Έριξε το γάντι στον Ολυμπιακό
Νομίζω πως πλέον κανένας δεν έχει αμφιβολία για τον άνθρωπο που απέκτησε τον έλεγχο της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Αν μη τι άλλο, είναι ηγέτης και έχει έναν τρόπο τόσο ξεκάθαρο που σε εντάσσει στο όραμά του χωρίς να ιδρώσει ιδιαίτερα.
Νομίζω πως σήμερα σφραγίστηκε το ότι η ομάδα που θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος του Ολυμπιακού στα επόμενα χρόνια, είναι ο ΠΑΟΚ. Και για κακή τύχη των… κάποιων, ο Σαββίδης είναι πολύ ενημερωμένος για το τι συμβαίνει. Δε πρόκειται να ξενερώσει στα πρώτα ή στα δεύτερα τρυπήματα.
Ο ΠΑΟΚ χρειαζόταν έναν τέτοιο ηγέτη, ισχυρό οικονομικά, με άνετη πρόσβαση στα γραφεία όσων αποφασίζουν και βέβαια, με μπακράουντ τέτοιο ώστε να μην ακούγεται γραφικός όταν μιλάει για επένδυση 50εκατ. ευρώ για το γήπεδο, να προσβάλλεται όταν κάποιος δημοσιογράφος του μιλάει για πέντε εκατ. ευρώ, να αναλύει με άνεση πως θα σωθεί η Ελλάδα αν ανοίξει τις πόρτες της στη ρωσική επιχειρηματικότητα.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και ας πιάσουμε το πολιτικό κομμάτι. Ο Σαββίδης, θεωρεί πως η Ελλάδα είναι καταδικασμένη όσο συναλλάσσεται με μία Ευρώπη που ουσιαστικά την χαντάκωσε. Το παράδειγμα για την πολιτική της Γερμανίας τα έλεγε όλα. «Η εξελιγμένη γερμανική οικονομία, ήταν λογικό να καταπιεί την ελληνική. Τώρα όμως, παραπονιούνται που πονάει το στομάχι τους» είπε σε μία ανύποπτη φάση, ενώ χρησιμοποίησε και το παράδειγμα του ΝΑΤΟ, που ενώ η Ελλάδα είναι μέλος του, δεν έχει κανένα ουσιαστικό όφελος τόσο καιρό.
Ο Σαββίδης, είπε πως η ρωσική επιχειρηματικότητα μπορεί να επενδύσει στη χώρα κοντά στα 500 δις δολάρια και μέσα σε έναν χρόνο, η Ελλάδα να γίνει … πλούσια.
Από τη μία θα μπορούσαμε να πούμε πως όλα αυτά είναι υπερβολές, αλλά η ουσία είναι πως αυτά που λέει ο Σαββίδης αποτελούν μία πολύ σημαντική επιλογή που έχει η ελληνική κυβέρνηση. Οι γνώσεις μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα φτάνουν μέχρι εδώ. Και πάμε στα αγωνιστικά.
Ο Σαββίδης μιλούσε και εγώ νόμιζα πως βλέπω ξανά στον Μάρλον Μπράντο στον πρώτο Νονό. Η απλότητα της σκέψης του σε όλα τα κρίσιμα θέματα, ο κοφτός λόγος του και η αποφασιστικότητά του, σου κόβει την ανάσα, με αποκορύφωμα τα γκάζια στον Δώνη που τον έχει δίπλα του. Όμως ένας από τα βασικά κουσούρια του ΠΑΟΚ, ήταν πως λειτουργούσε σαν το Δημόσιο. Ότι λάθη και να γινόντουσαν, ουδείς είχε το κόστος.
Στις μεταγραφές σκέφτηκε έξυπνα, αφού το μεσοπρόθεσμο πλάνο θα βοηθήσει την ομάδα να εξελιχθεί σταδιακά, μέχρι να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να μπορεί να χτυπηθεί ο Ολυμπιακός.
Το παράδειγμα με την Μπαρτσελόνα δεν είναι τόσο υπερβολικά όσο ακούγεται. Ο Ολυμπιακός περνάει περίοδο παντοκρατορίας και μέσα σε αυτή καλείται να αποφασίσει αν θα αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού ή θα αναγκάσει τον Σαββίδη να παίξει άλλου είδους μπάλα.
Ο Σαββίδης επίσης, είναι ο κλασικός τύπος που του κάνεις τη δουλειά και είσαι αδερφός και υπό προστασία και αν δεν την κάνεις μαζεύεις τα μπαγάζια σου και πας σπίτι χωρίς να χρειαστεί να στο πει.
Άκρη δεν έβγαλα με το αν θα είναι ή όχι ο Βρύζας πρόεδρος μετά τις 15 Νοέμβρη, αλλά νομίζω πως ούτε ο ίδιος την έχει βγάλει. Σημασία όμως δεν έχουν πλέον τα πρόσωπα. Είναι η μεγάλη ευκαιρία να βάλουμε όλοι ένα λιθαράκι όχι για τη συντήρηση του ΠΑΟΚ σε ανταγωνιστικό επίπεδο όπως γινόταν μέχρι τώρα, αλλά για το μεγαλείο του.
Γέλασα, όταν είπε πως κάνει βόλτες με το ελικόπτερο για να βρει χώρο για ένα καινούργιο προπονητικό κέντρο, ενώ στόχος του ξεκάθαρος είναι η ανακατασκευή της Τούμπας. Αλλά θα πρέπει πρώτα να συμφωνήσει ο ερασιτέχνης πως το γήπεδο θα ελέγχεται από αυτόν. Λογική απαίτηση αν ρίξει 50εκατ. ευρώ όπως λέει.
Ο Σαββίδης δε λαΐκισε με το κοινό. Αντιθέτως έβαλε γκάζια γιατί παρασυρθήκανε και έκαναν κακό στην ομάδα.
Το μήνυμα της εμπιστοσύνης αφορούσε και τον κόσμο. Όποιος αγαπάει πραγματικά την ομάδα και της κάνει καλό, θα είναι στη πούδρα. Όποιος κάνει το αντίθετο, θα πληρώσει το κόστος.
Η εποχή που ο καθένας ασελγούσε χωρίς να έχει κανένα κόστος μόνο και μόνο επειδή η κεφαλή ήταν αδύναμη λόγω της έλλειψης ρευστού αλλά και οργάνωσης πέρασε. Μπαίνουμε σε μία νέα εποχή.
Μπαίνουμε σε μία εποχή που ο ισχυρός άντρας της ομάδας έριξε το γάντι στον Ολυμπιακό και πρέπει όλοι να λειτουργήσουμε σαν στρατός γύρω του.