Θέλει ποδοσφαιρική και όχι… επικοινωνιακή στήριξη

Για όσους δεν αντιλήφθηκαν το σκηνικό, δευτερόλεπτα μετά την λήξη του παιχνιδιού, το γραφείο Τύπου του Παναθηναϊκού και το γραφείο Τύπου της Συμμαχίας, μοίραζε το τηλεφώνημα του Αλαφούζου στον Φερέιρα, με το οποίο του δήλωνε την στήριξή του.

Μάλιστα. Δηλαδή για να καταλαβαινόμαστε, ο Παναθηναϊκός δευτερόλεπτα πριν είχε χάσει από τον Πανθρακικό (!!!) και μάλιστα την επόμενη αγωνιστική της ισοπαλίας με τον ΠΑΣ Γιάννινα στο ΟΑΚΑ και έμενε ΕΦΤΑ βαθμούς πίσω μόλις την τρίτη αγωνιστική.

Και το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα, ήταν αν στηρίζει ο Αλαφούζος τον προπονητή; Αυτό ήταν το βασικό μέλημα και η πρώτη έγνοια; Και κατ’ αρχήν ποιος… πρόλαβε δευτερόλεπτα μετά την λήξη του αγώνα να πει το οτιδήποτε για τον προπονητή;

Αλλά κι αν έλεγε; Τι θα γινόταν δηλαδή; Πιστεύει κανείς, ότι υπήρχε οπαδός του Παναθηναϊκού που εκείνη την στιγμή, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν μην τυχόν και πει ή γράψει κανείς κάτι για τον προπονητή;

Εκεί δηλαδή αρχίζουν και τελειώνουν όλα τα προβλήματα για τον Παναθηναϊκό μετά από μια τέτοια ήττα;

Κι εγώ δεν λέω. Προφανώς και καλά κάνει ο Αλαφούζος και ο Παναθηναϊκός και όλοι και στηρίζουν τον προπονητή. Το θέμα όμως είναι, πως για μια ακόμα φορά, στον Παναθηναϊκό κυριαρχούν τα πρόσωπα και όχι η ομάδα.

Για μια ακόμα φορά, η έγνοια μας όλη, είναι δικαιολογίες έτοιμες πριν το παιχνίδι με ρεπορτάζ ή ανακοινώσεις που πέρα από το να δικαιολογήσουν την παρουσία των πάσης φύσεως επικοινωνιακών και παραγόντων κάτι άλλο δεν εξυπηρετούν και μετά το παιχνίδι όταν δεν υπάρχουν… εμφανείς δικαιολογίες, μην τυχόν και πειραχθεί κάποιο πρόσωπο.

Ωραία λοιπόν. Να στηριχθεί και ο προπονητής και οι παίκτες και η διοίκηση και όλοι.

Το θέμα είναι όμως, πως κάποια στιγμή, κάποιος πρέπει να στηρίξει και αυτή την έρμη την ομάδα. Και να την στηρίξει ποδοσφαιρικά και όχι επικοινωνιακά.

Φτάνει πια με τα επικοινωνιακά. Δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Μόνο… δικαιολογούν και πνίγουν τα πραγματικά προβλήματα.

Και κάποια στιγμή τελειώνουν και οι δικαιολογίες. Κι έρχεται η γυμνή αλήθεια μπροστά στα μάτια όλων.

Και δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, η γυμνή αλήθεια είναι μία. Ο Παναθηναϊκός πολύ απλά δεν παίζει μπάλα. Και δεν παίζει, όχι γιατί δεν έχει παίκτες να παίξει στοιχειώδη μπάλα (έλεος πια με τις δικαιολογίες, με τον Λεβαδειακό, τα Γιάννινα και τον Πανθρακικό έχει παίξει) αλλά γιατί παίζει εντελώς λάθος σαν ομάδα. Και έτσι από την μια μεγενθύνει το υπαρκτό πρόβλημα της έλλειψης μεγάλων παικτών και όλα τα σχετικά και από την άλλη, μειώνει στο ελάχιστον την δυνατότητα να αξιοποιήσει ακόμα και αυτές τι όποιες και περιορισμένες δυνατότητες έχει το έμψυχο υλικό του.

