Το πραγματικό πρόβλημα του Φερέιρα και η αντιμετώπιση του

Για να διαχειριστείς ένα αποτέλεσμα, θα πρέπει πρώτα να το έχεις πάρει το ρημάδι το αποτέλεσμα.
Και το 1-0 δεν είναι ποτέ… αποτέλεσμα. Είναι απλά σκορ. Αποτέλεσμα είναι όταν έχει κριθεί η έκβαση ενός αγώνα σε σχέση με το νικητή του. Όταν δηλαδή το σκορ είναι 3-0, 4-0 ή έστω 2-0 στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου. Εκεί ναι. Υπάρχει διαχείριση του αποτελέσματος.

Αυτό που έγινε όμως στο παιχνίδι με την Λιβαδειά, μόνο διαχείριση αποτελέσματος δεν ήταν. Ήταν διαχείριση - και μάλιστα κακή - του… σκορ που είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Παναθηναϊκός και το οποίο τελικά δεν κράτησε και σαν… τελικό αποτέλεσμα.

Να μην το πολυσυζητάμε τώρα, γιατί δεν έχει και νόημα. Έτσι κι αλλιώς ο Παναθηναϊκός και στη Λιβαδειά με τον Ατρόμητο, παρουσίασε λίγο πολύ το ίδιο πρόσωπο. Απλά είχε την ευτυχία να προηγηθεί. Κάτι όμως που δεν το εκμεταλλεύθηκε. Ούτε σαν τακτική, ούτε σαν ψυχολογία.  

Η ομάδα βγήκε στο δεύτερο ημίχρονο με εμφανή τη διάθεση να παίξει πίσω από τη σέντρα για να κρατήσει το αποτέλεσμα. Κι αν κάποιος είχε την παραμικρή αμφιβολία, για το αν αυτό ήταν εντολή ή απλά από μόνοι τους οι παίκτες γύρισαν πίσω, ήρθε η αλλαγή του Φορναρόλι με τον Ζέκα, για να σιγουρευτούμε όλοι, ότι απλά ήταν θέμα επιλογής και τακτικής από τον πάγκο.

Αλλά κι αυτό πάλι, δεν έχει καμιά σημασία. Το λέμε και το αναφέρουμε, έτσι… παραδοσιακά πια, γιατί έστω και μέσα σ’ αυτό τον παραλογισμό πρέπει να επιχειρούμε να δούμε όσο πιο ποδοσφαιρικά γίνεται ένα παιχνίδι.

Η ουσία για τον Παναθηναϊκό είναι αλλού. Και μάλλον είναι πολύ αργά. Πολύ αργά και για κριτικές και για κραυγές και για… το φως το αληθινό, το οποίο είδαν κάποιοι από χθες, επαναλαμβάνοντας κατά γράμμα πια, όσα λέγαμε καιρό τώρα εδώ πέρα και οι ίδιοι αυτοί μας έστηναν στον τοίχο γιατί κάναμε, λέει, πόλεμο στον Φερέιρα.

Πολύ αργά, και ταυτόχρονα για μια ακόμα φορά με λάθος τρόπο.

Και κατ’ αρχάς για να τελειώνουμε με ένα παραμύθι, το οποίο μάλλον σαν… φόβητρο λέγεται πια, παρά γιατί ισχύει στην πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει κανένα θέμα Φερέιρα για τον Παναθηναϊκό. Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει ο Πορτογάλος. Κι αυτό για τρεις λόγους.

Ο πρώτος είναι δεν ζητάει κανείς κάτι τέτοιο. Δεν έχω ακούσει δηλαδή κανένα να βγαίνει και να βάζει θέμα προπονητή. Δημόσια τουλάχιστον.

Δεύτερον, γιατί δεν είναι λύση αυτή τη στιγμή να φύγει ο προπονητής. Δεν λύνει απολύτως κανένα πρόβλημα. Και δεν έχει και σημασία μάλιστα πια, να επιμένεις και να μιλάς για τα όποια λάθη κάνει στις όποιες επιλογές ή τακτικές του στη διάρκεια των αγώνων. Αυτό πια, είναι έτσι διαμορφωμένη η κατάσταση, που έχει ξεπεραστεί εντελώς από την ίδια την πραγματικότητα. Δεν έχει κανένα νόημα και δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτε. Αυτό θα είχε νόημα, σε μια ομάδα που λειτουργούσε με νορμάλ ποδοσφαιρικά κριτήρια και τρόπο. Κι ο Παναθηναϊκός σε όλα τα επίπεδα, αυτό το… κουσούρι, απ’ ότι φαίνεται και δεν το χρησιμοποιεί και δεν πρόκειται να το χρησιμοποιήσει.

