν ο προπονητής. Ούτε και οι παίκτες.
Το πρόβλημα είναι αυτό που εδώ και καιρό λέω και ξαναλέω και αντί οι πάσης φύσεως εντεταλμένοι smsάκηδες να κάτσουν και να σκεφτούν και να πάρουν θέση επί της ουσίας, προτιμάνε τη λάσπη, τη χυδαιότητα, το υβρεολόγιο και το ψέμα.

Και το πρόβλημα αυτό είναι ένα και μοναδικό. Ο Παναθηναϊκός είναι βαριά άρρωστος. Από πάνω μέχρι κάτω. Και αυτή ακριβώς την αρρώστια βγάζει η ομάδα μέσα στο γήπεδο.

Γιατί αν δεν το ΄χετε καταλάβει, αυτό που βλέπουμε από τον Παναθηναϊκό, δεν είναι ούτε κακό θέαμα, ούτε κακό ποδόσφαιρο, ούτε αναποτελεσματικότητα, ούτε ασχετοσύνη, ούτε κακή φυσική κατάσταση, ούτε κακές επιλογές προπονητή, ούτε τίποτε.

Είναι απλά ΑΡΡΩΣΤΙΑ. Αρρώστια που ακουμπάει τους πάντες και τα πάντα. Και που φαίνεται μέσα στο γήπεδο και το εισπράττει αποκλειστικά η ομάδα, γιατί αυτή έχει την ατυχία να εκτίθεται σε δημόσιο θέαμα απ’ όλα τα κομμάτια του οργανισμού.

Αυτή είναι η ουσία. Και πολύ φοβάμαι, πως όσο η ηλιθιότητα, το μίσος και η παράνοια κυριαρχεί μέσα και γύρω από τον Παναθηναϊκό και εξαναγκάζει, πιέζει και στην ουσία επιβάλλει λύσεις, πρόσωπα, νοοτροπίες και προτεραιότητες, αυτή η αρρώστια θα παραμένει ανίατη.

Και απλά θα απλώνεται όλο και περισσότερο αχρηστεύοντας και εξουδετερώνοντας τα τελευταία υγιή κομμάτια αυτού του οργανισμού, μέχρι να τον φτάσει στην τελική του κατάρρευση.

Τόσο απλά και τόσο οδυνηρά είναι τα πράγματα. Κι αν αναζητάτε ακόμα το τι έφταιξε και ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε ούτε αυτόν τον Άρη σε άλλες αιτίες και… αφορμές, τζάμπα κόπο κάνετε.

Το πρόβλημα είναι εδώ και το θέμα είναι ποιος έχει το μυαλό, τα κότσια, το Παναθηναϊκό κριτήριο, την ποδοσφαιρική λογική και τα λεφτά για να το αντιμετωπίσει στην ρίζα του και να το λύσει.