Η υποκρισία και ο ρεαλισμός

Μπράβο στην ομάδα της Κομοτηνής. Αντρίκεια έπαιξε το ματσάκι της, νίκησε. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Δεν την έχουμε δει υπεράνω, ούτε καταγόμαστε από την Σουηδία. Σαφώς στους Παναθηναϊκούς υπάρχει ξενέρωμα. Λογικό. Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε σε καμία περίπτωση, είναι η υποκρισία. Επειδή οι πάντες είναι υποκριτές ηθελημένα. Είναι σα να έχεις έναν άνθρωπο ο οποίος παίρνει 600 ευρώ, οδηγεί φιατάκι κι εσύ κάθεσαι πάνω απ’ το κεφάλι του όλη μέρα και του βάζεις χέρι επειδή δεν αγοράζει Μερσεντές.

Σαφώς και δεν χάνεται το μέγεθος αυτής της ομάδας. Κι από μόνο του το μέγεθος επιτάσσει να παλεύεις, να είσαι πάντα στην κορυφή, να αποδεικνύεις το ίδιο το μεγαλείο σου. Καλώς ή κακώς, όμως, πρέπει να σκεφτόμαστε και το που βρισκόμαστε. Σε μια εποχή που υπάρχουν δεδομένα οικονομικά προβλήματα, σε μια εποχή που ο Παναθηναϊκός κινδύνευσε άμεσα να καταστραφεί. Είναι καθαρά θέμα επιλογής λοιπόν. Τι προτιμούσαμε; Έναν Παναθηναϊκό που θα ήταν στο περιφερειακό, ή έναν Παναθηναϊκό με δεδομένα αγωνιστικά προβλήματα, που όμως υπάρχει, αναπνέει και είναι θέμα χρόνου να πάρει και πάλι τα πάνω του; Μάλλον ρητορικό το ερώτημα.

Και αναφερόμαστε στην υποκρισία, επειδή πολύ απλά είναι υποκριτές όσοι δεν βλέπουν τι συμβαίνει. Είναι υποκριτές αυτοί που το δεν βγαίνουν να πουν ευθέως «ρε μάγκες, δεν βλέπετε τι γίνεται; Ακόμη και να νικούσε ο Παναθηναϊκός στην Κομοτηνή θα έπαιρνε τον τίτλο; Ο Παναθηναϊκός που τον πέταξαν εκτός ΕΠΟ; Ο Παναθηναϊκός που δεν περνάει η γνώμη του για την αναδιάρθρωση του πρωταθλήματος; Ο Παναθηναϊκός που του τιμωρούν τους παίκτες με το μέγιστο των ποινών;». Αλλά ποιος να το πει; Κι αν το πει κανείς, θα περάσουμε στα γνωστά. Δεν είσαι δημοσιογράφος είσαι οπαδός κι άλλα τέτοια.

Το θέμα είναι να το δούμε ρεαλιστικά το πράγμα. Να στηριχθεί αυτή η ομάδα (για τους Παναθηναϊκούς μιλάμε πάντα). Να στηριχθεί επειδή τώρα χρειάζεται να μιλήσει ο κόσμος περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Με κάθε τρόπο. Όχι οικονομικό απαραίτητα, επειδή σαφώς είναι ουτοπικό να ζητάς από ανθρώπους που παλεύουν για το καθημερινό φαγητό να βάλουν λεφτά για την ομάδα τους. Η στήριξη έρχεται με πολλούς τρόπους. Όπως αυτά τα παιδιά που πήγαν στην Κομοτηνή και φώναζαν για την «τρέλα» τους.

Μετά το γκολ του Παπαδόπουλου, όταν ήξεραν ουσιαστικά πως ο Παναθηναϊκός είναι επτά βαθμούς πίσω από την κορυφή. Ο ρεαλισμός, λοιπόν, λέει το απλό. Μιλάμε για μια ομάδα που έχει ανάγκες, έχει προβλήματα, της λείπουν παίκτες. Ακόμη «χτίζεται», με σημαντικά υλικά να λείπουν. Αν σε αυτή την προσπάθεια δεν είστε εκεί, δεν βοηθήσετε με όποιο τρόπο μπορείτε, τότε θα υπάρχει ξεκάθαρο πρόβλημα. Μεγαλύτερο απ’ τα ήδη υπάρχοντα.

Υ.Γ. Μεγάλο πράγμα η αχαριστία. Μεγάλο πράγμα να έχεις πάρει 700.000 ευρώ κάποια στιγμή στη ζωή σου, να έχεις φάει όχι ψωμάκι αλλά παντεσπάνι και να βγαίνεις με την πρώτη ευκαιρία και να προκαλείς αυτούς εξ αιτίας των οποίων πήρες αυτά τα λεφτά. Όσο και να κλαις μετά το ματς, δεν δικαιολογείται η αχάριστη στάση σου. Κρίμα…