Το δίλημμα του Αλαφούζου και οι τραυματισμοί

Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για ομάδες που γενικά δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση ή αντιμετωπίζουν πάσης φύσεως προβλήματα.

Εδώ ακριβώς έρχεται και το δίλημμα για τον Παναθηναϊκό. Και πιο σωστά για την ηγεσία του Παναθηναϊκού και προσωπικά τον Γιάννη Αλαφούζο.

Και το δίλημμα αυτό, έχει να κάνει με την εκτίμηση που θα κάνει, για το αν ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε προβληματική κατάσταση ή έχει μπει σε τροχιά εξόδου απ’ αυτήν. Μπορεί πάνω σ’ αυτό ο καθένας μας να έχει και από μια άποψη. Σημασία όμως έχει, τι εκτιμάει αυτός που παίρνει τις αποφάσεις και όχι αυτός ή αυτοί που καλούνται να κρίνουν –και συνήθως εκ του ασφαλούς- τις αποφάσεις.

Ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή, παρουσιάζει την εξής ιδιομορφία και δυσκολία στη διαμόρφωση μιας σίγουρης εκτίμησης ταυτόχρονα. Μετά από ένα τραγικό έως ολέθριο ξεκίνημα, φάνηκε στα παιχνίδια με Τότεναμ και ΣΚΟΝΤΑ Ξάνθη, να βρίσκει ένα στοιχειώδη αυτοσεβασμό και ένστικτο αυτοσυντήρησης και να έδειξε σημεία ζωής ή ακόμα και ανάκαμψης. Αν η διακοπή ερχόταν πριν απ’ αυτά τα αποτελέσματα, η αλήθεια είναι για να κρυβόμαστε κιόλας, πως θα είχαν δρομολογηθεί ήδη εξελίξεις και μάλιστα μετά από… λαϊκή απαίτηση.

Τα πράγματα λοιπόν έχουν ως εξής.

Αν η ηγεσία του Παναθηναϊκού εκτιμάει ότι στην ομάδα και γενικότερα στον σύλλογο, υπάρχουν προβλήματα που δεν έχουν ξεπερασθεί, τότε ασφαλώς και θα πρέπει να προχωρήσει σε ό,τι έχει σκεφτεί πριν λίγο καιρό σε όλα τα επίπεδα.

Αντίθετα αν εκτιμάει ότι με τις μέχρι τώρα κινήσεις και παρέμβασή της, το βασικό πρόβλημα ξεπεράστηκε και πια απομένουν πινελιές που μπορούν να βάλουν οριστικά φέτος την ομάδα σε μια ανταγωνιστική τροχιά, τότε ας ασχοληθεί με αυτές τις πινελιές.

Το ερώτημα λοιπόν είναι, αν Τότεναμ και Ξάνθη ήταν απλά μια έκρηξη του ενστίκτου αυτοσυντήρησης και επιβίωσης της ομάδας ή ήταν μια σαφής ένδειξη ότι η κακή παρένθεση πήρε τέλος και πια έστω και με αργά αλλά σταθερά βήματα, η ομάδας θα βρει σιγά-σιγά τον δρόμο της.

Ερώτημα που σίγουρα είναι δύσκολο να απαντηθεί απ’ όποιον δεν έχει όλα τα δεδομένα αυτής της ομάδας και του συλλόγου γενικότερα στα χέρια του. Κι αυτά τα δεδομένα, αυτή τη στιγμή, κανείς μας δεν μπορεί να τα έχει στη σφαιρικότητα και την ολότητα. Κανείς εκτός από τον Αλαφούζο και τους συνεργάτες του.

Αυτός είναι που πρέπει να δώσει απάντηση στο ερώτημα, αυτός είναι που θα κρίνει αν οι δύο τελευταίοι αγώνες ήταν απλά παρένθεση και χρειάζεται η συνέχεια των ηλεκτροσόκ στην ομάδα και γενικότερα, ή αν η μπόρα πέρασε και πλέον χρειάζονται προσεκτικές και σταθερές κινήσεις για την αγωνιστική ανάταση της ομάδας.

Το ότι η άλφα ή βήτα εκτίμηση θα επηρεάσει σαφέστατα την πορεία της ομάδας από δω και πέρα, είναι προφανές. Αλλά στο κάτω-κάτω γι’ αυτό είναι και οι ηγεσίες. Για να λύνουν ζητήματα και να παίρνουν αποφάσεις σε κρίσιμα διλήμματα και ιδιαίτερα εκεί όπου όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν την πλήρη εικόνα και όλα τα δεδομένα της κατάστασης.

ΥΓ 1: Σαν πολλοί είναι οι τραυματισμοί που πλάκωσαν. Συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, στην Ελλάδα το πρώτο που λέμε είναι «ευχέλαιο και επειγόντως μάλιστα». Ίσως πραγματικά να χρειάζεται ευχέλαιο στην Παιανία. Αλλά μήπως μαζί με το ευχέλαιο να ξανακοιτάγαμε λίγο τις προπονήσεις μας και τι σόι προετοιμασία κάναμε;

ΥΓ 2: Ειλικρινά μερικές φορές αναρωτιέμαι ως που μπορεί να φτάσει η κατάντια κάποιων. Έριξα μια ματιά σε ορισμένα σάιτ και στα σχόλια κάτω από την είδηση του τραυματισμού του Βύντρα. Και είδα με λύπη μου, αρκετά μηνύματα του στιλ «κρίμα γιατί μόνο δυο εβδομάδες έξω», «ευτυχώς γλιτώσαμε», «καλά να πάθει ο άμπαλος που τον έχουμε φορτωθεί και αρχηγό κιόλας» και τέτοια. Ειλικρινά και πάλι, δεν μπορώ να φανταστώ σε τι σημεία μπορεί να φτάσει κάποιος που θέλει να φέρει και τον τίτλο του «ανθρώπου» κιόλας. Γιατί όντως, αν είναι Παναθηναϊκοί όπως δηλώνουν, αυτοί που έστειλαν τέτοια μηνύματα για τον τραυματισμό ενός ανθρώπου δεν ξέρω. Το σίγουρο όμως είναι, πως άνθρωποι τουλάχιστον, πολύ δύσκολο να είναι. Αν όχι αδύνατον.