Ίσως το πιο καλό ημίχρονο μέχρι τώρα

Πήρε δηλαδή το διπλό και έκανε ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο. Καθόλου άσχημα, αν σκεφτεί κάποιος την φυσιολογική εξέλιξη του δευτέρου ημιχρόνου με βασικό αίτιο την κόπωση από την προσπάθεια της Πέμπτης κόντρα στην Τότεναμ.

Το βασικό, πάντως, για τον Παναθηναϊκό, ήταν χωρίς άλλο η νίκη. Καθώς δεν υπήρχε πια το παραμικρό περιθώριο για οποιαδήποτε άλλη απώλεια. Μια νίκη που τον στέλνει με όσο πιο ήρεμο μυαλό γίνεται στην διακοπή του πρωταθλήματος. Εκεί που ασφαλώς και έχει την δυνατότητα να σκεφτεί και να κάνει τις όποιες διορθωτικές κινήσεις του, σε κλίμα ηρεμίας και χωρίς τον κίνδυνο τριγμών.

Το τελικό σκορ, το 1-2 δηλαδή, μάλλον δεν αντανακλά την ευκολία ή την δυσκολία αν θέλετε, με την οποία έφθασε ο Παναθηναϊκός στην νίκη. Κι αυτό γιατί με εξαίρεση δυο τρεις φάσεις στο δεύτερο ημίχρονο, κράτησε χωρίς ιδιαίτερο ζόρι το προβάδισμα στο σκορ μέχρι το τέλος.

Μιλώντας λοιπόν για το πρώτο ημίχρονο, καθώς εκεί ουσιαστικά κρίθηκε το παιχνίδι, δυο πράγματα άρεσαν από τον Παναθηναϊκό. Η πολύ καλή κυκλοφορία και η ποικιλία με την οποία έφθανε στην περιοχή της Ξάνθης. Δυο στοιχεία που δεν επηρεάστηκαν καθόλου σχεδόν από το γρήγορο γκολ των γηπεδούχων που έφερε νωρίς-νωρίς τον Παναθηναϊκό πίσω στο σκορ και τα πάσης φύσεως φαντάσματα της καταστροφής ξανά στο προσκήνιο.

Αυτό ακριβώς του έδωσε την δυνατότητα να ανταποδώσει πολύ γρήγορα το γκολ και το ίδιο γρήγορα να προηγηθεί με δύο προσωπικές ενέργειες του Χριστοδουλόπουλου. Ενέργειες όμως, που για να γίνουν με την άνεση που τις έκανε ο Λάζαρος, χρειάσθηκαν το πολύ καλό πρεσάρισμα στο κέντρο από τους Βιτόλο και Βύντρα και τις επίσης πολύ καλές ατομικές προσπάθειες των Ζέκα και Σισοκό από τα πλάγια, αλλά και οι σωστές τακτικά κινήσεις του Τοτσέ, που «άπλωναν» και «άνοιγαν» την μεσοαμυντική διάταξη της τοπικής ομάδας.

Στο διάστημα αυτό λοιπόν, ο Παναθηναϊκός ήταν πραγματικά πολύ καλός. Ίσως να έκανε και το καλύτερο ημίχρονό του φέτος. Και γι’ αυτό ίσως, μόνο τυχαία δεν ήταν όχι η ανατροπή που έκανε στο σκορ, αλλά η άνεση που την έκανε και η σιγουριά που έδειχνε ότι θα φτάσει σ’ αυτή.

Στο καλό του αυτό ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός δεν είχε κάποιους ιδιαίτερα διακριθέντες σε ατομικό επίπεδο. Όσο κι ο Λάζαρος κέρδισε σίγουρα τις εντυπώσεις με τα δύο γκολ που πέτυχε αλλά και με τον… μονόλογό του για το… χτένισμά του και όσους το κατακρίνουν στον πανηγυρισμό του δεύτερου γκολ, ήταν συνολική η προσπάθεια της ομάδας και είχε δίκιο ο Φερέϊρα που το επεσήμανε στις δηλώσεις αμέσως μετά το παιχνίδι.

Αυτή άλλωστε είναι και η απάντηση και ίσως και το μοναδικό γιατρικό, στα προβλήματα που αντιμετώπιζε μέχρι τώρα -και κατά την γνώμη μου θα συνεχίζει να αντιμετωπίζει- αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός. Η ομαδικότητα και η συνεχής προσπάθεια, που μπορεί να αναπληρώσει ελλείψεις και να καλύψει κενά στο παιχνίδι του. Ελλείψεις και κενά που ίσως με βάση το έμψυχο υλικό και την χρονική περίοδο που διανύουμε, αντικειμενικά να μην μπορούν να αντιμετωπισθούν με άλλους τρόπους, όπως ίσως αλλαγές παικτών και πάσης φύσεως προσώπων.

Από κει και πέρα.

Από τα δύο παιχνίδια, με Τότεναμ και Ξάνθη δηλαδή, που όλοι σχεδόν τα είχαν αναγορεύσει σαν κριτήριο για πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να «δραπετεύσει», εξασφαλίζοντας αν μη τι άλλο, την σχετική ηρεμία στο εσωτερικό και γύρω του.

Το θέμα είναι να αξιοποιήσει πραγματικά, ουσιαστικά και κυρίως ποδοσφαιρικά όσα κέρδισε με αυτά τα δύο αποτελέσματα. Να μην επαναπαυθεί δηλαδή σ’ αυτά, νομίζοντας λανθασμένα, ότι το μόνο που κινδύνευε μέχρι τώρα ήταν απλά ή… ηρεμία του και η… κριτική για τις μέχρι τότε εμφανίσεις και αποτελέσματα.

Ο κίνδυνος δεν ήταν αυτός για τον Παναθηναϊκό. Αλλά ήταν αυτές καθ’ αυτές οι εμφανίσεις, αυτά καθ’ αυτά τα αποτελέσματα που είχε φέρει και η γενικότερη κατάσταση που επικρατούσε στην ομάδα και γενικότερα στον σύλλογο.

Κι επειδή τα αποτελέσματα τουλάχιστον δεν μπορεί να τα… φέρει πίσω και να τα αλλάξει, ας αλλάξει τουλάχιστον τα δύο που μπορεί και που του δίνουν την ευκαιρία να το κάνει τα αποτελέσματα με Τότεναμ και Ξάνθη.

Να αλλάξει δηλαδή προς το καλύτερο την εικόνα που θα μας δείξει στο γήπεδο μετά την διακοπή του πρωταθλήματος και να λογικέψει όσο γίνεται την γενικότερη κατάσταση εντός και γύρω από την ομάδα, με ποδοσφαιρική λογική και ανάλογες κινήσεις και αποφάσεις.