Τρίτον και το σημαντικότερον. Ο Παναθηναϊκός ακόμα και στην περίπτωση που με κάποιο μαγικό τρόπο είχε σταντ-μπάι τον… Μουρίνιο να αναλάβει τζάμπα την τεχνική του ηγεσία και με κάποιο μαγικό επίσης τρόπο αποφάσιζε να διώξει τον Φερέιρα και πάλι δεν θα μπορούσε να το κάνει. Γιατί πολύ απλά, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα αυτή τη στιγμή να αποζημιώσει το Φερέιρα, ο οποίος έχει ένα συμβόλαιο αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων και περίπου ίδιο με το περσινό του.

Συμπέρασμα. Όλη η συζήτηση αυτή τη στιγμή περί προπονητή στον Παναθηναϊκό, είναι και άνευ αντικειμένου και όχι μόνο δε λύνει κάποιο πρόβλημα, αλλά αντίθετα θολώνει ακόμα περισσότερο το τοπίο.

Τώρα όσο για την ουσία; Το αν δηλαδή ο Φερέιρα είναι καλός ή κακός προπονητής; Νομίζω πως ούτε κι αυτό έχει βάση για συζήτηση στον Παναθηναϊκό έτσι όπως λειτουργεί τα τελευταία χρόνια και όπως λειτουργεί από τη μέρα που ο Αντωνίου με τον Πατέρα έφεραν τον Φερέιρα στον πάγκο του.

Το ότι από πλευράς αποτελεσμάτων και ποιότητας της ομάδας μέσα στο γήπεδο, ο Φερέιρα με εξαίρεση ενάμιση μήνα στο ξεκίνημα της περσινής σεζόν, έχει αποτύχει πλήρως, ούτε λόγος.

Αλλά και πάλι, αυτό από μόνο του δεν εξηγεί και δεν απαντάει στο ερώτημα αν είναι τελικά καλός ή όχι προπονητής ο Φερέιρα.
 
Αυτό, μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η λογική λέει, πως από τη στιγμή που δούλευε και υπήρχε για τριάντα τουλάχιστον χρόνια σαν προπονητής στο πορτογαλικό και ισπανικό ποδόσφαιρο, μάλλον ήταν αν μη τι άλλο κανονικός προπονητής. Τώρα, αν έκανε τα ίδια που κάνει στον Παναθηναϊκό, μάλλον δεν το πιστεύω, γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο κι εξακολουθούσε για τριάντα χρόνια να κινείται σ’ αυτές τις δύο ποδοσφαιρικές αγορές, ίσως να πρέπει να αναθεωρήσουμε τον όρο «ποδοσφαιρικά αναπτυγμένες χώρες» και για τις δύο. Πράγμα που προφανώς δεν ισχύει, οπότε αναγκαστικά πάμε αλλού.

Και πάμε εκεί που είναι και το πραγματικό πρόβλημα του Φερέιρα στον Παναθηναϊκό κατά την γνώμη μου.

Και το πρόβλημα αυτό είναι ένα και μοναδικό. Ότι ο Φερέιρα, παρά τις γνώσεις και την εμπειρία του, παρά τις όποιες προπονητικές του ικανότητες, αποδέχτηκε μόλις ήρθε στον Παναθηναϊκό, ένα ρόλο που μόνο με αυτόν του κανονικού προπονητή δεν είχε σχέση. Θες λόγω ηλικίας, θες γιατί… είχε ενημερωθεί καταλλήλως ή κατάλαβε γρήγορα από μόνος του, πως εδώ για να στεριώσεις και να μην σε κουνάει κανείς ό,τι αποτελέσματα και να κάνεις, δεν χρειάζεται να κάνεις αυτά που πιστεύεις σωστά, αλλά αυτά που θέλει ο… κόσμος… οι διοικούντες, οι… ηχηροί μέτοχοι και οι… δημοσιογράφοι, ο Πορτογάλος χωρίς διαμαρτυρία δέχτηκε να γίνει το πιόνι όλων αυτών, που κάνουν κουμάντο στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια.

Έτσι σιγά-σιγά, αφομοιώθηκε και μπήκαν στο πετσί του ρόλοι, που δεν είχαν καμία σχέση με τη δουλειά και τις γνώσεις του σαν προπονητής. Κι όσο έβλεπε ότι αυτό, όχι μόνο του εξασφάλιζε… μακροημέρευση στην Παιανία, αλλά τον απάλλασσε… δια βοής από οποιαδήποτε ευθύνη ή υποχρέωση να πετύχει ένα στόχο με την ομάδα του, αφέθηκε εντελώς σ’ αυτό και κατάντησε να είναι απλά… παραλήπτης των εκάστοτε επιθυμιών του καθενός που είχε πρόσβαση σ’ αυτόν ή στην ομάδα.