Ταυτόχρονα και μαζί με αυτό, ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να είναι όμηρος επιλογών και νοοτροπίας, που γίνονται και υπάρχουν μόνο για να δικαιολογούν πράγματα και καταστάσεις και όχι γιατί βοηθάνε την ομάδα.

Το συζητάγαμε και πριν λίγες μέρες. Είπαμε. Εντάξει, καλά κάνει και ο Αλαφούζος και η ΠΑΕ και όλοι και σηκώνουν το θέμα της διαιτησίας και την μάχη εναντίον της σαπίλας του ποδοσφαίρου, Είπαμε όμως ταυτόχρονα, ΠΡΟΣΟΧΗ, Κρατήστε όλο αυτό το θόρυβο μακριά απ’ την ομάδα. Έχει δείξει ότι δεν μπορεί να τον διαχειριστεί. Τον χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία από την μια και απ’ την άλλη, μπαίνει στα παιχνίδια εκνευρισμένη, χωρίς ψυχολογία και εντελώς αποπροσανατολισμένη από τον στόχο της, που είναι να παίξει μπάλα και να τα δώσει όλα στο γήπεδο.

Η φάση του πρώτου πενταλέπτου στην Κομοτηνή είναι χαρακτηριστική. Τρίτο ή τέταρτο λεπτό είναι. Και ο Χριστοδουλόπουλος κάνει μια σέντρα από δεξιά που χτυπάει στο σώμα, στο χέρι δεν ξέρω και δεν έχει σημασία ενός ποδοσφαιριστή του Πανθρακικού. Γίνονται κόντρες και η μπάλα επιστρέφει εκεί ακριβώς που ήταν ο Λάζαρος όταν έκανε την σέντρα. Μόνο που ο Λάζαρος… δεν είναι εκεί. Ή για την ακρίβεια είναι εκεί, αλλά αντί να ξαναπάρει την μπάλα ή να την διεκδικήσει έστω, έχει γυρίσει στον επόπτη και διαμαρτύρεται για χέρι και κοιτάει τους αντιπάλους του να φεύγουν στην αντεπίθεση με σηκωμένα τα χέρια φωνάζοντας προς τον διαιτητή.

Καληνύχτα και όνειρα γλυκά. Έτσι ακριβώς και όποιος έχει παίξει έστω και στην γειτονιά του μπάλα, καταλαβαίνει. Καληνύχτα και όνειρα γλυκά.

Κι αυτό έχει να κάνει με την νοοτροπία απλά και μόνο.

Καθώς εδώ δεν μας φτάνει αυτό, έχουμε και τα πάσης φύσεως παρελκόμενα και επιλογές.

Για να καταλάβω δηλαδή μπας και είμαι εγώ παράλογος; Πόσα παιχνίδια πρέπει ακόμα να χάσει βαθμούς ο Παναθηναϊκός προκειμένου να σιγουρευτούμε για την… επιχείρηση διάσωσης του αθλητή Σεϊταρίδη; Μιλάμε για ένα ποδοσφαιριστή που ο Φερέιρα το καλοκαίρι είχε ζητήσει να μην πάει καν στην προετοιμασία. Τι έγινε ξαφνικά και έγινε βασικός των βασικών; Από πλευράς απόδοσης πάντως δεν δικαιολογείται η συγκεκριμένη επιλογή;

Οπότε; Οπότε τι στο καλό συμβαίνει; Τι είναι δηλαδή ο Παναθηναϊκός; Πεδίο βολής και δοκιμών για το πόσες… συμμετοχές μπορεί να συμπληρώσει ο Σειταρίδης ή για το πόσα λεπτά μπορεί να αντέξει πριν γίνει… αλλαγή;

Γιατί εδώ, ο Παναθηναϊκός έχει καταφέρει να ανατρέψει ακόμα και τους κανονισμούς ποδοσφαίρου που υπάρχουν παγκοσμίως. Είναι η μοναδική ομάδα που δεν έχει δικαίωμα για… τρεις αλλαγές σε ένα αγώνα, αλλά μόνο για δύο, καθώς η μία είναι καπαρωμένη πριν καν ξεκινήσει το ματς για αντικατάσταση του Σεϊταρίδη.

