Το μπάσκετ από μια άλλη οπτική

Στην Αθήνα, συνηθίζουμε να αναφερόμαστε στην «περιφέρεια», να φωνάζουμε για «αποκέντρωση» αλλά ταπεινή μου άποψη είναι ότι αν δεν μάθεις περί τίνος πρόκειται, αν δεν αφουγκραστείς τις σκέψεις τους, αν δεν αναζητήσεις τη λειτουργία τους τότε ουσιαστικά δεν μπορείς να λες το παραμικρό για όλους εκείνους τους ανθρώπους που εργάζονται σε ομάδες εκτός Αττικής.

Στο Ρέθυμνο είχα αυτή τη δυνατότητα: Να μάθω κατ' αρχήν το τι... ψάχνουν να βρουν αυτοί οι άνθρωποι. Τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν μέσα από τις προσπάθειες που καταβάλουν και τη δουλειά που καταθέτουν. «Όταν μπήκα στην ομάδα, το πρώτο που ρώτησα ήταν το εξής: Θα πάρουμε πρωτάθλημα;» μας είπε ο μεγαλομέτοχος του Ρεθύμνου, Κωστής Ζομπανάκης. Με καταγωγή από τις Καλύβες Χανίων, γεννημένος στη Ρώμη, μεγαλωμένος στο Λονδίνο και με σπουδές στο Χάρβαρντ, ο Ζομπανάκης είναι... τρελός και παλαβός με το μπάσκετ, άλλωστε υπήρξε ιδιοκτήτης των Λόντον Τάουερς που αγωνίστηκαν το 2001 και το 2002 στην Euroleague.

«Όταν μου εξήγησαν ότι στην Ελλάδα δεν... γίνεται να πάρουμε πρωτάθλημα, τότε περάσαμε στο επόμενο πλάνο: Να φτιάξουμε την ομάδα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ελκυστική στον κόσμο. Να έρχεται ο κόσμος στο γήπεδο και να χαίρεται μπάσκετ» είπε εν συνεχεία ο Κωστής Ζομπανάκης και γύρω απ' αυτό το πλαίσιο έστησε κατ' αρχήν την ομάδα. «Ποιός είναι ο προπονητής που παίζει αυτό το μπάσκετ που θέλουμε; Ο Κουφός... Ποιοί παίκτες ταιριάζουν σ' αυτή τη λογική; Αυτούς θα παίρνουμε» είναι η κεντρική ιδέα. Ένα στυλ μπάσκετ με πολύ τρέξιμο, με πολλά τρίποντα, με καρφώματα, με φάσεις με τα όλα του! Ο Κουφός πρεσβεύει ένα τέτοιο στυλ που μόνο... τυχαίο μπάσκετ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Απ' εκεί και πέρα το πλάνο είχε να κάνει με το «δέσιμο» του κόσμου με την ομάδα. Να γίνουν οι παίκτες μέρος της τοπικής κοινωνίας. «Να πηγαίνουν στον χασάπη ν' αγοράσουν κρέας και να ακούνε διάφορα: Τι παιχταράς είσαι; Γιατί χάσαμε; Γιατί αστόχησες σ' εκείνο το τρίποντο; Πάμε για νίκη το Σάββατο και διάφορα τέτοια» λένε οι άνθρωποι του Ρεθύμνου. Σε μια τέτοια πόλη ο παίκτης δεν μπορεί να είναι... αποστειρωμένος και κλεισμένος σε γυάλα. Πρέπει να γίνει «ένα» με την τοπική κοινωνία. Όπως για παράδειγμα ο Μπρεντ Πέτγουεϊ ο οποίος έχει αγοράσει την κονσόλα του κι αρκετές φορές παίζει τη μουσική του σε κλαμπ (!) ή φτιάχνει τα cd του και τα παραδίδει στον dj του «Μελίνα Μερκούρη»!

Σε μια κλειστή κοινωνία ο αθλητής δεν μπορεί να είναι «αποκομμένος» από τον κόσμο. Δεν μπορεί να αγνοεί τους ρυθμούς της πόλης, τις συνήθειες του κόσμου, γιατί έτσι μόνο θα «δέσει» το θέμα.

Το μπάσκετ είναι για όλους... «Για τον βοσκό, για τον αγρότη, για τον φοιτητή, για τον καταστηματάρχη, για τη νοικοκυρά, για όλο τον κόσμο» λέει ο Κωστής Ζομπανάκης. Και για το λόγο αυτό πέρυσι εφάρμοσαν το πρόγραμμα «Σουτ από την περιφέρεια» κι έτρεχαν στα χωριά του Ρεθύμνου προκειμένου να παίξουν μπάσκετ οι παίκτες με τον κόσμο. Για να «διαδώσουν» το μπάσκετ και την ομάδα ταυτόχρονα. Για να δείξουν στον κόσμο τι είναι το μπάσκετ, τι είναι αυτή η ομάδα, ποιοί είναι οι παίκτες...

Για τη νέα σεζόν ετοιμάζουν κάτι πολύ πιο σημαντικό ενώ θα συνεχίσουν και το «Σουτ από την περιφέρεια». Έχουν στο μυαλό τους ένα νέο πρόγραμμα κοινωνικής ευθύνης, στα πρότυπα του «NBA Cares»... Θα συγκεντρώσουν ένα ποσοστό από τη χορηγία του Ζομπανάκη, από τα έσοδα των διαρκείας κι από τις υπόλοιπες χορηγίες (υπολογίζεται ένα ποσό κοντά στις 50 χιλιάδες ευρώ) προκειμένου μια φορά την εβδομάδα ένας παίκτης της ομάδας να σερβίρει και να σιτίζει τους άπορους/άστεγους της πόλης που υπολογίζονται περίπου στους 300 με βάση τα στοιχεία της Μητρόπολης Ρεθύμνου.

Είναι τελικά αυτό που λέγαμε παραπάνω: Η ομάδα δεν μπορεί να είναι «αποκομμένη» από τον κόσμο! Δεν μπορεί να είναι ξεχωριστό κομμάτι της κοινωνίας. Πρέπει να βρίσκεται κοντά στον κόσμο, ν' αντιλαμβάνεται τα προβλήματα του τόπου και να δουλεύει κι εκτός παρκέ σε προγράμματα κοινωνικής ευθύνης. Με τον τρόπο αυτό γίνεται η ομάδα ΟΛΗΣ της πόλης.

Κι αυτό, κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Ρέθυμνο, είχα τη δυνατότητα να το αντιληφθώ σε μεγάλο βαθμό.