Σε κάποια άλλη πόλη...

Σαφώς και για τον ίδιο αποκτά ιδιαίτερη συναισθηματική αξία η επιδίωξη επαναφοράς του σεναρίου για την παρουσία του ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο, του Αρη στο μπάσκετ και του Ηρακλή στο βόλεϊ ως «πρεσβευτών» της Θεσσαλονίκης, αφού αυτό αποτελούσε αντικείμενο των συζητήσεών του με τον αείμνηστο Παναγιώτη Σπύρου.

Σαφώς και μπορεί να αποτελούσε, αν προτιμάτε και μια οικονομικά ριζοσπαστική πρόταση, με τα σημερινά δεδομένα, για την πόλη.

Ομως, αυτά τα πράγματα απλά δεν μπορούν να γίνουν ποτέ, όταν μιλάμε για τη Θεσσαλονίκη, τον Αρη, τον Ηρακλή και τον ΠΑΟΚ (αλφαβητική σειρά). Τρεις ομάδες που η ιστορία τους απαγορεύει από μόνη της το να συζητείται, έστω, τέτοιου είδους σενάριο.

Δεν μιλάμε για μεγέθη της τάξεως δύο γειτονικών ομάδων σε ένα χωριό, όπου κάλλιστα μπορούν να συγχωνευτούν και να προχωρήσουν ενωμένες. Τι θα πει: «Οι φίλαθλοι μπορούν να υποστηρίζουν τη φανέλα τους στα ερασιτεχνικά, αλλά στο επαγγελματικό να είναι μια ομάδα, η Θεσσαλονίκη». Δεν γνωρίζει ο κ. Μπουτάρης ότι δεν υφίστανται φίλαθλοι στο... επαγγελματικό, παρά μόνο οπαδοί; Δεν γνωρίζει ότι για τους οπαδούς η καλλιέργεια μιας τέτοιας αντίληψης θα απαιτήσει καμιά τριανταριά χρόνια, μέχρι να βγει στα γήπεδα η επόμενη γενιά οπαδών ή φιλάθλων (αν ποτέ μπορούσαν να διδαχτούν τα αθλητικά ιδεώδη στο σχολείο);

Η προσφορά του Παναγιώτη Σπύρου στον Ελληνισμό είναι τόσο ανεκτίμητη που δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να συνδεθεί με τα οπαδικά και με ένα τέτοιο θέμα που μοιάζει με μια απίστευτη επικοινωνιακή φούσκα.

Είμαι της άποψης ότι θα μπορούσε να το αποφύγει όλο αυτό ο Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης. Δεν μπορώ να γνωρίζω γιατί, τελικά, δεν το απέφυγε. Μπορώ να κάνω διάφορες υποθέσεις, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτές οι προτάσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν, κάπου, κάπως, κάποτε. Σε καμία, απολύτως, περίπτωση το... κάπου δεν πρόκειται να είναι η Θεσσαλονίκη.