Εδώ που τα λέμε δεν τον αδικώ. Άλλωστε το ίδιο έκαναν και οι προκάτοχοί του και το ίδιο κάνουν μια σειρά παίκτες αλλά και άνθρωποι στον Παναθηναϊκό. Καθώς αν θέλουμε να μιλάμε αληθινά, στον Παναθηναϊκό των τελευταίων ετών, μόνο έτσι επιβιώνεις και όχι αν είσαι ικανός, εργατικός και σωστός επαγγελματίας.

Το θέμα όμως είναι, για να επιστρέψουμε στον Φερέιρα, ότι έτσι μπορεί να εξασφάλισε την ησυχία του, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση με τέτοιο τρόπο να εξασφαλίσει το μίνιμουμ δυνατό της αγωνιστικής παρουσίας της ομάδας του και του ίδιου σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο.

Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα και γι’ αυτό ακριβώς δεν λύνεται και δεν υπάρχει περίπτωση να λυθεί με την απομάκρυνση του Φερέιρα και τον ερχομό ενός άλλου –οποιουδήποτε- που θα αναγκαστεί να λειτουργήσει στο ίδιο ασφυκτικό και αντιποδοσφαιρικό περιβάλλον.

Αν κάτι μπορεί να γίνει, αυτό προϋποθέτει δύο πράγματα.

Ή ο Παναθηναϊκός να αλλάξει εντελώς τακτική και ρότα στο όλο θέμα και να αφήσει εντελώς μόνο και απερίσπαστο τον Πορτογάλο με σαφή εντολή όμως πια, να κάνει αυτά που θέλει και να αγνοεί εντελώς δημοσιεύματα και ό,τι του μεταφέρουν διάφοροι καλοθελητές καθημερινά σαν… επιθυμίες των οργανωμένων και των μετόχων και των δημοσιογράφων.

Ή να ανάψουμε μια λαμπάδα, αυτοί τουλάχιστον που τον πιέζουν και του λένε τι να κάνει, να τους φωτίσει ο Θεός και να μάθουν έστω και τώρα λίγη μπάλα μπας και στην πρεμούρα του πάνω, πουν και κάτι σωστό, έστω και… κατά τύχη.

Βέβαια, για να μην αδικούμε κι εντελώς τον Φερέιρα, όλα αυτά τα δέχτηκε όχι χωρίς όρους. Αυτό ναι. Είναι σωστό. Έβαλε όρους. Ή έστω ένα τουλάχιστον, ο οποίος και έχει γίνει αποδεκτός. Οι μεταγραφές όλες, όχι απλά να περνάνε από τα χέρια του, αλλά να τις επιλέγει και να τις κάνει, αποκλειστικά ο ίδιος και κανείς άλλος. Κι αυτό πράγματι έγινε. Με εξαίρεση τον Βιτόλο που τον έφερε ο Γόντικας μετά από συνεννόηση με τον Κόντη, όλοι οι άλλοι ποδοσφαιριστές που ήρθαν στον Παναθηναϊκό πέρυσι και φέτος, είναι αποκλειστικά επιλογές του Φερέιρα και για την ακρίβεια… απαίτησή του. Και πολλές απ’ αυτές μάλιστα τις χειρίστηκε και ο ίδιος προσωπικά.

Τελειώνοντας. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε ένα αρκετά κρίσιμο και καθοριστικό σταυροδρόμι. Αυτή τη στιγμή γενικά αναθέματα και αναλύσεις δεν προσθέτουν και τίποτε. Ο Παναθηναϊκός μ’ αυτόν τον προπονητή και μ’ αυτό το ρόστερ, θα προχωρήσει αναγκαστικά. Από κει και πέρα, το μόνο που μπορεί να κάνει την κατάσταση αναστρέψιμη, είναι να στηρίξεις όσο μπορείς αυτούς που υπάρχουν, αλλά ταυτόχρονα να αρχίσεις σιγά-σιγά να απαιτείς κιόλας απ’ αυτούς και όλους όσους εμπλέκονται με την ομάδα, να συμπεριφερθούν όσο γίνεται πιο ποδοσφαιρικά και αρκούντως επαγγελματικά. Άλλη λύση, δεν υπάρχει. Αν μείνουν όλα… όπως είναι, τότε οι μέρες που θα έρθουν όχι απλά θα είναι πολύ δύσκολες έως καταστροφικές αγωνιστικά για τον Παναθηναϊκό, αλλά μπορεί να φτάσουν σε ένα σημείο που λες όπως, κατήφορος, πάτος, κατάντια κ.λ.π. να μην είναι καν αρκετές για να αποδώσουν την πραγματικότητα.