Πάμε παρακάτω όμως. Δεν είναι θέμα ούτε ποιότητας του έμψυχου υλικού, ούτε τίποτε παρεμφερές, το ότι ο Παναθηναϊκός παίζει ένα παιχνίδι στο οποίο μονίμως δεν πατάει κανένας πλην αυτού που ορίζουμε κάθε φορά σαν επιθετικό, την αντίπαλη περιοχή.

Σύστημα και τρόπο ανάπτυξης χρειάζεται αυτό. Δεν γίνεται δηλαδή ο κάθε φορά επιθετικός του Παναθηναϊκού να βρίσκεται μονίμως ανάμεσα σε τέσσερεις και πέντε αντιπάλους. Δεν γίνεται.

Λέγαμε και πάλι θεωρητικά έστω μιλώντας την περασμένη φορά, πως ο Φορναρόλι έχει πολύ καλή τεχνική, ίσως έχει και έφεση στο σκοράρισμα που μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ όσο τον έχουμε αφημένο κάπου εκεί μπροστά χωρίς βοήθειες κοντά του και δίπλα του, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι παίκτης κορυφής στο 4-3-3 που παίζει ο Παναθηναϊκός.

Δεν είναι παράλογο μετά, το ότι οι καλές φάσεις και ευκαιρίες για τον Παναθηναϊκό, βγαίνουν μόνο από ατομικές ενέργειες και είναι… μιας δυνατότητας. Εννοώ εδώ δηλαδή, ότι ο παίκτης που έστω μετά από χίλια ζόρια βγαίνει σε φάση για γκολ, συνήθως είναι εντελώς μόνος του. Είτε γιατί έχει κάνει ο ίδιος την ενέργεια και πάει να την τελειώσει, είτε γιατί την έχει κάνει σε μια αντεπίθεση με ένα συμπαίκτη του και κανείς δεν έχει ακολουθήσει.

Αποτέλεσμα; Να έχει μια και μόνο επιλογή. Η να σκοράρει ή να χάσει την ευκαιρία. Περίπτωση πάντως να χάσει την ευκαιρία όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο και να βρεθεί κοντά του ένας να εκμεταλλευτεί την πιθανή απόκρουση ή να βοηθήσει στην εκτέλεση δεν υπάρχει. Μια κι έξω. Αν πιάσει έπιασε, Αν δεν πιάσει, πάμε για άλλα.

Και κάτι ακόμα. Οι αλλαγές θέσεων και ρυθμού γενικότερα στην διάρκεια ενός παιχνιδιού, συνήθως γίνονται για να μπερδευτεί ο αντίπαλος και όχι για να μπερδευτεί η ομάδα που τις κάνει. Αυτή την πατέντα λοιπόν, να αλλάζουν κάθε πεντάλεπτο θέσεις και διάταξη οι μεσοεπιθετικοί του Παναθηναϊκού και κάποια στιγμή μετά από την… πέμπτη αλλαγή σε είκοσι λεπτά, να μην καταλαβαίνουν ούτε οι ίδιοι ποιος παίζει αριστερά, ποιος δεξιά και ποιος πίσω από τον επιθετικό, εγώ ειλικρινά μόνο στον Παναθηναϊκό την βλέπω. Καθώς πια έχει καθιερωθεί, όποιος πλάγιος ή μέσος κάνει μια λάθος ενέργεια ή δεν του βγαίνει η φάση, να… αλλάζει πλευρά μέχρι να πετύχει η συνταγή. Και να ‘πιανε, πάει στο καλό, αλλά τελικά φαίνεται πως με… γιατροσόφια δεν λύνεται το πρόβλημα.

Καταλήγοντας. Η κατάσταση έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, είναι αναστρέψιμη ΜΟΝΟ αν ειδωθεί με καθαρά ποδοσφαιρικά και Παναθηναϊκά κριτήρια. Όσο την αντιμετωπίζουμε επικοινωνιακά και αναζητώντας δικαιολογίες και όσο οι ανάγκες της ομάδας υποτάσσονται σε επιλογές που γίνονται με οποιαδήποτε άλλα κριτήρια εκτός από αξιοκρατικά και ποδοσφαιρικά, τα πράγματα αντί να φτιάξουν θα δυσκολέψουν. Μπορεί επικοινωνιακά να… δικαιολογηθούν προσωρινά, αλλά πρακτικά και αγωνιστικά θα χειροτερέψουν.