Η δημιουργία μίας παρέας
Από τα μέσα του Αυγούστου όταν μαζεύτηκαν για πρώτη φορά στο ΟΑΚΑ οι παίκτες του Παναθηναϊκού, προσπαθούσα ν' αναζητήσω τις μικρές λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν μιά ομάδα, νέα στο συντριπτικό της σύνολο.
Φυσικά και δεν αναφέρομαι στ' αγωνιστικά. Αυτά θα τα δούμε στην πορεία πέρα φυσικά από το πρώτο δείγμα που είχαμε στο τουρνουά της Σόφιας αλλά και το επόμενο που θα λάβουμε στο Ρέθυμνο όταν θα παρακολουθήσουμε και τους Διαμαντίδη και Ούκιτς ν' αγωνίζονται.
Στην Media Day της Δευτέρας ασχολήθηκα περισσότερο με το να αναζητήσω τα... γύρω- γύρω. Την ατμόσφαιρα που επικρατεί και το πως έχουν... δέσει οι παίκτες μεταξύ τους. Για να είμαι ειλικρινής η εντύπωση που αποκόμισα ήταν πέρα για πέρα θετική κάτι που σημαίνει ότι στο διάστημα του ενός μήνα που βρίσκονται όλοι μαζί έχει λειτουργήσει σε μεγάλο βαθμό η έννοια της «παρέας».
Παίζουν ρόλο και οι «παλιοί» βέβαια σ' αυτή τη διαδικασία. Και για να είμαι ειλικρινής ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Δημήτρη Διαμαντίδη- έναν παίκτη που λόγω χαρακτήρα δεν «αντέχει» τη δημοσιότητα και τον πολύ κόσμο- να είναι τόσο ευδιάθετος και χαμογελαστός και να «πειράζει» κόσμο μπροστά σε τόσα... άσχετα μάτια!
Ο Διαμαντίδης ως παλιοσειρά και αρχηγός έχει- άλλωστε- την «ευθύνη» του να βοηθήσει να μπουν τα νέα πρόσωπα στην ομάδα. Κι αυτό τουλάχιστον φέτος δείχνει να το «δουλεύει» πολύ καλά.
Τα «πειράγματα» του Σχορτσιανίτη με τον Άρμστρονγκ (αυτοί οι δύο είναι... μαγικό δίδυμο και δεν αναφέρομαι στα αγωνιστικά) αλλά και το... χάιδεμα του αυτιού του Μασιούλις από τον Γιαννόπουλο, την ώρα που ο Λιθουανος έκανε δηλώσεις και γενικά η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο ΟΑΚΑ έδειχνε πολλά... Ότι η «παρέα» έχει αρχίσει να δημιουργείται και είναι καλό αυτό για μιά νέα ομάδα...
Όταν μιά ομάδα «χτίζεται» είναι πολύ βασικό να γίνει πρώτα οικογένεια, παρέα αν προτιμάτε. Να «γουστάρουν» που βρίσκονται μαζί. Είναι όλοι νέα πρόσωπα σε μιά ομάδα... Θα πρέπει να «ταιριάξουν» μεταξύ τους για να προχωρήσει η διαδικασία.
Για να είμαι ειλικρινής θυμάμαι την τελευταία φορά που είχα δει τόσα νέα πρόσωπα στον Παναθηναϊκό, το καλοκαίρι του '96, επί Μάλκοβιτς μετά το ευρωπαϊκό στο Παρίσι. Εκεί διαπίστωνες ότι η ατμόσφαιρα δεν ήταν ίδια. Έβλεπες μιά «επιφυλλακτικότητα», ένα «μούδιασμα»... Σε αντίθεση με αυτό που είδα πριν λίγη ώρα στο ΟΑΚΑ όπου οι παίκτες ήταν άνετοι, χαλαροί, γελαστοί.
Βεβαίως παίζουν μεγάλο ρόλο σ' αυτά οι χαρακτήρες των παικτών (αν και βέβαια εκείνοι οι παίκτες του '96 που ανέφερα μόνο... κακά παιδιά δεν τα έλεγες) αλλά και οι βάσεις, η νοοτροπία που χαρακτηρίζουν μιά ομάδα. Κι αυτό στον Παναθηναϊκό το προσέχουν χρόνια τώρα... Είναι λοιπόν πολύ βασικό το ότι όλοι αυτοί οι νέοι παίκτες εντάχθηκαν σε μιά ομάδα που αποπνέει «υγεία» και δίνει κίνητρο...
